Να εξηγήσει τι κρύβεται πίσω από το "ιρλανδικό θαύμα" επιχείρησε ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Τ. Γιαννίτσης, με άρθρο του στα "Νέα", απαντώντας σε εγκωμιαστικές αναφορές, που έγιναν για το ιρλανδικό μοντέλο από τον Κ. Καραμανλή και τον πρόεδρο του ΣΥΝ (η αλήθεια είναι ότι και ο Κ. Σημίτης έχει κατά καιρούς εκφράσει το θαυμασμό του για την "ανάπτυξη" της Ιρλανδίας). Σύμφωνα, λοιπόν, με τον σύμβουλο, η ανάπτυξη της Ιρλανδίας στηρίχτηκε, μεταξύ άλλων, στη σκληρή λιτότητα (ο Ιρλανδός εργαζόμενος μεταξύ 1994 και 1997 έχασε 18,2% από το εισόδημά του), στην άγρια φορολόγηση (ο "μέσος" Ιρλανδός πληρώνει 27,5% επιπλέον φόρους από τον "μέσο" Ελληνα), και στην εκτίναξη της ανεργίας (στην Ιρλανδία κυμάνθηκε από το 1990 έως το 1997 στο 13,4%).

Τι ζητάει, λοιπόν, στο "διά ταύτα" ο Τ. Γιαννίτσης από τους δύο πολιτικούς αρχηγούς; Είτε να εισηγηθούν "μια σκληρή πολιτική σταθεροποίησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μισθούς και ανεργία, οπότε πρέπει να πάψουν να μοιράζουν υποσχέσεις για "κοινωνική αλληλεγγύη", είτε να πάψουν να επικρίνουν την κυβέρνηση". Ο ίδιος βέβαια δε διευκρινίζει, τι εισηγείται, αλλά μάλλον περιττεύει αφού το αποδεικνύει περίτρανα η πράξη.