Χτες, με ευκαιρία τη συμπλήρωση 31 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις αφιέρωσαν αρκετές εκπομπές και πολλές συζητήσεις στο συγκεκριμένο γεγονός. Συνέβη, όμως, το εξής προκλητικό: Το ΚΚΕ δεν προσκλήθηκε ούτε σε μια από αυτές τις εκπομπές και συνεντεύξεις, ούτε σε μια, κυριολεκτικά!

Υπάρχει, άραγε, κανείς, που να αμφισβητεί πως το ΚΚΕ έδωσε (και στον αντιδικτατορικό αγώνα) τις περισσότερες θυσίες; Μήπως αμφισβητούν ότι τόσα και τόσα στελέχη του εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, πήραν μέρος σε όλες τις αντιδικτατορικές εκδηλώσεις με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο; Δεν τολμούν ν' αμφισβητήσουν τίποτα από τα παραπάνω. Τότε γιατί ο αποκλεισμός; Πρώτα πρώτα, για να μη μαθαίνουν οι σημερινοί νέοι και τα παιδιά. Οσο λιγότερα γνωρίζουν για την ηρωική ιστορία του ΚΚΕ, τόσο το καλύτερο... Κυρίως, προκειμένου να μην ακουστούν τα όσα θα έλεγαν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ στις σχετικές εκπομπές. Τα λεγόμενα των άλλων, όχι μόνο δεν ενοχλούν αλλά και βολεύουν...

Ενώ το ΚΚΕ θα μιλούσε για το ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην επιβολή και στήριξη της δικτατορίας. Για το ρόλο τους στην εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Για το ρόλο των αστικών κομμάτων στην προλείανση του εδάφους, που έστρωσε το δρόμο στη δικτατορία; Και βέβαια, για το καθεστώς της τρομοκρατίας, που κυριαρχεί και σήμερα στα εργοστάσια - και όχι μόνο σ' αυτά. Το ΚΚΕ θα αποκάλυπτε - και σ' αυτές τις συζητήσεις - ότι και σήμερα ζούμε σε καθεστώς δικτατορίας του κεφαλαίου, καλυμμένης με κοινοβουλευτικό ένδυμα. Για όλους τους παραπάνω λόγους το ΚΚΕ δεν έπρεπε ν' ακουστεί. Θα χάλαγε το μονοφωνικό... πλουραλισμό των άλλων κομμάτων, που υμνολογούσαν (παρόντες και απόντες) τη δημοκρατία "μας" και την ΕΕ, που την εγγυάται...