Η έκδοση του βιβλίου "Τρίχρονη Εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας", βασίστηκε στο υλικό του μεγάλου αφιερώματος του "Ρ" στα πενήντα χρόνια απο την ίδρυση του ΔΣΕ. Σ'αυτή τη συμβολή του "Ρ" αναφέρθηκε στην παρέμβαση του κατά την παρουσίαση του βιβλίου, ο Τάκης Τσίγκας, μελος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχισυντακτης του "Ρ", την οποίαα και παρουσιάζουμε σήμερα.

Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι, συντρόφισσες και σύντροφοι

θέλω από την αρχή να σημειώσω, ότι αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση, από το γεγονός πως εκπροσωπώ τη διεύθυνση του "Ριζοσπάστη" στη σημερινή εκδήλωση. Ο βασικός και κύριος λόγος είναι το ίδιο το θέμα, το περιεχόμενο του βιβλίου, που σήμερα παρουσιάζεται, αλλά και ο συνδυασμός του, με την επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ.

Πρέπει να ομολογήσω, πως τα ίδια ακριβώς αισθήματα, συμπληρωμένα με μπόλικο δέος, μας είχαν καταλάβει όταν αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το αντίστοιχο αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη".

Γνωρίζαμε, βέβαια, πολλά πράγματα, για τον εμφύλιο και την ηρωική δράση των μαχητών και των μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού κι όπως καταλαβαίνετε, πολλές φορές, οι βασικές ή και λιγότερο βασικές πλευρές της κρίσιμης αυτής περιόδου είχαν γίνει αντικείμενο πολύωρων μεταξύ μας συζητήσεων. Ολ' αυτά, όμως, είναι πολύ διαφορετικά, από το προχωρήσει ο "Ριζοσπάστης", το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, σ' ένα αντίστοιχο αφιέρωμα, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Οι στόχοι, που αντικειμενικά έμπαιναν μπροστά μας, ήταν ιδιαίτερα ψηλοί και δύσκολοι. Η ιστορική αυτή περίοδος είναι η περισσότερο συκοφαντημένη της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Η περισσότερο κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη. Η αποκατάσταση της αλήθειας, επομένως, ήταν ο πρώτος μας στόχος.

Εξίσου, όμως, σημαντικοί ήταν και οι υπόλοιποι: Η ανάδειξη του πραγματικού χαρακτήρα και περιεχόμενου του ηρωικού αυτού αγώνα. Η ανάδειξη των υψηλών αξιών και ιδανικών, που φλόγιζαν τις καρδιές των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού και τους έκαναν ικανούς, για τόσες και τόσες πράξεις, προσωπικού ή και μαζικού, άφταστου ηρωισμού. Η αποκάλυψη των πραγματικών αιτιών του εμφυλίου και ιδιαίτερα, του ρόλου των ξένων επεμβάσεων. Η εξαγωγή εκτιμήσεων και χρήσιμων συμπερασμάτων, για μια περίοδο, στην οποία η πολιτική και ταξική πάλη έφτασε στην ανώτατη μορφή της, αυτή της ένοπλης αναμέτρησης.

Και από τη στιγμή, που ξεκινήσαμε και άρχισε να ξεδιπλώνεται η πολύμορφη και ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση των παλιών αγωνιστών και συντρόφων, που μας έπαιρναν τηλέφωνο ή μας έστελναν σημειώματα, φωτογραφίες, άλλα υλικά ή απλώς, μας ιστορούσαν τις προσωπικές τους εμπειρίες, το δέος, ο θαυμασμός, η συγκίνηση έγιναν πολύ περισσότερο έντονα.

Αρκετές φορές, στη διάρκεια των τεσσάρων μηνών, που κράτησε το αφιέρωμα, αλλά και στη διάρκεια της προετοιμασίας του, αισθανθήκαμε ανήμποροι, να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις, για να μεταφέρουμε στο χαρτί το αμέτρητο μεγαλείο αυτού του αγώνα, την απόλυτη - θα 'λεγα - ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση και αυτοθυσία των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού. Την αστείρευτη πίστη τους στα ιδανικά του πατριωτισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Την αφοσίωσή τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα και την υπόθεση της εργατικής τάξης. Το υπεράνθρωπο θάρρος και τη λεβεντιά τους, αλλά και τη βαθύτατη ανθρωπιά τους, τη μεταξύ τους αλληλεγγύη και συλλογικότητα.

