86ο ΜΕΡΟΣ

"Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ"

Το αφιέρωμα του "Ρ" στα 50χρονα του ΔΣΕ δίνει την αφορμή να έρθουν στο φως για πρώτη φορά αδιάψευστα στοιχεία, που εδραιώνουν απόλυτα το ιστορικό πια γεγονός, ότι ο Εμφύλιος στην Ελλάδα ήταν αποκλειστικά δημιούργημα του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και της ελληνικής αντιδραστικής κλίκας, προκειμένου να υποτάξουν το λαό μας, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και οικονομικά. Παράλληλα, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε στρατιωτική βάση και ορμητήριο για τις επεκτατικές τους βλέψεις στις πρώην σοσιαλιστικές βαλκανικές χώρες, με απώτερη προοπτική την επίτευξη του κύριου στόχου τους, δηλαδή τον έλεγχο με οποιονδήποτε τρόπο της Σοβιετικής Ενωσης.

Αλλωστε, τα επεκτατικά αυτά σχέδια των στρατοκρατών ιμπεριαλιστών αποκαλύπτονται κι από ομολογίες επώνυμων ανώτατων αξιωματούχων της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας.

Συγκεκριμένα, ο στρατηγός Μερεντίτης σε άρθρο του στο "Βήμα" της 17.2.1952 γράφει:

"Η Ελλάδα να θέση από τούδε εις την διάθεσιν των συμμαχικών αναγκών υπό τα όπλα, όσας δυνάμεις το Ανώτατον Συμμαχικόν Στρατηγείον κρίνει αναγκαίας. Εις περίπτωσιν ευνοϊκών συνθηκών να προελάσουν οι δυνάμεις της μετά των άλλων, συμπεριλαμβανομένων και των ιταλικών, βορειότερον των συνόρων της... ".

Σ' αυτή την κατεύθυνση άλλωστε "διαπαιδαγωγούσαν" τους Ελληνες φαντάρους, καλλιεργώντας το μίσος ενάντια στους βόρειους γείτονές μας και κύρια στη Βουλγαρία, προετοιμάζοντας το στρατό και το λαό ψυχολογικά για τη μελλοντική εισβολή. Πέρα απ' τις ομιλίες στις στρατιωτικές μονάδες από τους κατηχητές αξιωματικούς "Ηθικής Αγωγής" με θέμα "Οι προαιώνιοι εχθροί μας", οι παλιότεροι θα θυμούνται και το εμβατήριο που ανάγκαζαν τους φαντάρους να τραγουδάνε:

"...Σόφια, Μόσχα

είναι τ' όνειρό μας...

Εξω Βουλγαριά, ουστ

Θράκη και Μακεδονία

δε θα δείτε πια..."

Μετά την απαραίτητη αυτή παρένθεση πρέπει να πούμε ότι η επέμβαση των Αγγλοαμερικανών και των αντιδραστικών κύκλων της Αθήνας, για να χτυπηθεί το προοδευτικό κίνημα, συμπίπτει με το "φούντωμα" των αγώνων του λαού μας, που είχε αρχίσει στη χώρα μας, στη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής, με μπροστάρη το ΕΑΜ, που δυναμικά καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ.

