"Η επανάσταση των γονέων" ("Καθημερινή") - "Καμαρώνουμε για τον αγώνα των παιδιών μας" ("Ριζοσπάστης"). Δύο χαρακτηριστικοί χτεσινοί τίτλοι που προκαλούν αυθόρμητους συνειρμούς και συγκρίσεις. Δύο κόσμοι, δύο διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις, δύο διαφορετικά "στρατόπεδα". Από τη μια, η έκφραση της - επιτέλους! - ικανοποίησης για την κινητοποίηση των "αγανακτισμένων", εγκάθετων, ασφαλιτών και προβοκατόρων ενάντια στη γνήσια εξέγερση των μαθητών. Από την άλλη, η υπερηφάνεια και συμπαράσταση σε ένα όμορφο και κυρίως δίκαιο αγώνα για το μέλλον. Από τη μια, ο φόβος απέναντι στα νεανικά όνειρα, που καίνε και πυρπολούν στα σκοτάδια της μοιρολατρίας και του βολέματος. Από την άλλη, η ανάδειξη του αγωνιστικού παραδείγματος των μαθητών, η ανάγκη να πιάσουν τόπο τα μαθήματα αξιοπρέπειας και ενωμένης πάλης, ώστε να ανοίξουν δρόμους και να σημειώσουν συμφέρουσες για το λαό κατακτήσεις.

Από τη μια, οι οπαδοί και κήρυκες του "διαίρει και βασίλευε" προς όφελος των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Από την άλλη, η φωνή που ενώνει για τα κοινά συμφέροντα ενάντια στον κοινό εχθρό. Από τη μια, οι μόνιμοι υποστηρικτές και προπαγανδιστές των συντηρητικών, οπισθοδρομικών, αντιδραστικών και αντιλαϊκών λύσεων. Από την άλλη, η σθεναρή αντίσταση σε όλα αυτά, η προσδοκία και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Από τη μια, η αντίδραση, από την άλλη, η πρόοδος και η ανατροπή του σάπιου συστήματος.

Οι εργαζόμενοι και βέβαια οι γονείς μπορούν αβίαστα να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.