Δεν ξέρω, πόσο τελικά καταφέραμε να ανταποκριθούμε στους στόχους, που είχαμε βάλει. Αλλωστε, δεν είμαστε εμείς, οι πλέον αρμόδιοι, για να το κρίνουμε αυτό, αλλά εσείς, οι αναγνώστες και πρώτα και κύρια, οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, που βρίσκονται ακόμη στη ζωή.

Επιτρέψτε μου, όμως, να σας διαβάσω μια επιστολή, που λάβαμε στην εφημερίδα, όταν δημοσιευόταν το αφιέρωμα. Μια επιστολή, που νομίζω πως συμπυκνώνει, μέσα από ένα ιστορικό γεγονός, περίπου όλα όσα θέλαμε να αναδείξουμε με το αφιέρωμά μας. Μια επιστολή, από κάποιον, που εκείνη την εποχή βρισκόταν στις γραμμές του "εθνικού στρατού".

Μας έγραφε ο αναγνώστης μας από τη Μεσσηνία:

"Το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, με βρήκε όμηρο στο χιτλερικό στρατόπεδο του Βρανδεμβούργου, απ' όπου με απελευθέρωσαν τα σοβιετικά στρατεύματα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1945, βρήκα τον πατέρα μου κρατούμενο από το μεταπολεμικό κράτος, ως αντιστασιακό. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και η ζωή πολύ σκληρή.

Το 1948 ήρθε η σειρά μου να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία και με κάλεσαν στρατιώτη. Με ενέργειες του τότε δημάρχου Φιλιατρών Μεσσηνίας, με τον οποίο είμαστε γείτονες και με αγαπούσε σαν παιδί του, γλίτωσα τη Μακρόνησο και μετά τη βασική εκπαίδευση στην Καλαμάτα, βρέθηκα στο Γράμμο, στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τις δυνάμεις του ΔΣΕ.

Εκεί, το καλοκαίρι του 1949, σ' ένα πολυβολείο βρήκα ορισμένες προκηρύξεις του ΔΣΕ και ανάμεσά τους ένα ποίημα, αφιερωμένο στην επίσκεψη του Γάλλου ποιητή, Πολ Ελιάρ στο Γράμμο. Οταν το διάβασα, κρυφά από τους άλλους στρατιώτες της μονάδας μου, συγκλονίστηκα τόσο πολύ, που κατάλαβα ότι πρέπει να το διασώσω.

Να το φυλάξω, όμως, γραμμένο ήταν πολύ επικίνδυνο. Επρεπε να το μάθω απ' έξω και να το κρατήσω στη μνήμη μου. Και αυτό έκανα. Από τότε, δεν το ξέχασα....

Πενήντα περίπου χρόνια πέρασαν και μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό μου. Και νομίζω, ότι με αφορμή το αφιέρωμα του "Ρ", το ποίημα αυτό πρέπει να διασωθεί πλέον και γραπτά και να βρει μια θέση σ' αυτό. Γι' αυτό και σας το αποστέλλω".

Ακολουθούσε το ποίημα. Τίτλος του: "Ο Πολ Ελιάρ στο Γράμμο".

Πενήντα χρόνια κρατούσε "ζωντανό" το ποίημα, ο φίλος μας από τη Μεσσηνία, στο μυαλό και την καρδιά του. Οπως, ακριβώς, μένουν ζωντανές στη συνείδηση του λαού μας οι παρακαταθήκες της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, οι αξίες και τα ιδανικά τους και, πάνω απ' όλα, οι ανεκπλήρωτοι στόχοι, τα οράματα και οι ελπίδες, για μια Ελλάδα λεύτερη και ανεξάρτητη, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης.

Θέλουμε να πιστεύουμε, πως το βιβλίο, που σήμερα παρουσιάζεται, αποτελεί μια σημαντική συμβολή στην κατεύθυνση αυτού του αγώνα και στην απόδοση της οφειλόμενης τιμής, σε όσους έδωσαν και τη ζωή τους ακόμη, τα δύσκολα εκείνα χρόνια.