Το χτύπημα ήταν σκληρό για το λαό μας. Σκληρότερο για την ελληνική επαρχία, που το πλήρωσε πολύ ακριβά. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η μεγάλη πλειοψηφία των κυνηγημένων και στη συνέχεια μαχητών του ΔΣΕ ήταν απ' την ελληνική επαρχία. Ηταν, δηλαδή, αγρότες, κάτοικοι ορεινών χωριών και κωμοπόλεων. Αντίθετα, το ποσοστό των στελεχών και μαχητών, που προέρχονταν απ' τα μεγάλα αστικά κέντρα, ήταν σχετικά μικρό. Εδώ βέβαια δε θ' αναλυθεί το σοβαρό κι ενδιαφέρον αυτό κεφάλαιο της ένδοξης ιστορίας του ΔΣΕ, ούτε θα γίνει αναφορά στις δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες αιτίες αυτού του γεγονότος. Εμείς να πούμε μόνο ότι εκείνοι που μπορούσαν ν' αποτελέσουν τις εφεδρείες του ΔΣΕ και ασφαλώς θα 'ταν πολύτιμο έμψυχο δυναμικό, ήταν οι χιλιάδες έγκλειστοι στις φυλακές, στα ξερονήσια και τα στρατόπεδα κομμουνιστές, προοδευτικοί αριστεροί πολίτες, που είχε προλάβει να τους πιάσει έγκαιρα το αντιδραστικό κράτος της Δεξιάς με βάση τον Α. Ν. 509/1947, που πρόβλεπε την ποινή του θανάτου για "διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος", το περιώνυμο Γ Ψήφισμα του Ιούνη 1946, που τιμωρούσε με ισόβια κάθειρξη "την απόπειρα συνωμοσίας" και με θάνατο την "εφαρμογή συνωμοσίας", και το Μεταξικό Α. Ν. 375/18.12.1936, που ίσχυσε και στις δεκαετίες 1950 και 1960. Επίσης, είχε "επιστρατευτεί" όλη η σχετική προπολεμική νομοθεσία, που "καταδίκαζε τη σκέψη", παρέτεινε επ' αόριστον το χρόνο εκτόπισης των "υπόπτων", ενώ επεξέτεινε τις διώξεις σε συγγενείς των "υπόπτων" α, β, και γ βαθμού!

Την έννοια "συνωμοσία" και "ύποπτος" έδιναν οι μακελάρηδες των 25 Στρατοδικείων, που λειτουργούσαν στη χώρα τα χρόνια εκείνα, σε κάθε ενέργεια που εκφραζόταν με την υπεράσπιση της ειρήνης, της συμφιλίωσης του λαού και που αποτελούσε τη συνισταμένη του πολιτικού αγώνα που έκανε τότε το ΚΚΕ. Ετσι, λοιπόν, με βάση τον Α. Ν. 509/1947 έβγαλαν εκτός νόμου το ΚΚΕ και τις Οργανώσεις του, καθώς κι άλλους μαζικούς φορείς, συλλόγους ή πολιτικές κινήσεις που βρίσκονταν κάτω απ' την επιρροή του. Παράλληλα, δόθηκαν τέτοιες αρμοδιότητες στις διωκτικές αρχές, που οδήγησαν με αποφάσεις των "Επιτροπών" Ασφαλείας 40.000 κομμουνιστές και προοδευτικούς πολίτες στην εξορία, ενώ στις φυλακές - Απρίλης 1950 - βρίσκονταν 17.000 καταδικασμένοι και πάνω από 5.000 υπόδικοι, ενώ αρκετές χιλιάδες μεταφέρονταν στο Τρίκκερι, στην Ικαρία και τ' άλλα νησιά, που είχαν μετατραπεί σε τόπους εξορίας. Το Νοέμβρη του 1945 είχαν εκδοθεί 80.000 εντάλματα σύλληψης για ισάριθμους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Δυο χρόνια μετά το 1947 "ανοίγει" η Μακρόνησος, το ελληνικό Νταχάου, εκεί που έγιναν τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα. Αυτά νομιμοποίησε η Βουλή τον Οκτώβρη του 1949 με ειδικό ψήφισμα που κατέθεσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, υπουργός Στρατιωτικών τότε, με γενικό εισηγητή τον βουλευτή Παναγή Παπαληγούρα.

Στο σημείο αυτό θα 'ταν χρήσιμο να δημοσιεύσουμε ένα ντοκουμέντο. Οσοι το διαβάσουν ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους... Είναι απόσπασμα απ' το "Βιβλίο επισκεπτών" που υπήρχε στο γραφείο του Γ. Μπαϊρακτάρη, διοικητή - γενικού στρατοπεδάρχη Μακρονήσου. Δυστυχώς, σ' όλο το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού, όπως και σ' άλλα έγγραφα της περιόδου εκείνης, δεν είναι δυνατή η πρόσβαση, ενώ έχει συμπληρωθεί 50ετία, δεδομένου ότι έχουν χαρακτηριστεί "άκρως απόρρητα και εμπιστευτικά".

