Κυριακή 15 Φλεβάρη 1998
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Μικρή εξυπηρέτηση

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

"Κύριε, μπορείτε μια στιγμή;"...

Ξαφνιάστηκα. Ο δρόμος μπροστά μου, πίσω μου... άδειος.

"Εχετε μια στιγμή χρόνο και λίγο υπομονή;", ξανακούστηκε.

Ποιος μου μιλούσε; Από πού μου μιλούσε; Τα μπαλκόνια άδεια, τα παράθυρα κλειστά...

"Εδώ είμαι, στα πόδια σας! Για την ακρίβεια κάτω από τα πόδια σας!", φώναξε.

Σωστά. Ο άνθρωπος κυριολεκτούσε. Ακριβώς κάτω από τα πόδια μου. Αν δε μεσολαβούσε η σκάρα θα πάταγα - έστω και χωρίς να το θέλω - στο κεφάλι του. "Δε σταματάνε όλοι, μη νομίζετε!", είπε. "Τους φωνάζω και αυτοί φεύγουνε. Με φοβούνται. Πιστεύουν ότι είμαι τρελός και κάποιοι με κρατάνε κλεισμένο εδώ μέσα. Εμένα, όμως, είναι το σπίτι μου αυτό. Εχει φτηνό νοίκι και γι' αυτό μένω"!

Οπως κοιτούσε προς το μέρος μου και μου μιλούσε, το πρόσωπό του σημαδεύονταν - κάθετα - από τα σίδερα που έπεφταν πάνω του σπρωγμένα από το φως.

"Σκύβετε λίγο, θέλω να σας εμπιστευτώ την αγωνία μου", με παρακάλεσε.

Γονάτισα.

"Ξέρω, θα πείτε στην κατάστασή μου... όμως, έχω ορισμένα ερωτηματικά και αφού με βασανίζουνε θέλω, σας παρακαλώ, με κάποιον να τα κουβεντιάσω. Και σε αυτό δε θα με εμποδίσει ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος. Ο,τι απασχολεί τον άνθρωπο, έχω μάθει, πρέπει - οπωσδήποτε - να απαντιέται, έτσι δεν είναι;".

"Αν μπορώ να βοηθήσω... Πέστε μου!".

Αυτός από κάτω να κοιτάζει τις πατούσες μου και να μου μιλάει και εγώ από πάνω να βλέπω εκείνα τα τεράστια μάτια του, σημαδεμένα από τις σιδεριές, να αστράφτουν, ύστερα να δακρύζουν και μετά ξανά να αστράφτουν και ξανά δάκρυα και πάλι αστραπές. Κουβέντα και γροθιά. Κουβέντα και πόνος. Κουβέντα και ερώτημα. "Γιατί" το ένα, "γιατί" το άλλο. Και μη νομίσετε ερωτήματα που αφορούσαν - στενά - αυτόν. Οχι. Συζήτηση για όλα τα ζητήματα, που δεν έχουν δοθεί - ακόμα - οριστικές απαντήσεις, ήθελε. Τέτοια θέματα έθιγε...

"...Θέλω, σας παρακαλώ, να διαβάζετε κάποια από τα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους", με παρότρυνε, "όπως διαβάζετε τα ποιήματα. Είναι τόσο περιεκτικά και τόσο μεστά από νοήματα. Η φλυαρία είναι γι' αυτούς που δεν έχουν κάτι να πουν. Θα πρέπει, βέβαια, πρώτα, να συμφωνήσουμε πως δεν υπάρχει παρόν... Υπάρχει μόνον παρελθόν και μέλλον. Κοιτάζεις - πρέπει να κοιτάζεις - πίσω και μπροστά μόνο! Το "τώρα", μέχρι να το πεις, έχει - κιόλας - περάσει. Τι νόημα έχει, λοιπόν, αν τέσσερις συγγραφείς αποφάσισαν να γράψουν - και οι τέσσερις - ένα μυθιστόρημα. Αφού το "θέμα", η υπόθεση του έργου, όπως λέμε, γράφεται στον κόλπο. Εκεί δεν υπάρχουν "ιστορικοί" να καταγράψουν το έγκλημα. Αυτή η έλλειψη θέλει τους συγγραφείς της. Οπως θέλει τους συγγραφείς της και η ανοχή μας. Γενικά η ανοχή μας, δε νομίζετε;..".

Κάθε τόσο σταματούσε να μου δικαιολογηθεί.

"Δε σας κουράζω, σας κουράζω; Ομως με το φως και τα χρώματα, μόνο, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τρίτη διάσταση. Και πρέπει, οπωσδήποτε, να βάλουμε την τρίτη διάσταση στη ζωή μας, αν θέλουμε να δικαιωθεί ο άνθρωπος. Με το πλάτος και το μήκος - μόνο - δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τον κόσμο. Και η ζωγραφική από μόνη της δε δίνει απαντήσεις. Και είναι πολυσύνθετο πράγμα ο κόσμος. Δε βλέπεις με τι ευκολία αποπροσανατολίζεται η ανθρωπότητα. Πρώτα δημιουργείται ένας θόρυβος - άσχετος - και αμέσως, μετά, μπαίνουμε στο ζητούμενο. Ανοίγουνε τις καταπακτές και γεμίζει ο τόπος λιοντάρια. Ανεργία, εκμετάλλευση, πόλεμος, ρατσισμός...".

Στο σημείο αυτό, είχε περάσει και πολλή ώρα, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του. Κοίταξε ανήσυχα μέσα από τη σχάρα τον ουρανό. Ξανάφερε στα ίσα τα πέλματά του και παρατήρησε.

"Βλέπετε, θα βρέξει. Πάντα έτσι διακόπτονται τα ωραία ταξίδια. Εμφανίζεται ο άμεσος κίνδυνος να μπούνε τα νερά στο σπίτι μου και ξεχνάω τις μεγάλες, τις μεγαλύτερες - θέλω να πω - πλημμύρες. Ο καθένας κλείνεται στο δικό του μικρόκοσμο, προσπαθώντας να αποφύγει τα δικά του λασπόνερα. Σας παρακαλώ, τραβάτε το σκέπασμα για να μην μπουν τα νερά. Μου είναι αδύνατο να βγω έξω".

Ακόμα και "δικαιολογία" για τη "μικρή εξυπηρέτηση", που μου ζήτησε, να ήταν όλα αυτά που μου είπε, εγώ - πάντως - κράτησα πως κάποια συνθήματα στους τοίχους πρέπει να διαβάζονται με το σεβασμό που διαβάζονται τα ποιήματα. Γιατί είναι "περιεκτικά και μεστά από νοήματα".


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