Σε "γκραν γκινιόλ" έχει εξελιχθεί η κατάσταση στο αμερικανικό πρωτάθλημα (ΝΒΑ), αφού οι συνομιλίες που κατά καιρούς έχουν γίνει ανάμεσα στους ιδιοκτήτες και στους παίχτες, για λήξη του "λοκ άουτ", συνεχώς οδηγούν σε αδιέξοδο, μια και κανείς εκ των δύο πλευρών δε φαίνεται διατεθειμένος να βάλει "νερό στο κρασί" του.

Αναλύοντας την κατάσταση που αφορά τις εργασιακές σχέσεις των παιχτών του ΝΒΑ με τους συλλόγους, μπορούμε να διακρίνουμε μερικά από τα "σημεία τριβής" που κρατάνε σε απόσταση τα δύο στρατόπεδα: ΣΑΛΑΡΙ ΚΑΠ: Πρόκειται για το ανώτατο όριο των χρημάτων που επιτρέπεται να καταβάλλει σαν ετήσια αποζημίωση κάθε ομάδα στους παίχτες της. Μέχρι τώρα, το όριο αυτό ήταν 26,9 εκατομμύρια δολάρια και μία ομάδα μπορούσε να το υπερβεί, μόνο αν ανανέωνε τη συνεργασία της με κάποιον από τους βετεράνους παίχτες. Οι ιδιοκτήτες θέλουν να μειωθεί το όριο. ΕΞΑΙΡΕΣΗ "ΛΑΡΙ ΜΠΕΡΝΤ": Ετσι αποκαλείται ο κανονισμός που επιτρέπει στις ομάδες να ανανεώνουν τη συνεργασία τους με τους βετεράνους παίχτες τους που έχουν μείνει ελεύθεροι, ακόμα και υπερβαίνοντας το "σάλαρι καπ". Οι ιδιοκτήτες ζητούν την κατάργηση αυτού του θεσμού, σε αντίθεση με τους παίχτες που θέλουν να παραμείνει. ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΡΟΥΚΙ: Σύμφωνα με τον κανονισμό οι παίχτες που επιλέγονται από τα ντραφτ, υπογράφουν αρχικά τριετές συμβόλαιο, το οποίο δεν μπορεί να ανανεωθεί πριν περάσουν δύο χρόνια. Οι ιδιοκτήτες ζητούν να ανέβει το όριο στα πέντε χρόνια, όμως οι καλαθοσφαιριστές, είναι ενάντιοι σ' αυτή την πρόταση. ΜΕΣΟΣ ΜΙΣΘΟΣ: Οι παίχτες θέλουν την καθιέρωση κλίμακας, η οποία θα προβλέπει ότι η ετήσια αποζημίωσή τους θα αυξάνεται υποχρεωτικά βάσει των ετών προϋπηρεσίας. Οι ιδιοκτήτες αρνούνται κάτι τέτοιο, αφού αυτόματα θα σημάνει την άνοδο του "σάλαρι καπ". ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ: Με τους ισχύοντες κανονισμούς, το ΝΒΑ τιμωρεί μόνον όσους έχουν κάνει χρήση κοκαϊνης ή ηρωίνης. Οι ιδιοκτήτες θέλουν να προσθέσουν και άλλες ουσίες, όπως τη μαριχουάνα, αλλά και την κατάχρηση αλκοόλ. Οι παίκτες δε δέχονται κάτι τέτοιο.