Το πρωί, λοιπόν, της 23.3.1949 πάνε στη Μακρόνησο ο βασιλιάς Παύλος Γλύξμπουργκ, η Φρειδερίκη, ο πρίγκιπας Γεώργιος, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γ. Μελάς, ο αρχηγός της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής, στρατηγός Βαν Φλιτ, ο υπουργός Στρατιωτικών, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, κι η γυναίκα του Νίτσα.

Διαβάστε τι έγραψαν "για την ηθική και εθνική αγωγή" των κρατουμένων. Τα κείμενα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση γιατί έχει διαπιστωθεί η γνησιότητα του γραφικού χαρακτήρα του καθένα απ' τους προαναφερόμενους.

"Η σημερινή επίσκεψη εις Μακρόνησον υπήρξε δι' εμέ μια από τις ευτυχέστερες ημέρες της ζωής μου. Αληθινόν εθνικόν βάπτισμα. Ολαι αι ευχαί μου απευθύνονται διά παλληκάρια της Μακρονήσου. Βαν Φλιτ".

"Είμαι υπερήφανος που Σας αντίκρυσα, άνδρες του Β Τάγματος Σκαπανέων. Σας συγχαίρω και Σας υπόσχομαι να μείνω ψυχικά πάντοτε κοντά Σας. Παναγιώτης Κανελλόπουλος".

Οι αντοχές στα φριχτά βασανιστήρια στο Μακρονήσι δεν ήταν ίδιες για όλες τις χιλιάδες των κρατουμένων. Ετσι, υπήρξαν φαντάροι που προτίμησαν - για ν' αποφύγουν τα μεσαιωνικά βασανιστήρια απ' τον Σούλη, τον Κοθρή, τον Καραφώτη, τον Τσιμπλή, τον Βαϊτσα, τον Φοίφα - να υποκύψουν και να πάνε στο μακελειό του Γράμμου. Στην Αθήνα συγκροτήθηκε το 596 Τάγμα Πεζικού, που το 'ριξαν αμέσως στις φονικές μάχες με το ΔΣΕ στο Γράμμο και που αργότερα, αφού αντικατέστησε τον αγγλικό οπλισμό του με αμερικανικό στον Τύρναβο, χρησιμοποιήθηκε στον εμφύλιο της Κορέας.

Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν συγκροτήθηκε το 596 ΤΠ και έκανε παρέλαση στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, οι φαντάροι είχαν κρεμασμένα στους ώμους όπλα που όμως ήταν άδεια. Σε κανέναν δεν είχαν δώσει σφαίρες! Ο φόβος ότι οι Μακρονησιώτες φαντάροι μπορεί να στρέψουν τα όπλα ενάντια σ' αυτούς που είχαν διατάξει το βασανισμό τους, ήταν φανερός. Και πραγματικά, δεν έπεσαν έξω.

Στις επιχειρήσεις λοιπόν στο Λιόκο, στο Τσάρνο, στο Σκύρτση, στο Πάτωμα, στο Ταμπούρι, στη Φούρκα, στον Κλέφτη, το Τάγμα αυτό, που είχε την ονομασία "Τάγμα Ανανηψάντων", είχε τρομερές απώλειες, που βασικά οφείλονταν στην άρνηση των φαντάρων να χτυπήσουν τ' αδέλφια τους. Στις επιχειρήσεις με το ΔΣΕ, Μακρονησιώτες φαντάροι "αυτομολούσαν" με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν. Μάλιστα, ο διοικητής της 1ης Μεραρχίας του κυβερνητικού στρατού, με έδρα την Κόνιτσα, είχε δώσει αυστηρή διαταγή να πυροβολούνται επιτόπου απ' τους διοικητές των μονάδων όσοι έδειχναν τέτοιες διαθέσεις.

