Το Βιομηχανικό Τμήμα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας επεξεργάστηκε θέσεις και προτάσεις που κοινοποίησε στη Διοικητική Επιτροπή του ΕΒΕΑ και στη διεύθυνση Εμπορίου και Βιομηχανίας, ζητώντας να γίνουν αποδεκτές. Το περιεχόμενο αυτής της επιστολής δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας ή σύγχυσης για το πώς οι μεγαλοβιομήχανοι αντιλαμβάνονται την "ανάπτυξη" της Βιομηχανίας. Και όταν λένε ανάπτυξη εννοούν την αύξηση των ήδη μεγάλων κερδών τους σε βάρος των εργαζομένων, του περιβάλλοντος και του κοινωνικού κράτους.

Στο κείμενο αυτό που υπογράφεται από τον πρόεδρο του Βιομηχανικού Τμήματος του ΕΒΕ Ελ. Κούρταλη γίνεται αναφορά μεταξύ των άλλων στις θετικές επιπτώσεις από την πρόσφατη υποτίμηση της δραχμής, το δραστικό περιορισμό των δημοσίων δαπανών, τις αλλαγές στην αγορά εργασίας, την εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάργηση του ΠΔ 84/84 που καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας των βιομηχανιών στο λεκανοπέδιο της Αττικής κ.ά.

Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Αναφέρεται στο κείμενο ότι η υποτίμηση της δραχμής είχε θετικές επιπτώσεις στους κλάδους της βιομηχανίας και ιδιαίτερα στις εξαγωγικές επιχειρήσεις και σε όσες επίσης είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Παρατήρηση πρώτη: Καμία υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μιας χώρας, όπως είναι η Ελλάδα, με εξαρτημένη οικονομία από τις πολυεθνικές, με αρνητικό δείκτη στις εμπορικές συναλλαγές με άλλα κράτη (πληθώρα εξαγωγών - ελάχιστες εισαγωγές) δεν μπορεί να είναι θετική. Την υποτίμηση της ένιωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της χώρας οι οποίοι δεν είναι "εισηγμένοι" στο χρηματιστήριο, τον "ιερό" αυτό χώρο του επίσημου τζόγου και πού βλέπουν οι μεγαλοβιομήχανοι τις έστω και μικρές θετικές επιπτώσεις, όπως λένε, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην εσωτερική αγορά; Μήπως έχουν αυτές τεράστια στοκ εισηγμένων πρώτων υλών με τιμές πριν την υποτίμηση, ώστε με την άνοδο των τιμών των προϊόντων να κερδίσουν έστω και ευκαιριακά; Ας μη γελιέται κανείς. Η υποτίμηση της δραχμής, που επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το "ευαγές" αυτό ίδρυμα, θα έχει αρνητικότατες συνέπειες στον ελληνικό λαό, ο οποίος βλέπει ότι οι οικονομικοί δείκτες που παρουσιάζονται από τους υπουργούς της κυβέρνησης και από τους ειδικούς περί τα οικονομικά είναι αντιστρόφως ανάλογοι με το εισόδημά του. "Οι αριθμοί ευημερούν, το εισόδημα πέφτει", ή "η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε". Ας διαλέξει κάποιος όποια φράση θέλει. Το ίδιο είναι.

Για τη δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, για την κατάργηση, δηλαδή, του κράτους πρόνοιας, δεν έχει κανείς να πει πολλά. Είναι μια "επωδός" που ακούγεται μερικά χρόνια τώρα και που με συνέπεια επαναλαμβάνει η άρχουσα τάξη με το "επιχείρημα" ότι το κράτος δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του επιχειρηματία. Τίθεται, όμως, το ερώτημα: μπορεί ο επιχειρηματίας να παίξει το ρόλο τού παρέχοντος πρόνοια στο λαό; Βεβαίως μπορεί εφ' όσον πληρωθεί αδρά για τις παροχές!

Στην ίδια λογική κινούνται και οι αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις ή μετοχοποιήσεις. Οποια λέξη διαλέξει κανείς το ίδιο είναι.

Στο κείμενο του Βιομηχανικού Τμήματος του ΕΒΕΑ γίνεται μια επίθεση στο ΠΔ 84/84 που ορίζει τον τρόπο λειτουργίας των βιομηχανιών στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Αυτό το ΠΔ, χωρίς να είναι τέλειο, έβαζε κάποιους περιορισμούς στην ασυδοσία των βιομηχάνων, σε σχέση με το περιβάλλον. Οι βιομήχανοι θέλουν να καταργηθεί και υποστηρίζουν το νομοθετικό τερατούργημα του υπουργείου Ανάπτυξης για τις βιομηχανικές και επιχειρηματικές περιοχές (ν. 2516/97), που επιτρέπει ακόμα και δημιουργία βιομηχανιών μέσα σε δασικές περιοχές (εκτενής αναφορά σ' αυτό έχει δημοσιευτεί στο "Ρ" στις 3/5/98).

