Τρίτη 27 Γενάρη 1998
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στο προσκήνιο ο λαός

Η έξαρση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, τη βδομάδα που ξεκίνησε, δεν είναι βέβαια κεραυνός εν αιθρία. Η απόφαση να κατέβουν στους δρόμους του αγώνα μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αποτελεί καρπό της συνειδητοποίησης ότι "δεν πάει άλλο" με αυτή την πολιτική. Ολο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να υψωθούν παντού μπλόκα αντίστασης στην αντιλαϊκή επέλαση του κυρίαρχου μπλοκ των δυνάμεων εξουσίας. Για να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, αλλά και για να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον. Τα δύο χρόνια της κυβέρνησης Σημίτη, που συμπληρώνονται αυτές τις μέρες, ήταν αρκετά για να καταδειχτεί ότι κανείς από τους εργαζόμενους δεν εξαιρείται από τα αντιλαϊκά μέτρα και άρα η ανακοπή και η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν είναι υπόθεση ορισμένων μόνων τμημάτων των εργαζομένων.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το "μπαράζ" των αγωνιστικών κινητοποιήσεων φέρνει στο προσκήνιο με επιτακτικό τρόπο τα πραγματικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία, και θέτει επί τάπητος το ζήτημα της αλλαγής και ανατροπής αυτής της πολιτικής. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι η κυβέρνηση και τα μεγάλα αφεντικά που τη στηρίζουν, καθώς και οι ηγεσίες των κομμάτων της "συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης", δε θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να αποπροσανατολίσουν, να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν και να κτυπήσουν τους αγώνες και να αποτρέψουν το δυνάμωμα ενός ισχυρού και ενωτικού λαϊκού κινήματος, το οποίο θα βάζει φραγμό στα αντιλαϊκά σχέδιά τους και θα επιβάλλει λύσεις προς όφελος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι σε αυτή την εφιαλτική για αυτούς προοπτική ομονοούν και συσπειρώνονται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Ηδη έχει φουντώσει η προπαγάνδα περί "προνομιούχων" εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, περί "κεκτημένων", που στέκουν εμπόδιο στην ισότιμη ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, περί πολιτικά υποκινούμενων απεργών, κλπ. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη - όπως έχει δείξει επανειλημμένα η εμπειρία των αμέσως προηγούμενων χρόνων - ότι δε θα ενταθεί ο αυταρχισμός, η εξαγορά και ο εκμαυλισμός συνειδήσεων.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πλήττονται μόνο από τη φορολογική επιδρομή, την ασφυκτική λιτότητα, την υποβάθμιση των υπηρεσιών πρόνοιας,κλπ. Στο στόχαστρο της κυβερνητικής επίθεσης τίθεται απροσχημάτιστα ο "σκληρός πυρήνας" των κατακτήσεων του λαϊκού κινήματος: οι εργασιακές σχέσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (κατάργηση 8ωρου, αύξηση των ωρών απασχόλησης, μερική απασχόληση, "ελευθερία" στις απολύσεις, κλπ., που σηματοδοτούν ένταση της υπερεκμετάλλευσης). Μαζί πάνε η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, η κατακρεούργηση των κοινωνικών δαπανών, κ.ο.κ. Πάει πολύ, λοιπόν, να εμφανίζονται τάχα αιφνιδιασμένα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος από την "τροπολογία Παπαντωνίου" για τις ΔΕΚΟ. Πριν από ένα χρόνο περίπου ήταν ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, που πέταγε κατάμουτρα στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ ότι "κεκτημένα τέλος" και κήρυσσε τον "ιερό πόλεμο" κατά των κατακτήσεων δεκαετιών του εργατικού κινήματος.

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα η επιτακτική ανάγκη του συντονισμού των αγώνων των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων. Είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να φέρει περισσότερα - και άμεσα - αποτελέσματα, αλλά και να αποτελέσει την απαρχή για έναν οργανωμένο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Για το δικό του Μέτωπο.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