Σ' όλες τις πολεμικές ενέργειες από την πλευρά του κυβερνητικού στρατού προηγούνταν αεροπορικός βομβαρδισμός των θέσεων των μαχητών του ΔΣΕ και βολές πυροβολικού. Δεν είναι τυχαίο ότι η τακτική αυτή στη διάρκεια του Εμφύλιου δεν εφαρμοζόταν μόνο όταν στις επιχειρήσεις συμμετείχε το 596 ΤΠ. Αυτό έγινε και στις 18 - 20 Αυγούστου στη μάχη για την κατάληψη του υψώματος Σκύρτση, που σήμαινε την κυριαρχία του αντικειμενικού σκοπού, δηλαδή του υψώματος "2520" του τριγωνομετρικού του Γράμμου. Τρεις απόπειρες έγιναν για την κατάληψη του υψώματος και οι τρεις χωρίς αποτέλεσμα. Τα νεκρά κορμιά των Μακρονησιωτών γιόμιζαν τα νεροφαγώματα και τα χαντάκια του υψώματος.

Το αίμα των φαντάρων της Μακρονήσου χυνόταν άφθονο, γιατί ανήκε σε αριστερούς φαντάρους και γι' αυτό ήταν φτηνό. Μια συνομιλία, που καταγράφηκε τα χρόνια εκείνα, είναι χαρακτηριστική. Υστερα από αναφορά του διοικητή του 596 ΤΠ προς τον Θεμ. Κετσέα για τα πυρά που δέχτηκαν απ' το ΔΣΕ και που θέριζαν τις εμπροσθοφυλακές του τάγματος, που είχε ξεκινήσει απ' το χωριό Πληκάτι για να "πιάσει" το Γράμμο, ο Θ. Κετσέας τού δήλωσε απ' τον ασύρματο: "Μη λυπάσθε το αίμα τους. Η Μακρόνησος βγάζει συνέχεια...".

Κι αυτό το αίμα ανταλλάχτηκε για λόγους σκοπιμότητας μ' ένα σηματάκι από τσίγκο που κρέμασαν στο μανίκι του χιτωνίου όσοι υπηρέτησαν στο 596 ΤΠ, καθώς και στην 5η Μοίρα των ΛΟΚ. Ηταν το Διακριτικό Αγώνος Διασώσεως Ιερών Οσίων Φυλής (ΔΑΔΙΟΦ), που το απένειμε μάλιστα η Γερμανίδα Φρειδερίκη. Μια βαρύγδουπη ονομασία, που έκρυβε υποκρισία, αλλά και την αιτία του μακελειού. Γιατί ο Εμφύλιος έγινε για τα ξένα συμφέροντα, εξυπηρέτησε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την ελληνική αντιδραστική κλίκα...

Μια άλλη ομολογία, αυτή τη φορά απ' τον στρατηγό Θρ. Τσακαλώτο στο βιβλίο του "40 χρόνια στρατιώτης", Τόμος 2ος, σελ. 541, είναι χαρακτηριστική της πίστης των μαχητών του ΔΣΕ:

"Μια αντικειμενική κρίσις θα μας δώσει την εντύπωσιν ότι 8 οπλοπολυβόλα, ίσως και 2 όλμοι, εσταμάτησαν δύο ταξιαρχίας, 26 πυροβόλα και ανάλογον αεροπορίαν...".

Ο Ευάγγ. Αβέρωφ στο βιβλίο του "Φωτιά και τσεκούρι", σελ. 470 - 471 δεν μπορεί παρά την προσπάθειά του να αποφύγει τελικά να ομολογήσει:

"Αυτοί που βγήκαν στο βουνό επέδειξαν πίστη ακλόνητη και εξαιρετικό πνεύμα αυτοθυσίας...".

Ο αγώνας του ΔΣΕ είχε παλικαριά. Και το σημαντικότερο, οι μαχητές του ένιωθαν αδελφοσύνη για τους φαντάρους του κυβερνητικού στρατού, γιατί ακριβώς ήταν κι αυτοί σπλάχνα του ίδιου λαού. Κι αυτό το συναίσθημα έγινε τραγούδι στα χείλια των μαχητών του ΔΣΕ. Οι στίχοι είναι του Νίκου Τριανταφύλλου:

"...Αδέλφια μου φαντάροι είναι κρίμα

για τους ξένους να πέσεις νεκρός...

όσο σίδερο οι ξένοι κι αν ρίξουν

νικητής θα 'ναι πάντα ο λαός...".

