Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια το ΚΚΕ και ο "Ρ" είχαν μια μεγάλη έμψυχη απώλεια. Εχασαν τον πολύτιμο σύντροφο Μιχάλη Παπαϊωάννου,τον Μ. Μ. Παπαϊωάννου, όπως υπέγραφε, και όπως τον αποκαλούσαν όσοι αναγνώστες της εφημερίδας μας δεν τον ήξεραν προσωπικά. Αυτά τα τρία χρόνια της απουσίας του πολλές φορές, πολλές αφορμές, πολλά θέματα της δημοσιογραφικής δουλιάς, ιδιαίτερα στον τομέα της λογοτεχνίας και γενικότερα του πολιτισμού, όχι μόνο μας θύμιζαν τον εξαίρετο άνθρωπο, αγωνιστή, αταλάντευτο κομμουνιστή, τον ακάματο εργάτη του πνεύματος Μιχάλη, αλλά και υπογράμμιζαν το αναπλήρωτο, μέχρι τώρα, κενό που άφησε πίσω του. Υπογράμμιζαν ότι έλειψαν οι τεράστιες, πολύπλευρες γνώσεις του, όχι μόνο όσον αφορά στη νεοελληνική πολιτική ιστορία, στη νεοελληνική λογοτεχνία και τους μεγάλους εκπροσώπους της, σε σημαντικότατα άλλα θέματα διαφόρων τομέων του πολιτισμού. Ελειψαν και οι γνώσεις του όσον αφορά την ιστορία του ελληνικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και τις σχέσεις του με όλα όσα σημαίνουν πολιτισμό, τις αντανακλάσεις του και σε διάφορες μορφές των τεχνών. Ελειψε η μακρόχρονα ασκημένη "ματιά" του, πάνω στα δημόσια πολιτιστικά πράγματα, η διαλεκτική, η αναλυτική και συνθετική του ικανότητα για μια ορθή ερμηνεία των φαινομένων και πραγμάτων.

Σ' αυτά τα τρία χρόνια, με χαρά μας, διαπιστώσαμε ότι ο σύντροφός μας Μιχάλης Παπαϊωάννου, σαν πνευματικός δημιουργός και δημοσιογράφος κατέκτησε την "αθανασία" με το συγγραφικό έργο του, αλλά και ότι επί είκοσι χρόνια (1975 - 1995) διά του νόμιμου "Ριζοσπάστη" - με τα άπειρα δημοσιογραφικά του κείμενα, τις επιφυλλίδες, τα ιστορικά και ιστορικο - λογοτεχνικά του άρθρα - άφησε ένα διαχρονικά πολύτιμο υλικό για τους μελετητές και ερευνητές της Ιστορίας ή της ιστορίας της λογοτεχνίας μας.

Ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου λάτρεψε τα Γράμματα. Σαν "μέλισσα" αναζήτησε, ερεύνησε, μελέτησε όλες τις "πηγές" της νεοελληνικής λογοτεχνίας και άντλησε τους καλύτερους χυμούς της, για να τους προσφέρει ως μόρφωση, πολιτιστική καλλιέργεια, ανθρωπιστική ευαισθησία σε κάθε άνθρωπο του λαού που διψά για πρόοδο και προκοπή, δική του και του τόπου. Ο Μ. Παπαϊωάννου, δε στρατεύτηκε στην Αριστερά μόνο με τις ιδέες του, με τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση, με την ένταξή του στο ΚΚΕ. Στρατεύτηκε και με την πένα του. Στρατεύτηκε και με τη δωρεά, όπως ήταν η επιθυμία του, μετά το θάνατό του, από τη συντρόφισσά του Μαρία Παπαϊωάννου,της "γιγαντιαίας" βιβλιοθήκης του,της ασύλληπτα πλούσιας σε αριθμό τίτλων, αλλά και σε σπάνια, παλιά βιβλία και περιοδικά, στο λαό της ιδιαίτερης πατρίδας του. Της Λάρισας. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λάρισας, χάρη στη "μανιακή" σχέση του Μ. Παπαϊωάννου με το βιβλίο, έχει καταστεί από τις σημαντικότερες της χώρας.

Και γι' αυτό το λόγο η εκάστοτε δημοτική αρχή Λάρισας έχει χρέος να προστατεύει - καθ' όλα - αυτή τη σπουδαία βιβλιοθήκη που ανήκει στο λαό της Λάρισας και κατ' επέκταση όλης της Ελλάδας, φυλάσσοντάς την, άγρυπνα, από τη γνωστή και άγνωστη, φανερή και αφανή, άμεση και έμμεση απειλή των λογής λογής κυκλοφορούντων "αρπακτικών", που έχουν αφαιμάξει τις δημόσιες βιβλιοθήκες μας για να πλουτίζουν τα ιδιωτικά "αρχεία" και τις "σπάνιες συλλογές" τους, και εννοείται τον κορβανά τους. Αλλά η δημοτική αρχή και οι υπεύθυνοι της βιβλιοθήκης έχουν ένα ακόμα χρέος: Με εκδηλώσεις στη βιβλιοθήκη, στα σχολεία της πόλης, με κάποια έκδοση, να κάνουν γνωστή τη μεγάλη ανθρώπινη, αγωνιστική, συγγραφική, και πνευματική "δωρεά" του Μιχάλη Παπαϊωάννου. "Δωρεά" ενός αληθινού παιδιού του λαού, στο λαό.

Να σημειώσουμε, τέλος, ότι η αγαπημένη συντρόφισσα της ζωής του Μαρία,τιμώντας την ακριβή μνήμη του, με την ευκαιρία των τριών χρόνων της απουσίας του, προσφέρει στο "Ρ" 100.000 δραχμές.

Α.