Η πολιτική ξεπουλήματος της Ιονικής Τράπεζας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Για όσους δεν είχαν αυταπάτες για το ρόλο και τους στόχους της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων που επιλέγει να βρίσκονται στο τιμόνι της διακυβέρνησης, το θέμα θα έμπαινε στην ημερήσια διάταξη. Σημασία δεν έχει τόσο ο χρόνος που τέθηκε ή που θα μπορούσε να προκύψει, αλλά το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ορθώνονταν μπροστά μας. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η κυβέρνηση Σημίτη εδώ και καιρό αποτελεί την εμπροσθοφυλακή για το ξεκαθάρισμα του τοπίου, που θα παίξει το ρόλο του καλύτερου, αποδοτικότερου και ασφαλέστερου θερμοκηπίου για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η χειρότερη, για τους εργαζόμενους και τον τόπο, κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου, έχει αναγάγει σε μοναδικό της μέλημα, αυτή και καμιά άλλη, να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλιά της πλήρους ανατροπής λαϊκών καταχτήσεων, που μετά από επίμονους και πολυετείς αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, θεωρούνται δεδομένες εδώ και πολλές δεκαετίες. Σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια, την παραπέρα - και βεβαίως ποιοτικά αναβαθμισμένη - υποταγής στις ορέξεις και τα σχέδια των πολυεθνικών της ΕΕ την έχουν βαφτίσει "εθνική προσπάθεια" και τους στόχους της ΟΝΕ μαζί με τα ποικιλόμορφα προγράμματα "σύγκλισης" μονόδρομο, ενώ η μη παρακολούθηση αυτής της πορείας, σχεδόν ταυτίζεται με την καταστροφή της χώρας και του έθνους.
***
Ξεχωριστή θέση στο "μονόδρομό" τους κατέχει το κεφάλαιο ιδιωτικοποιήσεις, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ολοκληρωτικό ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας. Και είναι σαφές ότι όταν οι κομμουνιστές κάνουν λόγο για ξεπούλημα και λεηλασία του πλούτου που βρίσκεται στα χέρια του κράτους, δεν εννοούν, κύρια, το τίμημα της εκποίησης, αν και σ' αυτό τον τομέα πολλά θα μπορούσε να καταμαρτυρήσει κανείς για τις μεθοδεύσεις των κυβερνώντων. Εκείνο που με συνέπεια και χωρίς τσιριμόνιες καταγγέλλουμε είναι η πολιτική εκποίησης της συσσωρευμένης - χάρη στην εργασία και το μόχθο της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού - περιουσία του δημόσιου και τη μετατροπή της σε ένα ακόμα εργαλείο κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Το επιχείρημά τους είναι γνωστό. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας γενικά και της Ιονικής Τράπεζας ειδικότερα, υποτίθεται πως γίνεται στο όνομα των "νέων συνθηκών ανταγωνισμού", που διαμορφώνονται στην αγορά. Ενα επιχείρημα που, αν ξεφύγει από τα στενά όρια της ανάλυσης από τη σκοπιά του μεγάλου κεφαλαίου και του αδυσώπητου ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του, χάνει κάθε αξία. Πολύ περισσότερο, μένει εντελώς κενού περιεχομένου, όταν μιλά κανείς για το όποιο δημόσιο και τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, κοινωφελών οργανισμών κλπ. Η συλλογιστική είναι απλή. Οπως ακριβώς οι ιδιωτικές επιχειρήσεις προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον εντεινόμενο ανταγωνισμό μέσα από σχήματα μεταξύ τους συνεργασιών, συγχωνεύσεων και επεκτάσεων, έτσι, αν υπήρχαν τέτοιου είδους επιλογές, θα μπορούσε, στη βάση φυσικά των δεδομένων οικονομικοκοινωνικών σχέσεων να "αντιμετωπιστεί" το πρόβλημα και για το δημόσιο τομέα.