Η μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση είναι οι προτάσεις για τις εργασιακές σχέσεις. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι, εκτός από πρόκληση, να δημοσιοποιούνται αυτές οι αντιλαϊκές θέσεις την παραμονή της Πρωτομαγιάς των αγώνων κατά της εκμετάλλευσης, κατά της ανεργίας, κατά της περιθωριοποίησης; Μιας Πρωτομαγιάς που οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου την τιμούν όχι με άσφαιρες τουφεκιές μόνο και μόνο να ακουστεί το "μπαμ" και μετά σιγή. Η Εργατική Πρωτομαγιά έχει τη δική της δυναμική, το δικό της περιεχόμενο και δεν μπορεί κανένα πρόγραμμα "σύγκλισης" και κανένα βιομηχανικό τμήμα κανενός επιμελητηρίου να ανατρέψει. Οι μεγαλοβιομήχανοι, με πρόσχημα την ασήμαντη αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής (0,2%) σύμφωνα με τα στοιχεία ενός άλλου "ευαγούς" ιδρύματος, του ΟΟΣΑ, προτείνουν την αύξηση της εργασιακής απασχόλησης από 8 σε 10 ώρες ημερησίως, χωρίς βέβαια υπερωριακή αποζημίωση (αλήθεια, τι διαφορετικό πρεσβεύει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;). Παρακάτω, ζητούν να παρέχεται η δυνατότητα περιοδικής απασχόλησης μισθωτών με 3ωρη ή 4ωρη εργασία την ημέρα χωρίς χρονικό περιορισμό σε μέρες εργασίας την βδομάδα, με στόχο να καλύπτονται οι πρόσθετες ανάγκες των επιχειρήσεων. Επίσης, προτείνουν την επανεξέταση των όρων συνεργασίας (!) μεταξύ εργοδοτών και συνδικαλιστικών εργοστασιακών σωματείων μόνο. Θέλουν, δηλαδή, να συνομιλούν με ένα σωματείο εργοστασίου το οποίο, κατά τη γνώμη τους θα το εκβιάζουν πιο εύκολα με τον μπαμπούλα των μαζικών απολύσεων ή δημιουργώντας σωματείο στα μέτρα των δικών τους επιλογών.

Οι θέσεις αυτές του ΕΒΕΑ δεν μπορούν να είναι ούτε αποδεκτές, αλλά ούτε και ανεκτές από τους ΕΒΕ που είναι η συντριπτική πλειοψηφία στο ΕΒΕΑ. Οι μικρές επιχειρήσεις, σύμφωνα πάντα με τα ελληνικά κριτήρια δεν είναι τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου όπως θέλουν να τις παρουσιάσουν με πολύ πονηρό τρόπο. Οι μικρές αυτές επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούνται μέχρι 4 άτομα συμπεριλαμβανομένων μισθωτών, εργοδοτών και μελών της οικογένειας, αποτελούν το 90% του συνόλου των επιχειρήσεων στη χώρα μας. Από πρόσφατες μελέτες βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο χώρος αυτός καταλαμβάνει πάνω από το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Ελλάδας και είναι η δεύτερη σε όγκο κοινωνική κατηγορία μετά την εργατική τάξη, σύμφωνα με την απογραφή του 1991. Δεν μπορεί οι ΕΒΕ να έχουν μέτωπο ενάντια στους εργαζόμενους, όχι μόνο επειδή οι περισσότεροι προέρχονται από την εργατική τάξη (απολυμένοι, άνεργοι κλπ.), αλλά και επειδή ο τζίρος των μικρών επιχειρήσεών τους εξαρτάται άμεσα από το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των αγροτών, αφού αυτοί είναι οι κύριοι - αν όχι οι αποκλειστικοί - πελάτες τους. Το σύνθημα που ακούγεται στις εργατικές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις "εργάτες χωρίς δουλιά, μαγαζιά χωρίς λεφτά" δείχνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το στίγμα του κοινού μετώπου των εργαζομένων, των μικρών ΕΒΕ και των μικρών αγροτών ενάντια στις βλέψεις των βιομηχάνων, ενάντια στις αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης, ενάντια στους πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι απαντούν για την ΟΝΕ με ένα "ω, ναι", ενώ εάν ήταν με τα λαϊκά συμφέροντα έπρεπε να απαντήσουν με ένα "ω, νο".

Η "Αγωνιστική Συνεργασία Εμπόρων" με τη μικρή δύναμη που έχει στο ΕΒΕΑ, αλλά και οι άλλες δυνάμεις στα επιμελητήρια και στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, που υποστηρίζονται από τη ΔΗΚΕΒΕ, θα αντιπαλέψει θέσεις και προτάσεις τύπου Βιομηχανικού Τμήματος ΕΒΕΑ, αλλά και άλλων όμορων και συναφών "θεάρεστων" ιδρυμάτων, τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού.

Είναι επιτακτική ανάγκη οι ΕΒΕ να έχουν κοινό μέτωπο με την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, αλλά και με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ενάντια στην ολιγαρχία του πλούτου και στα μονοπώλια, ενάντια στις επιλογές του Μάαστριχτ, της ΓΚΑΤΤ, της ΚΑΠ, της Αντζέντας 2000 κλπ. Μόνο έτσι θα ανοιχτεί ο δρόμος για τη λύση των πιεστικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

Νίκος ΧΑΡΙΣΗΣ

Μέλος του ΔΣ του ΕΒΕΑ, εκπρόσωπος της "Αγωνιστικής Συνεργασίας Εμπόρων"