Τα ίδια αισθήματα έτρεφαν οι μαχητές του ΔΣΕ απέναντι και στους επιστρατευμένους ΜΑΥδες, τους αγρότες, που υποχρεώνονταν όταν τέλειωναν τις δουλιές τους στα χωράφια να παίρνουν τα όπλα και κάθε βράδυ να φυλάνε σκοπιά στις παρυφές των χωριών τους. Αυτή η συμπεριφορά του ΔΣΕ απέναντι τους άντρες των ΜΑΥ είχε τον αντίκτυπό της. Τον αποκαλύπτει με τη χαρακτηριστική του φράση ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος:

"...Με όσην απροθυμίαν εδέχθησαν τα όπλα, με τόσην ευκολίαν και τα παρέδιδαν εις τους αντάρτας... Και απετέλεσαν την καλυτέραν πηγήν εξοπλισμού των συμμοριακών ομάδων...".

Οταν τα "γεράκια" του αμερικανικού Πενταγώνου πήραν τη σκυτάλη απ' τους Αγγλους ανέλαβαν να εξοπλίσουν τον κυβερνητικό στρατό με σύγχρονα όπλα. Στο λιμάνι του Πειραιά καταπλέουν αμερικανικά οχηματαγωγά που μεταφέρουν πολεμικό υλικό κατάλληλο για "ορεινές επιχειρήσεις" και κυρίως όλμους των 60 και 81, ορεινά πυροβόλα, ημιαυτόματα τηλεβόλα, εκτοξευτές ρουκετών, μέχρι και βόμβες ναπάλμ, που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στα χωριά μας κι ήταν η πρόβα - όπως ομολόγησαν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι - για το λαό του Βιετνάμ. Η Ελλάδα είχε ενταχθεί στο Δόγμα Τρούμαν, που αλυσόδεσε το λαό μας και στρεφόταν ενάντια στα δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις του. Οι Αμερικανοί, με το στόμα του Τρούμαν, το λένε ξεκάθαρα:

"Διαλέξαμε την Ελλάδα και την Τουρκία, όχι γιατί χρειάζονται βοήθεια ή γιατί είναι λαμπρά υποδείγματα δημοκρατίας και ύπαρξης των τεσσάρων ελευθεριών, αλλά γιατί αποτελούν για μας τις στρατηγικές πύλες της Μαύρης Θάλασσας και της καρδιάς της Σοβιετικής Ενωσης". (Εφημερίδα "Νιου Γιορκ Χέραλντ Τρίμπιουν" της 6 Απρίλη 1947).

Σύμφωνα με όσα έχουν αποκαλυφθεί, οι Αμερικανοί ήταν αποφασισμένοι να χτυπήσουν το ΔΣΕ, και εκτός απ' την αμέριστη βοήθεια στον κυβερνητικό στρατό με πολεμικό υλικό, να μεταφέρουν στην Ελλάδα και μάχιμα αμερικανικά τμήματα "...υποστηρίζοντας ότι η επιτυχία της αμερικανικής πολιτικής στην Ευρώπη, καθώς και του ευρωπαϊκού προγράμματος οικονομικής βοήθειας, απαιτούσε μια πολύ σταθερή στάση στην Ελλάδα". (Γιάννης Ο. Ιατρίδης, καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο S. C. ST. COLLEGE).

Πιο καθαρά ο αρχιστράτηγος S. J. CHAMBERLIN αναφέρει σε έκθεσή του:

"...Ουσιαστικά ο αγώνας στην Ελλάδα είναι απλώς μια φάση σημαντική, ωστόσο, στον παγκόσμιο αγώνα μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ενωσης".

Ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του "Ο αντισυμμοριακός αγών", αναφερόμενος στο Δόγμα Τρούμαν, επαληθεύει τις προθέσεις των Αμερικανών με την ομολογία του:

"...Δεν ήτο μόνο απλή ηθική ενίσχυσις, αλλά ενείχε την έννοιαν της προωθημένης προπομπού του αμερικανικού στρατού εις την Βαλκανικήν".

