Εναν δικό μας άνθρωπο, της κολεκτίβας του "Ριζοσπάστη", τον καλοσυνάτο "Αραχθο", τον κομμουνιστή δημοσιογράφο Κώστα Τσανάκα,αποχαιρετήσαμε χτες το μεσημέρι, η Διεύθυνση και οι εργαζόμενοι της εφημερίδας. Και ήταν όλοι και όλες εκεί, δίπλα στη συντρόφισσα, στα παιδιά και τους συγγενείς του. Η ατμόσφαιρα μέσα στο μικρό εκκλησάκι του Νεκροταφείου Αγ. Αναργύρων, ήταν βαριά και καταθλιπτική, η λύπη και η οδύνη κυριαρχούσαν, όμως αυτό που ανέδυε αισιοδοξία και ελπίδα, ήταν ακριβώς το παράδειγμα, η ίδια η σεμνή και αγωνιστική ζωή του Κώστα Τσανάκα.

Οι σύντροφοί του από την εφημερίδα, τιμώντας τον ακριβό σύντροφο, εναλλάσσονταν στην τιμητική φρουρά δίπλα στο φέρετρό του, που ήταν σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ. Το χειροκρότημά τους, όταν ο σύντροφος Αραχθος "ξεκίνησε" για την τελευταία του "κατοικία", ήταν η υπόσχεση της συνέχισης του αγώνα για τα ιδανικά, που και ο ίδιος στάθηκε πιστός, μέχρι και την τελευταία στιγμή του.

Αποχαιρετώντας τον Κώστα Τσανάκα, εκ μέρους της Διεύθυνσης και των εργαζομένων στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ", ο Βασίλης Αμπελογιάννης τόνισε τα παρακάτω:"Αγαπημένε μας σύντροφε Κώστα

Αφωνοι μείναμε όσοι βρισκόμαστε στο "Ρ" αργά το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, όταν μας ήρθε το άγγελμα του θανάτου σου. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ένας δικός μας άνθρωπος, ένας κομμουνιστής - υπόδειγμα, ένας συνάδελφος παθιασμένος με την ανάγκη η εφημερίδα μας να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερη, δε θα ήταν πια ανάμεσά μας. Μοιραία ήρθε πάλι στη σκέψη μας ο φίλος σου, ο σύντροφος Χρήστος Μπόμπος, που αποχαιρετήσαμε πριν λίγες μέρες και αναλογιστήκαμε τι ευθύνες βαραίνουν τώρα τις πλάτες μας, μετά από το διπλό αυτό χτύπημα.

Ο σ. Κώστας, ο γνωστός μας Αραχθος, ανήκει στη γενιά της Αντίστασης. Γεννημένος τον Απρίλη του 1917 στο Μέτσοβο, χάνει το πατέρα του σε ηλικία 10 χρόνων και αρχίζει γι' αυτόν μια δύσκολη ζωή. Τα οικονομικά της οικογένειάς του δεν είναι καθόλου καλά και έτσι ο στόχος του σ. Κώστα να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος ή γεωπόνος εγκαταλείπεται. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, γράφεται οικότροφος σε μια μέση γεωργική σχολή, από την οποία αποφοιτά το '35 και διορίζεται κοινοτικός γεωπόνος. Από τη θέση αυτή και με το ζήλο που έχει για το επάγγελμά του, βοηθά όσο μπορεί τους αγρότες της περιοχής. Το Σεπτέμβρη του '37 μετατίθεται, για να δοθεί η θέση του σ' ένα φίλο της μεταξικής δικτατορίας. Πηγαίνει στρατιώτης για 8 μήνες και γυρίζει στο χωριό του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του '40, προάγεται σε δεκανέα "επ' ανδραγαθία", γεγονός που ο ίδιος θεωρεί ασήμαντο.

Μετά την κατάρρευση, πηγαίνει στις Μηλιές του Βόλου, όπου αρχίζει σιγά - σιγά να μπαίνει στο πνεύμα της Αντίστασης. Στο ΕΑΜ πρωτοοργανώνεται στις αρχές του '43 στα Φάρσαλα. Ορίζεται γραμματέας του ΕΑΜ Φαρσάλων και μετά τη συνδιάσκεψη της περιοχής εκλέγεται γραμματέας μιας ευρύτερης κοινότητας. Παραμονές της απελευθέρωσης περνά επαγγελματικά στο ΕΑΜ και αναλαμβάνει 1ος Γραμματέας της Επαρχιακής Οργάνωσης Φαρσάλων του ΕΑΜ. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας, το '45, πιάνεται από το Γρηγόρη το Σούρλα και την ομάδα του, μαζί με άλλους συντρόφους του και, μετά από περιπέτειες, μεταφέρεται στις φυλακές Τρικάλων, όπου παραμένει φυλακισμένος μέχρι το Μάρτη του '46, οπότε αποφυλακίζεται με βούλευμα. Γυρίζει στο χωριό του, το Μέτσοβο, και περνά με απόφαση του Κόμματος από το ΚΚΕ στο ΑΚΕ, στο οποίο και εκλέγεται μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής.

