Είχαν δεν είχαν, βρήκαν το δόλωμα για να «τσιμπήσει» η εργατική τάξη και να αγκιστρωθεί στην πολιτική της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις. Μέτρα κατά της ανεργίας τα βάφτισαν, και πάνε να την καταπολεμήσουν με τις διαβόητες αντιδραστικές ενάντια στην εργατική τάξη αναδιαρθρώσεις, για τη λεγόμενη «ευελιξία της αγοράς εργασίας», και την «ευλυγισία στην απασχόληση». Και πάνε να τα πετύχουν με την πλήρη κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου, την απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων, τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και την παραπέρα χρηματοδότησή τους για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Καλό το δόλωμα της «καταπολέμησης της ανεργίας» από την κυβέρνηση, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους. Ηταν, άλλωστε, και προεκλογική υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ, την οποία και έρχεται να υλοποιήσει. Και επειδή οι συνθήκες στην οικονομία αλλάζουν, και επειδή η αγορά γενικώς γίνεται ευέλικτη, και επειδή οι νέες τεχνολογίες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη απαιτούν «ευέλικτη εργασία», δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ας μην το καταλαβαίνει η εργατική τάξη. Ολ' αυτά τα πολύ «πειστικά» ως προς τις προθέσεις τους παπαγαλίζουν, για να πιάσει το δόλωμα.

Να, όμως, που δεν πρόλαβαν καλά - καλά να παρουσιάσουν τα νέα μέτρα και έρχεται η επίσημη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Γιουροστάτ, να τους χαλάσει τον ύπνο. Και τι λένε τα στοιχεία αυτά; Την περίοδο Απρίλης 1998 -Απρίλης 1999, περίοδος κατά την οποία ψηφίστηκε και άρχισε να εφαρμόζεται ο νόμος 2639/98, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που καθιέρωνε τις λεγόμενες άτυπες μορφές εργασίας, τη μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης κλπ., που εφαρμόστηκε ο θεσμός της επιδότησης των επιχειρήσεων για τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης και χαρίστηκαν τρισεκατομμύρια από τον ΟΑΕΔ στους μεγαλοεπιχειρηματίες, υποτίθεται, γι' αυτό το σκοπό, η επίσημη ανεργία στην Ελλάδα εκτινάχτηκε από το 10,8% στο 11,7%. Τραγική είναι η κατάσταση στους νέους κάτω των 25 χρόνων, όπου η ανεργία, κάνοντας και νέο άλμα, φτάνει στο 31,7%, και στις γυναίκες, όπου το ποσοστό συνεχώς αυξάνεται κι έχει φτάσει στο 17,9%.

Να, λοιπόν, που έρχεται η ίδια η πραγματικότητα, αυτή η δική τους, που τη διαχειρίζονται και τη διαμορφώνουν στα μέτρα του κεφαλαίου και του κέρδους, να αποδείξει πεισματάρικα πως για άλλους σκοπούς, για την ενίσχυση των μεγαλοεργοδοτών, πάνε να εφαρμόσουν πολιτική «ευελιξίας στην απασχόληση». Και είναι τόσο πεισματάρα η αντικειμενική πραγματικότητα, που αναγκάζει τις ίδιες τις στατιστικές τους να τους ανατρέπουν επιχειρήματα, εκτιμήσεις, προβλέψεις, της αποτελεσματικότητας αυτής της πολιτικής, την οποία κάλπικα παρουσιάζουν ως το φάρμακο για την ασθένεια της ανεργίας. Και είναι κάλπικη, γιατί η ανεργία στο καπιταλιστικό σύστημα, που διαχειρίζονται για να αβγαταίνει τα κέρδη του το κεφάλαιο και να γιγαντώνεται, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Είναι νόμος του συστήματος, συνυπάρχει μ' αυτό, θρέφεται απ' αυτό και το θρέφει, σαν το πιο ανθεκτικό παράσιτό του, ριζωμένο στη ρίζα του. Η ανεργία μαζί με τη χωρίς όρια εκμετάλλευση αυξάνονται αλματωδώς.

Τα στοιχεία της Γιουροστάτ ήρθαν να επιβεβαιώσουν πως μόνο η ενωμένη ταξική πάλη της εργατικής τάξης, το κοινό μέτωπο με τα άλλα λαϊκά στρώματα ενάντια σ' αυτήν την πολιτική μπορεί να βάλει φρένο στα χειρότερα. Και όσο αυτή η πάλη κατευθύνεται στην ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας που την εφαρμόζει, τόσο θα συνειδητοποιείται η ανάγκη της λαϊκής εξουσίας, που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία, για να εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία.