"Κουφοβράζει" η κατάσταση στους τόπους δουλιάς και αυτό πλέον κανένας δεν το αμφισβητεί. Ακόμα και οι επικεφαλής του ΣΕΒ κατά την προχτεσινή ετήσια συνέλευσή τους, διαπίστωσαν ότι "αναπτύσσονται τα αμυντικά αντανακλαστικά" και σημείωσαν, με ανησυχία, τον "κίνδυνο αναταράξεων". Και αυτό, γιατί η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι της χώρας, είναι ολομέτωπη, είναι σφοδρή, είναι συνολική και δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανένα απολύτως τμήμα τους. Και στο αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνει ακόμα πιο θυελλώδης η επίθεση, καθώς επιταχύνεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και δρομολογούνται για ψήφιση τα νομοθετήματα που σκοπεύουν στην πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στην κατάργηση του οχτάωρου, στην ανοιχτή υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης. Τα περιθώρια αναμονής, επομένως, έχουν εξαντληθεί, η αγανάκτηση φουντώνει, οι διαθέσεις για αγώνα καταγράφονται σε κάθε αγωνιστικό προσκλητήριο και οι πιέσεις της βάσης για μια αποφασιστική κλιμάκωση της πάλης, είναι περισσότερο αισθητές από κάθε άλλη φορά. Και είναι αυτό το κλίμα, αυτές οι πιέσεις, που υποχρέωσαν πριν λίγο καιρό τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν την 24ωρη πανεργατική - πανελλαδική απεργία για την ερχόμενη Τετάρτη, 27 Μάη.

Μια απεργία, όμως, δε φτάνει να αποφασίζεται. Μια απεργία, ιδιαίτερα τέτοιας έκτασης, για να πετύχει τους στόχους της, χρειάζεται έγκαιρη και συστηματική προετοιμασία. Χρειάζεται σαφήνεια στα αιτήματα που θέτει. Χρειάζεται να κινηθεί συντονισμένα, αποφασιστικά ολόκληρο το κίνημα, από πάνω ως κάτω, έτσι ώστε να πάρουν "φωτιά" οι χώροι δουλιάς και να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι δεν καλούνται σε μια αποσπασματική κινητοποίηση, αλλά σε έναν αγώνα με συνέχεια, συνέπεια και διάρκεια. Δυστυχώς, η στάση των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και ως προς την προετοιμασία της απεργίας και πολύ περισσότερο ο "βίος και η πολιτεία τους", δεν έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι πολλά από τα αντεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση φέρουν την υπογραφή των επικεφαλής των δυο κορυφαίων οργανώσεων στο "σύμφωνο εμπιστοσύνης προς το 2000", που είναι η τερατογένεση του "κοινωνικού διαλόγου". Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) έσπευσε λίγες μέρες πριν την πανεργατική απεργία να υπογράψει την απαράδεκτη διετή Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Και, βεβαίως, αρκεί να δει κανείς την αδράνεια που παρατηρείται στις κορυφές λίγες μέρες πριν την απεργία και ακριβώς την ώρα που θα έπρεπε να έχει κηρυχτεί πανστρατιά για την επιτυχία της.

Ωστόσο, αυτές οι διαπιστώσεις σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγούν σε παραίτηση και, πολύ περισσότερο, σε αποχή τη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος και τους εργαζόμενους. Ισα ίσα. Κάνουν ακόμα πιο βαρύ το χρέος και την ευθύνη τους να πολλαπλασιάσουν τις δικές τους προσπάθειες, να επιταχύνουν τις δικές τους ενέργειες, να προωθήσουν από τα κάτω ακόμα πιο αποφασιστικά τις κινήσεις συντονισμού, να προβάλουν με ακόμα περισσότερο πείσμα και επιμονή τους στόχους της πάλης. Να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της προοπτικής του αγώνα, που θα είναι και μακρύς και ιδιαίτερα σκληρός. Στο κάτω κάτω ποτέ το κίνημα δεν περίμενε από τα "πάνω" τη σωτηρία του. Και, βεβαίως, η απεργία της 27ης Μάη, που αιχμή έχει την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, δεν μπορεί παρά να είναι και ένα βήμα αποφασιστικής καταδίκης των δυνάμεων εκείνων που παίζουν το ρόλο "Δούρειου Ιππου" μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.