Στο ίδιο διάστημα περνά στην παράνομη δουλιά. Ανεβαίνει αρχικά στα Τζουμέρκα και το '47 πηγαίνει στο Αρχηγείο Ιωαννίνων. Εκεί γίνεται επίτροπος και το φθινόπωρο του '47 χρεώνεται για 2 χρόνια δουλιά στη διαφώτιση του ΕΑΜ. Στη συνέχεια, περνά στις σοσιαλιστικές χώρες και επαναπατρίζεται στην Ελλάδα από τη Γερμανία το 1978.

Από τότε δουλεύει αδιάλειπτα στο "Ρ", δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στο καθήκον που τον χρέωσε το Κόμμα, όπως συχνά μας έλεγε. Ο σ. Κώστας ήταν πιστός στις αρχές του ΚΚΕ, αφοσιωμένος ως το τέλος, σεμνός και αθόρυβος, αλλά πάντα αποτελεσματικός και ανήσυχος, γιατί αποζητούσε και προσπαθούσε για τη συνεχή βελτίωση της κομματικής δουλιάς και της εφημερίδας. Θα μας λείψει αυτή η σεμνή και αθόρυβη παρουσία του, η καλοσύνη του. Θα μας μείνει πολύτιμη παρακαταθήκη το παράδειγμά του.

Σύντροφε Κώστα, συνήθιζες να μας λες πως ήσουν "η τελευταία τρύπα της φλογέρας". Και επέμενες, παρότι εμείς δε συμφωνούσαμε. Σε θεωρούσαμε - και ήσουν - απαραίτητος στην "ορχήστρα" του "Ρ". Αυτή η "ορχήστρα" υποχρεώνεται να συνεχίσει τώρα χωρίς εσένα. Χρέος μας απέναντί σου είναι να συνεχίζει να παίζει όλο και πιο δυνατά, χωρίς φάλτσα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει, σύντροφε Κώστα.

Στη συντρόφισσά σου Ευανθία, στα παιδιά σου Βούλα και Χάρη, η Διεύθυνση, η Συντακτική Επιτροπή, οι σύντροφοί σου στην Κομματική σου Οργάνωση, όλοι οι συνάδελφοί σου, εργαζόμενοι στο "Ρ" απευθύνουν τα θερμά τους συλλυπητήρια".

Ο Νίκος Καραντηνός,πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης,αποχαιρετώντας τον σύντροφο στον αγώνα και τη δημοσιογραφία Κώστα Τσανάκα, ανάμεσα στα άλλα, σημείωσε:

"Τον καιρό αυτό, μετράμε καθημερινά το θάνατο. Και τον μετράμε με διαλεχτές ζωές, που στάθηκαν ολόρθες, αταλάντευτες σ' όλα και πάντα, μπροστά, μαχητές στο μετερίζι του λαϊκού αγώνα. Ο Αραχθος ανήκει στη μεγάλη γενιά, που τα έδωσε όλα. Απ' την πρώτη κιόλας στιγμή, που ακούστηκε βροντερό το σάλπισμα του αγώνα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, που καλούσε κάθε πατριώτη, κάθε νέο και νέα να πάρει μέρος στον παλλαϊκό αγώνα για τη λευτεριά".

Αναφερόμενος στην προσφορά του, στη δουλιά του "Ρ" και του Κόμματος, ο Ν. Καραντηνός υπογράμμισε: "Ο Κ. Τσανάκας, καθημερινός σύντροφος στην έκδοση της εφημερίδας, θα είναι μαζί μας μετά το 1978, δημοσιογράφος της παλιάς στόφας, με την ευθύνη, με την αγωνία, με το δέος, να είναι σωστός και καλύτερος σε κάθε στιγμή. Πάντα άγρυπνος, γιατί ήξερε σε ποια εφημερίδα δούλευε, σε ποια καρέκλα καθόταν, και αυτός μέρος μιας μεγάλης παράδοσης, που θεμελίωσαν με τη ζωή τους δεκάδες σύντροφοι, κομμουνιστές δημοσιογράφοι, όπως ο Φίτσος, ο Βιδάλης και τόσοι άλλοι. Μια μεγάλη κληρονομιά που φέτος γιορτάζουμε μετά από 80 χρόνια, που τη θυμόμαστε, την τιμάμε και, το πιο ουσιαστικό, τη ζυμώνουμε όπως ταιριάζει στο σήμερα".

• Στη μνήμη του Κώστα Τσανάκα, ο Νίκος Μολυβιάτης προσφέρει 10.000 δρχ. στο "Ριζοσπάστη".