Η ανάμειξη των Αμερικανών υπάρχει παντού. Τις επιχειρήσεις στη Μουργκάνα τις κατεύθυνε προσωπικά ο επιστήθιος φίλος και έμπιστος της Φρειδερίκης στρατηγός Βαν Φλιτ, στις επιχειρήσεις το 1948 (Σχέδιο "Κορωνίς") και το 1949 (Σχέδιο "Πυρσός Α και Β") συμμετέχουν ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματικοί του στρατού. Ακόμη και στα γραφεία της Ασφάλειας Αθηνών εγκαθίσταται ο Αμερικανός αξιωματούχος Ρόμπερτ Ντρίσκαλ, που κατευθύνει τις συλλήψεις δημοκρατικών πολιτών, ενώ ουσιαστικά τις μάχες ανάμεσα στο ΔΣΕ και τις υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού τις διευθύνανε Αμερικανοί αξιωματικοί που είχαν τοποθετηθεί στις διοικήσεις των Μεραρχιών κι αργότερα των Ταξιαρχιών. Οι εξουσίες στους Αμερικανούς δόθηκαν απ' την ελληνική κυβέρνηση, όταν έφτασαν, τον Οκτώβρη 1948, στην Αθήνα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ο υπουργός Στρατιωτικών Ρόαγιαλ μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών, στρατηγό Μάρσαλ.

Τα πλέον γνωστά ονόματα απ' το σύνολο των Αμερικανών αξιωματικών ήταν ο αρχηγός της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, στρατηγός Γουίλιαμ Λισβέι, που αντικαταστάθηκε αργότερα απ' τον σκληροτράχηλο στρατηγό Βαν Φλιτ, ο αντισυνταγματάρχης Τζέκινς κι άλλοι.

Στη Ρούμελη το σχέδιο "Χαραυγή" για τις "εκκαθαριστικές" επιχειρήσεις τον Ιούλη 1948, το κατάστρωσε ο Αμερικανός ταξίαρχος Τρούμαν Θίρσον, ενώ στη λεγόμενη "εκστρατεία Ρούμελης" συμμετείχαν ο Αγγλος συνταγματάρχης Κρουκ και ο Αμερικανός Πεντικόρ. Επίσης, στο στρατιωτικό αεροπλάνο τύπου "Χάρβαντ" που καταρρίφθηκε στις παρυφές του Καρπενησίου στις 21 Γενάρη 1949, επέβαινε και ο Αμερικανός αντισυνταγματάρχης Εντνερ.

Η μεγάλη οικονομική βοήθεια απ' τους Αμερικανούς δίνει τη δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση (όπου συμμετέχουν οι Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής) να δημιουργήσει ένα πανίσχυρο στρατό που συνολικά αποτελούνταν από 150.000 άντρες, 51.000 εθνοφύλακες, 26.000 χωροφύλακες, 7.000 αστυνομικούς, 14.000 πληρώματα πολεμικών πλοίων, 6.500 πληρώματα πολεμικών αεροπλάνων και προσωπικό αεροδρομίου. Στους αριθμούς αυτούς πρέπει να προστεθούν οι ΜΑΥδες και χιλιάδες αστυνομικοί ένστολοι και με πολιτικά.

Δυστυχώς, σιδερένιες ντουλάπες που ανοίγουν με κωδικούς αριθμούς κρύβουν τους φακέλους με τα στοιχεία αυτά. Κι έχει περάσει, το ξαναλέμε, πάνω από μισός αιώνας από τότε. Σκόπιμα αποκρύβονται όλα αυτά τα σοβαρά και πολύτιμα στοιχεία, που συνθέτουν την ιστορία της άλλης πλευράς του Εμφύλιου. Οταν ζήτησα να έχω πληροφόρηση, οι αρμόδιες υπηρεσίες, πολιτικές και κυρίως στρατιωτικές, αρνήθηκαν. Κι όμως είναι ανάγκη, εθνική ανάγκη, να μάθει ο λαός μας την αλήθεια, την πραγματική αλήθεια κι όχι την ιστορία του Εμφύλιου όπως την έχουν σερβίρει γιατί έτσι τους συμφέρει...