***
Αυτές οι "πολιτικές επιλογές" βέβαια κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Μοναδικός στόχος των κυβερνώντων, βάσει των συμφωνιών και των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει απέναντι στο μεγάλο - ντόπιο και ξένο - κεφάλαιο, είναι η δημιουργία προϋποθέσεων και η εξασφάλιση των όρων που κρίνονται αναγκαίοι ώστε από την υπόθεση "εντεινόμενος ανταγωνισμός" να βγουν κερδισμένοι οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης. Κι αυτό, με δυο λόγια, σημαίνει ότι το δημόσιο και οι παραγωγικές του μονάδες πρέπει να αποσυρθούν. Οι κρατικές τράπεζες πρέπει να καταργηθούν ώστε κάποιος Κωστόπουλος της Πίστεως, ή κάποιος Σάλλας της Πειραιώς, ή και οι δύο μαζί, ή κάποιος άλλος τρίτος, να έχει ελεύθερο το πεδίο δράσης, χωρίς καν να υπάρχει ανταγωνισμός. Πεδίο, δηλαδή, αποκόμισης όλο και περισσοτέρων κερδών, ο ρυθμός αύξησης των οποίων κινδυνεύει να... χαλαρώσει όσο τράπεζες σαν την Ιονική μένουν στο δημόσιο. Και εδώ που τα λέμε, από τη σκοπιά τους, έχουν δίκιο. Αρκεί ν' αναλογιστεί κανείς ότι: Στη διετία 1995 - '96 η Τράπεζα (χωρίς τις εταιρίες του Ομίλου) είχε μεικτά κέρδη 126 δισ. δρχ., στην προηγούμενη οικονομική χρήση διαχειριζόταν 1,5 τρισεκατομμύρια καταθέσεις, είχε σύνολο ενεργητικού 1,8 τρισ. δρχ., ενώ διαθέτει χιλιάδες "καλούς πελάτες", τουλάχιστον 224 καταστήματα σ' ολόκληρη τη χώρα, 270 μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών και δεκάδες σταθερά και κινητά ανταλλακτήρια συναλλάγματος!
***
Η ιδιωτικοποίηση της Ιονικής δε θα είναι η τελευταία πράξη των κυβερνητικών παρεμβάσεων στο χώρο των τραπεζών. Οσο και αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν και σπέρνουν τον εφησυχασμό ότι με τη συγκεκριμένη πώληση "ξεμπερδεύουμε", είναι χαρακτηριστική η δήλωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δ. Γεωργακόπουλου, που ερμηνεύοντας τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις να ξεπουλήσει την Ιονική, λέει στο χτεσινό "Ελεύθερο Τύπο": "Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι βαίνει προς πώληση και η Εμπορική"... Αλλωστε, όπως εξηγούν παράγοντες που ερμηνεύουν τις δηλώσεις Παπαντωνίου για έσοδα του δημοσίου από τις ιδιωτικοποιήσεις, για να εισπράξει το δημόσιο χρήματα από την πώληση της Ιονικής που ανήκει στην Εμπορική, πρέπει να πουλήσει τις μετοχές της Εμπορικής που έχει στην κατοχή του... Η ουσία είναι ότι από τη στιγμή που το "πλεκτό" της δημόσιας περιουσίας αρχίζει να ξηλώνεται, το ξήλωμα δε σταματά μέχρι να φτάσει το τέλος.
Οι θέσεις των κομμάτων, πέραν του κυβερνώντος κόμματος, γύρω από την Ιονική Τράπεζα, είναι σαφείς. Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι "αργοπορεί", "πελαγοδρομεί" και "περιπλέκει" την αναγκαία υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων. Ο ΣΥΝ επίσημα, περισσότερο κάνει λόγο για ότι "η κυβέρνηση ανατρέπει δικές της δεσμεύσεις και γελοιοποιεί κάθε έννοια διαλόγου με τις κοινωνικές οργανώσεις", παρά ασχολείται με την ουσία της ιδιωτικοποίησης.
***
"
Το ΚΚΕ, όπως αναφέρεται και σε σχετική ανακοίνωση - καταγγελία, είχε προειδοποιήσει έγκαιρα ότι σχεδιάζεται και επίκειται το ξεπούλημα της Ιονικής και των ΔΕΚΟ. Αν δεν είχε καλλιεργηθεί στους εργαζόμενους η επανάπαυση, από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΟΤΟΕ και αν υπήρχε έγκαιρη ενημέρωση και κινητοποίηση όλων των ΔΕΚΟ - Τραπεζών, σήμερα ο αγώνας των εργαζομένων θα γινόταν από καλύτερες θέσεις". Σε κάθε περίπτωση πάντως, εκείνοι που μπορούν, ακόμα και την ύστατη στιγμή, να ορθώσουν φραγμό στα σχέδια πλήρους ξεπουλήματος, είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους συντονισμένους αγώνες τους και τη δική τους αντίσταση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Αντίσταση και πάλη, που όπως φαίνεται και από την επιστράτευση των ΜΑΤ στο πλευρό των "εκσυγχρονιστικών" επιλογών ξεπουλήματος, θορυβεί και προκαλεί ταραχή στους κυβερνώντες, οι οποίοι είχαν φτάσει να πιστέψουν πως ο μονόδρομός τους είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα...
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Για να προχωρήσουν τα σχέδια της άρχουσας τάξης, το δημόσιο και οι παραγωγικές του μονάδες πρέπει να αποσυρθούν. Οι κρατικές τράπεζες πρέπει να καταργηθούν ώστε να συνεχίζουν ν' αυξάνονται με μεγάλους ρυθμούς τα κέρδη των τραπεζιτών...
Feeds
Παρέμβαση στη Βουλή για τη ΣΟΦΤΕΞ
