Η ζωή ενός "εκατομμυριούχου" | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Η ζωή ενός "εκατομμυριούχου"

Ζει σε ένα μικρό χωριό της Θεσσαλίας και, δόξα τω Θεώ, καλά περνάει. Οταν είναι χειμώνας, το χωριό πνίγεται σε ένα βαθύ στρώμα λάσπης και όταν έρχεται καλοκαίρι ο λίβας το πυρπολεί άγρια, αλλά δε βαριέσαι. Και οι βροχές και οι καύσωνες έρχονται και φεύγουν και η ζωή του χρόνια ολόκληρα κυλάει όμορφα, δεμένη άρρηκτα με τη λάσπη, το λιοπύρι και τη δυνατή οσμή της "σβουνιάς".

Σ' αυτό, λοιπόν, το μικροχώρι, αν θέλει να πει την αλήθεια, δε ζει απλώς καλά, αλλά κάτι παραπάνω: Ζει σαν μπέης, σαν άρχοντας, γιατί τίποτα δεν του λείπει. Στο τραπέζι του λόγου χάρη, έχει πάντα ψωμί, όσπρια, ελιές και άλλες τέτοιες λιχουδιές, στην τσέπη του πάντα κουδουνίζουν τα φραγκοδίφραγκα και στην ντουλάπα του έχει ολόκληρη γκαρνταρόμπα με ντρίλινα πουκάμισα, τριμμένα παντελόνια και το προ εικοσαετίας γαμπριάτικο κουστούμι, που το φοράει στα πανηγύρια και τις άλλες χαρές του χωριού και μοιάζει σα λόρδος. Αυτές οι επίσημες γιορταστικές μέρες, που του δίνουν την ευκαιρία να ξεφαντώνει, δεν είναι βέβαια πολλές. Τρεις - τέσσερις είναι όλο το χρόνο. Αλλά και το υπόλοιπο διάστημα μη νομίζετε πως το περνάει βουλιαγμένος στην ανία και στην πλήξη. Ας είναι καλά το καφενείο της πλατείας, όπου μπορεί να παίξει "ξερή", "κοντσίνα", "δηλωτή" και να πιει όσα "τσίπρα" θέλει. Μπορεί να πιει και να φτάσει άνετα σε τέτοιο βαθμό ευδαιμονίας, ώστε να ξεχάσει παρευθύς και τα ληξιπρόθεσμα δάνειά του στην "Αγροτική" και τον μεγαλέμπορα που του πήρε προχτές μισοτιμής τη σοδειά και τις εξοντωτικές "ντιρεκτίβες" της ΕΟΚ και το μέλλον του, γενικά, που διαγράφεται σκοτεινό και χαώδες σαν βάραθρο...

Ζει σε ένα μικρό χωριό της Θεσσαλίας και, δόξα τω Θεώ, καλά περνάει. Ξεκινάει κάθε μέρα στις 6 το πρωί να οργώσει, να σπείρει, να ποτίσει, να ξεβοτανίσει, να θερίσει και γυρνάει στο σπίτι του όταν πια έχει βασιλέψει ο ήλιος. Εξήντα στρέμματα ο "κλήρος" του κι άντε να θρέψεις οικογένεια μ' αυτά αν δε δουλέψεις σα σκυλί, με βροχές, με βοριάδες, με πάχνες, με λιοπύρια. Η μέση του πονάει, τα χέρια του πονάνε, όλο το κορμί του είναι ξεχαρβαλωμένο από τη δουλιά, αλλά όλα κι όλα! Και τα χωράφια, μια επιχείρηση είναι και αν δεν αγωνιστείς πώς στο καλό θα κερδίσεις από αυτήν; Μήπως κι εκείνοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες στις πόλεις έτσι δεν παιδεύονται για να κερδίσουν; Λίγο, τάχα, κοπιάζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι χοντρέμποροι, οι μεσάζοντες και οι αεριτζήδες; Εμ, εκατομμυριούχος δε γίνεται κανείς με τα ψέματα!

Ευλογημένη να 'ναι η στιγμή που βρέθηκε να μένει σ' αυτή τη μικρή πολίχνη, να ασχολείται με τη γεωργία και να μην του λείπει τίποτε. Γιατρό λόγου χάρη, μπορεί να βρει άνετα στα 30 χιλιόμετρα, νοσοκομείο στα 60 και Γυμνάσιο για τα παιδιά του μόλις στα 20 χιλιόμετρα. Ευλογημένη να 'ναι η στιγμή που βρέθηκε εδώ και περνάει σα μεγιστάνας, καθαρίζοντας τις κουτσουλιές των πουλερικών, ταϊζοντας το γουρούνι, σκάβοντας το κηπάκι με τα ζαρζαβατικά, αρμέγοντας την κατσίκα, τσαλαβουτώντας στα λασπονέρια το χειμώνα και καταρώμενος τα σμήνη των κουνουπιών το θέρος. Ναι, "του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά" έχει εδώ που ζει και δεν καταλαβαίνει και ο ίδιος τι στο καλό τον πιάνει κάποιες στιγμές και γίνεται επαναστάτης. Τι στο καλό τον πιάνει και βγάζει το τρακτέρ του, εκεί στην Εθνική, για να διεκδικήσει, λέει, μαζί με άλλους "άρχοντες" αγρότες σαν κι αυτόν την επίλυση σοβαρών προβλημάτων. Μα καλά, λείπει τίποτε από αυτόν και τους άλλους "εκατομμυριούχους" του κάμπου; Οχι, βέβαια, αλλά είναι γνωστό πως οι πλούσιοι ποτέ δε χορταίνουν όσα και να έχουν!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