Η μεγαλειώδης πορεία της 26ης Νοέμβρη ήταν μια κορυφαία στιγμή του μαθητικού κινήματος. Ηταν, όμως, απλά η αρχή. Το μαθητικό κίνημα συνέχισε και τις επόμενες μέρες να φουντώνει, να συντονίζεται, να οργανώνει και να αναπτύσσει την πάλη του. Καταλήψεις εκατοντάδων σχολείων και κυρίως πορείες - αποκλεισμοί δρόμων (αχ, αυτοί οι καταραμένοι αγρότες!), παραπέρα οργάνωση και συντονισμός της πάλης.

***

Οι "υγιείς δυνάμεις του έθνους" έπρεπε να αντιδράσουν. Και το έκαναν με διάφορους τρόπους και ταχτικές.

1. Τρομοκρατία: Να φωνάξουμε τους εισαγγελείς, να ζητήσουμε δηλώσεις αποκήρυξης των παλιόπαιδων από τους γονείς τους, να τους δημεύσουμε την περιουσία (ζιγκ χάιλ, ζιγκ χάιλ). Η ανάπτυξη και το φούντωμα του κινήματος τους ανάγκασε να συμμαζευτούν (ο νομάρχης Πειραιά αναγκάστηκε να συμμαζέψει έναν τέτοιο βασιλικότερο του βασιλέως "συνάδελφο").

2. Παριστάνουμε τους αδιάφορους. Μην ανησυχείτε, δεν τρέχει τίποτα, φυσιολογικά μικροπροβλήματα, δήλωσε στη Βουλή ο - έτσι κι αλλιώς ακατάλληλος- υφυπουργός Παιδείας, αναγκάζοντας τον Οργανισμό Λαμπράκη να του τραβήξει άγρια τ' αυτί ("ΝΕΑ", 5-12-98, κύριο άρθρο). Καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι πρέπει να δουν το ζήτημα σοβαρά και να πάρουν μέτρα, γιατί τα πράγματα πάνε να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους.

3. Συκοφάντηση και δυσφήμιση. Είναι παραπληροφορημένοι, πίσω τους κρύβονται κομματικές σκοπιμότητες, είναι υποκινούμενοι (ο γράφων, περήφανος για το Κνίτικο παρελθόν του, θα ήταν ευτυχής, αν ήταν φίλοι και μέλη της ΚΝΕ τόσες δεκάδες χιλιάδες μαθητές σ' όλη τη χώρα. Ελπίζει στο μέλλον). Επειδή όμως ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο, οι θεωρίες περί υποκινούμενων δε φαίνεται να πιάνουν τόπο (παρ' όλο που σε βοήθεια της κυβέρνησης έσπευσαν διάφορες ομαδούλες - κατά παράδοξο τρόπο πολύ αγαπητές στο σύστημα και στα ΜΜΕ του, παρ' όλο που τόσο "επαναστατικά" το αντιπαλεύουν - οι οποίες, κραυγάζοντας εναντίον των καπέλων, προσπαθούν απεγνωσμένα να καπελώσουν τους μαθητές).

4. Καλοπιάσματα: Ο υπουργός Παιδείας π. χ. με όλους τους κινδύνους για την υγεία του αποφάσισε να πίνει καθημερινά πρωινούς καφέδες με τους μαθητές, για να διαλύσει τις συγχύσεις και την παραπληροφόρηση. Μάλλον σταμάτησε στον πρώτο, που, όπως φαίνεται ήταν πολύ πικρός και τον επηρέασε άσχημα σε τέτοιο βαθμό, που το πανελλήνιο άναυδο τον άκουσε να ισχυρίζεται από τηλεοράσεως ότι το ιεροεξεταστικό σύστημα είναι απλώς διαγνωστικό.

5. Παραινέσεις, πατρικές συμβουλές στα παιδιά, "αναγνώριση" κάποιων δίκαιων αιτημάτων τους και "κριτική" σε "αδυναμίες" της "μεταρρύθμισης": Χαρακτηριστικά δημοσιεύματα "συμβουλεύουν" τα παιδιά να μην κάνουν λάθος κινήσεις, κάνοντας διαδηλώσεις και αποκλείοντας δρόμους, αλλά να πάνε να θάψουν το κίνημά τους στους τέσσερις τοίχους του σχολείου, που είναι κατά τον αξιότιμο συμβουλάτορα ο "αδιαμφισβήτητος" χώρος τους. Χαρακτηριστικό και το άρθρο του γνωστού κ. Καρελιά (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 4 - 12 - 98) που μόνο καλές προθέσεις βλέπει στη "μεταρρύθμιση", ενώ στο μαθητικό κίνημα βλέπει μόνο χαβαλέ, κομματικές σκοπιμότητες και φόβο. (Με την ευκαιρία και εμείς ξέρουμε ποιοι θέλουν την "αξιολόγηση" του είδους που προωθεί η κυβέρνηση. Οι παρατρεχάμενοι, οι κολλητοί, οι σφογγοκωλάριοι. Σαν διαπρεπής δημοσιογράφος δε δικαιούσθε να δηλώνετε άγνοια για την "αξιοκρατία" του συστήματος).

6. Αφού όλα τα προηγούμενα απέτυχαν να χτυπήσουν το αναπτυσσόμενο μαθητικό κίνημα φαίνεται ότι οι προσπάθειες στρέφονται στην υπονόμευση και εκτόνωσή του, με τη μέθοδο της ικανοποίησης κάποιων μερικότερων αιτημάτων, με τη "βελτίωση" κάποιων τομέων της "μεταρρύθμισης", με κάποιες μικροαλλαγές του σχετικού νόμου κλπ. Ενώ οι μαθητές ζητούν την κατάργηση των νόμων 2525 και 2640, ζητούν την αποσύνδεση του Λυκείου από το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, διεκδικούν μόρφωση για όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις, ενιαίο δημόσιο και δωρεάν 12χρονο σχολείο, που να ολοκληρώνει τη μόρφωσή τους, χωρίς την ανάγκη της παραπαιδείας (η οποία γνωρίζει άνθηση χωρίς προηγούμενο με τη"μεταρρύθμιση"), γίνεται συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού τους. Τόνοι μελάνης χύνονται από τους διάφορους κονδυλοφόρους, περισπούδαστες συνεντεύξεις "ειδικών" δημοσιεύονται και γενικά καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια να αναχθεί το δευτερεύον σε κύριο, π. χ. η περίφημη δεύτερη ευκαιρία. Στο κόλπο προσπαθούν να βάλουν και την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ, αναγγέλλοντας θριαμβευτικά την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων (ΕΘΝΟΣ, 4-12-98, "4 "ΝΑΙ" στους καθηγητές"). Στόχος τους, η διάσπαση του πανεκπαιδευτικού - παλλαϊκού μετώπου πάλης για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης. Και αυτή η τακτική τους θα πέσει στο κενό.

***

Γιάννης ΑΔΑΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Εκπαιδευτικός