- Τι σημαίνει στην πράξη η υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης για τους Παιδικούς Σταθμούς και τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης των παιδιών;

- Είναι γνωστό ότι οι υπάρχοντες βρεφονηπιακοί σταθμοί, κρατικοί δημοτικοί ή άλλων ιδρυμάτων, δεν επαρκούν, για να καλύψουν τις ανάγκες των εργαζομένων γονιών. Οι δήμοι, αναλαμβάνοντας την αρμοδιότητα λειτουργίας των κρατικών παιδικών σταθμών με τις ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και προσωπικό και χωρίς τα ανάλογα κονδύλια, επιβάλλουν στους γονείς των νηπίων τροφεία μέχρι και 70.000 δρχ. το μήνα. Με δεδομένα όλα αυτά, συν την αυξανόμενη ανεργία, κυρίως των νέων κοριτσιών, η κυβέρνηση δημοσιοποίησε αυτή την προγραμματική σύμβαση, ως το μέσο που θα δώσει απάντηση σ' αυτά τα προβλήματα. Η σύμβαση αυτή είναι ένα πρόγραμμα της ΕΕ με δύο χρόνια διάρκεια. Ισχύει μέχρι 31.12.2001. Χρηματοδοτεί δημοτικές ή διαδημοτικές επιχειρήσεις, για να λειτουργήσουν ή να επεκτείνουν τη λειτουργία των ήδη υπαρχόντων Βρεφονηπιακών Σταθμών και Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ). Οπως λέγεται στο πρόγραμμα:"Με την πάροδο των δύο χρόνων την υλοποίηση του έργου.... αναλαμβάνουν τα νομικά πρόσωπα, τα οποία θα ενταχθούν στο πρόγραμμα αυτό".

- Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο στόχος της κυβέρνησης με την υπογραφή αυτής της σύμβασης;

- Είναι φανερός ο στόχος της: Να δείξει στους εργαζόμενους της χώρας μας, και ιδιαίτερα στις γυναίκες, ότι σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με την όξυνση της οικονομικής κρίσης, τα προγράμματα σύγκλισης, την ΟΝΕ, υπάρχει περιθώριο για άσκηση κοινωνικής πολιτικής... Οτι ο "εθνικός μας στόχος για την ΟΝΕ" μπορεί να επιτευχθεί με θυσίες, αλλά και με παροχές, όχι σ' όλους, αλλά σ' αυτούς που "πραγματικά τις χρειάζονται". Είναι η μάσκα του "κοινωνικού προσώπου", που φοράει η κυβέρνηση, για να κρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ και της πολιτικής της, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα.

- Υπάρχει, τελικά, αποτελεσματική λύση στο θέμα της πρόνοιας για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας;

- Τέτοιου είδους προγράμματα, με ημερομηνία λήξης, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στην έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών και ΚΔΑΠ. Για τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας χρειάζεται ένας μακρόπνοος σχεδιασμός στη βάση μιας σύγχρονης παιδαγωγικής αντίληψης. Μιας αντίληψης που θα αντιμετωπίζει ενιαία και συνολικά το ζήτημα της αγωγής. Θα ασκείται από το κράτος και θα παρέχεται δωρεάν σε παιδιά και γονείς από εργαζόμενους παιδαγωγούς μόνιμης και σταθερής απασχόλησης και όχι απασχολήσιμους, ευκαιριακής και μερικής απασχόλησης, για να παρουσιάζει η κυβέρνηση μειωμένους δείκτες ανεργίας και κοινωνικές παροχές που οι ίδιοι οι φορολογούμενοι γονείς θα ξαναπληρώνουν. Αυτή όμως η λύση που είναι πραγματικά κοινωνική γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα εργαζομένων - γονιών - παιδιών δε χωράει στην αντικοινωνική πολιτική της ΟΝΕ και της ΕΕ. Αδικα προσπαθεί η κυβέρνηση να ψαρέψει στα θολά νερά και να μας πείσει για το "κοινωνικό έργο" που ασκεί. Αδικα προσπαθεί να πείσει τα λαϊκά στρώματα, με τα διάφορα προγράμματα ότι πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις τους και να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα της ελεημοσύνης, που προσφέρουν φιλάνθρωποι και εθελοντές για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Ο ασυμβίβαστος αγώνας για την υπεράσπιση ενός εκσυγχρονισμένου δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της προσχολικής αγωγής και δημιουργικής απασχόλησης για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας, και όχι μόνο των εργαζομένων μητέρων, είναι η λύση στο οξυμένο πρόβλημα εργαζομένων - γονιών - παιδιών. Ενας τέτοιος αγώνας έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική της ΟΝΕ και της ΕΕ, που ασκεί η κυβέρνηση. Είναι ο αγώνας για άσκηση μιας φιλολαϊκής πολιτικής ενάντια στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Ρ. Μπ.