Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία ουσιαστικά αμφισβητείται η μονιμότητα των εργαζομένων στο δημόσιο, δενείναι βέβαια θέμα νομικό, αλλά κυρίαρχα πολιτικό. Η απόφαση αυτή ήρθε ως φυσιολογική συνέπεια της βούλησης της κυβέρνησης, κάτω από τις συνεχείς πιέσεις του ΣΕΒ, να καταργήσει κάθε προστασία των εργαζομένων, ώστε να τους έχει σε καθεστώς διαρκούς ομηρίας και υποταγής, γυρίζοντας σε εποχές της"πλατείας Κλαυθμώνος". Δεν ήταν λίγες οι φορές στο πρόσφατο παρελθόν που κυβερνητικά στελέχη διακήρυσσαν τη βούληση της κυβέρνησης να άρει τη μονιμότητα, επισείοντας την απειλή αυτή ως μέσο για τη χειραγώγηση των εργαζομένων στο δημόσιο. Ομως δε σταμάτησε εκεί. Η απόφαση για κατάργηση δεκάδων νομικών προσώπων και δημοσίων υπηρεσιών και η μετατροπή τους σε ανώνυμες εταιρίες δεν ήταν παρά το πρώτο σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι η κυβέρνηση Σημίτη, αν αφεθεί ελεύθερη, δε θα διστάσει μπροστά σε καμία κατάκτηση των εργαζομένων και θα ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματά τους.

Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, προκειμένου οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να μη βρεθούν, άλλη μια φορά, προ τετελεσμένων και να οργανώσουν τον αγώνα τους, ώστε να ανακόψουν την αντιδημοσιοϋπαλληλλική επίθεση που εξελίσσεται σε όλα τα μέτωπα (δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, κλπ.).