Οταν γίνεται ένας άγνωστος διεκδικητικός για θέματα εργασίας, αμοιβών, παροχών, ασφάλειας, συνταξιοδότησης, υγιεινής και φαρμακευτικής πολιτικής, κυβερνητικής στήριξης και τα παρόμοια και το σλόγκαν είναι: ο λαός πεινάει, αυτό δε σημαίνει ότι το σύνολο του λαού, δηλαδή το εκατό τα εκατό πεινάει.Σε μια, μάλιστα, ταξική κοινωνία σαν τη δική μας με τόσες πολλές οικονομικές διαστρωματώσεις, ένα τέτοιο σύνθημα δεν μπορεί παρά να είναι συμβολικό.

Επειδή τώρα πια λαός σημαίνει μόνο το υπόβαθρο του καπιταλιστικού συστήματος γίνεται πάραυτα σαφές σε ποιους αναφέρεται.

Το σύνθημα, η αγροτιά πεινάει, που πρώτον δεν περιλαμβάνει όλους τους αγρότες, είναι και πραγματικό και συμβολικό.

Πέρα από την προοπτική της μείωσης των απασχολούμενων με τη γη, αυτό που κυρίως εννοείται στο τέλος του 20ού αιώνα, δεν είναι μόνο η φυσική πείνα, αλλά η άρνηση της αγροτιάς να πάει πίσω.

Ο πολιτισμός δεν κάνει αναφορές μόνο στις Τέχνες και τα Γράμματα, ή ακόμα και στη βιομηχανική ανάπτυξη, αλλά και στην αγροτιά.

Γιατί να μην μπορεί με τα εισοδήματά του να πάρει ρούχα για τον εαυτό του και την οικογένειά του, σαν αυτά που διαφημίζουν όλα τα περιοδικά, να μη γυρίζει σπίτι του και να βρίσκει ένα ζεστό μπάνιο να ξεκουράσει το κορμί του; Γιατί να μην έχει την τηλεόραση που θέλει, για να καθίσει μπροστά της με το ρακί του και να ξεκουραστεί ή να παίξει μαντολίνο ή να διαβάσει την εφημερίδα του; Για ποιο λόγο ο αγρότης να μη διεκδικεί την απολαβή του ιδρώτα του μετώπου του, για να στείλει τα παιδιά του σχολείο ή να μάθουν ξένες γλώσσες;

Η πείνα μπορεί να έχει και πολλούς συμβολισμούς και πολλές συννοήσεις.

Η πείνα το μόνο που δε χρειάζεται είναι η ειρωνεία.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