Πριν από 56 χρόνια, οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις ολοκλήρωναν νικηφόρα τη μάχη του Στάλινγκραντ, δίνοντας αποφασιστική στροφή σ' όλη τη μέχρι τότε πορεία του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 31 Γενάρη του 1943 συνέτριβαν τελειωτικά την αντίσταση του νοτίου και στις 2 Φλεβάρη του βορείου συγκροτήματος της στρατιάς Πάουλους. Οι απώλειες για τον εχθρό υπήρξαν τεράστιες. Σημαντικότερη, όμως, ήταν η απώλεια οποιουδήποτε στρατιωτικού ή ψυχολογικού πλεονεκτήματος, το οποίο είχαν και έχασαν στο Στάλινγκραντ οι δυνάμεις το φασισμού, μη καταφέρνοντας να το επανακτήσουν ούτε για μια στιγμή σ' όλη την υπόλοιπη διάρκεια του πολέμου. Δε χωράει αμφιβολία - άλλωστε κανένας πλέον δεν το αμφισβητεί - ότι η νίκη του σοβιετικού λαού και στρατού στο Στάλινγκραντ υπήρξε ταυτόχρονα και η χαραυγή της νίκης των λαών κατά του φασισμού. Ομως, κάτω από ποιες συνθήκες έγινε κατορθωτή μια τέτοια νίκη; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα κρύβει ιστορικά συμπεράσματα μεγάλης αξίας, πολύ περισσότερα και σπουδαιότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί κανείς, εξετάζοντας το θέμα επιφανειακά. Ας επιχειρήσουμε να τα προσεγγίσουμε.