Η προσπάθεια της κ. Ανίκας Χαραλαμπίδου ("Λάθος ή συνειδητή επιλογή της ιστορίας;", ΑΥΓΗ, 2.11.1997, σελ. 19) να πείσει τους αναγνώστες της ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν το γέννημα της ιστορικής αναγκαιότητας και, παράλληλα, ο αναγκαίος καρπός της εξέλιξης μιας συγκεκριμένης χώρας - εν προκειμένω, της Ρωσίας - δε μας αιφνιδίασε. Πρόκειται για μια προσπάθεια παμπάλαια, που γίνεται από δεκαετίες με παραγγελία (ή, μήπως, και με εντολή;) γνωστών επιτελείων και, συνεπώς, καθόλου πρωτότυπη. Στην εποχή μας, όμως, εποχή αντεπαναστατικής υποχώρησης και νίκης της πολιτικοϊδεολογικής αντίδρασης, έχει ιδιαίτερη αξία. Ευχαριστώντας, λοιπόν, την Α. Χ. που μας έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με το θέμα, ας αξιοποιήσουμε τις πιο χοντρές και ορατές ανακρίβειές της.

Με επιμονή άξια καλύτερης τύχης, η Α. Χ. προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες της ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα της θέλησης ενός μόνο ατόμου - του Β. Ι. Λένιν. Σ' αυτό, τη βοηθούν, πέρα από τις πολιτικοϊδεολογικές συγκυρίες, και η μεγάλη ιδιοφυία του ηγέτη των επαναστατικών δυνάμεων, ο δραστήριος πολιτικός του ρόλος, η ιδιαίτερα μεγάλη συγγραφική του επίδοση κλπ.

Πριν προχωρήσουμε, ας πούμε ότι, εδώ, έχουμε μια κλασική περίπτωση εφαρμογής της γνωστής αρχής:

"Οταν θέλετε να "θάψετε" κάποιον και δεν μπορείτε να αποσιωπήσετε το ρόλο του, τότε δε σας μένει παρά κάτι άλλο: Η υπερβολή αυτού του ρόλου".

Ετσι, στον Λένιν γίνεται, κατά τη γνωστή γαλλική έκφραση, ένα "δηλητηριασμένο δώρο": Η δράση του και ακόμη και η ίδια η προσωπικότητά του δεν παρουσιάζονται σαν καρπός ενός γενικού ιστορικού και ανεξαρτήτου από αυτόν γεγονότος, δηλαδή της μετατροπής της Ρωσίας σε κέντρο των αντιθέσεων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, παρουσιάζονται σαν το αποτέλεσμα των διαθέσεων και των επιθυμιών του Β. Ι. Λένιν προσωπικά, σαν κινήσεις που διατάσσονται από ένα συγκεκριμένο άτομο σε μια αφηρημένη σκακιέρα.

Βέβαια, είναι μια άποψη εντελώς αφελής, τόσο αφελής ώστε να αναρωτιέται κανείς αν, στο βάθος, δε θα έπρεπε να επαινέσουμε την Α. Χ. για το θάρρος της να τη γράψει. Γιατί, βέβαια, αν δεχτούμε ότι όλα αυτά τα φαντάστηκε και τα διέταξε το "παλικάρι", τότε προκύπτει αβίαστα και το ερώτημα: "Και ποιος τα εξετέλεσε";

Και ήταν, άλλωστε, το "παλικάρι" τόσο πια "παλικάρι"; Μπορούσε ένα άτομο, όσο σπουδαίο και αν ήταν, να επιβάλει τις θελήσεις του σε μια χώρα ολόκληρη, χώρα, σημειώνουμε, εκτός των άλλων, τεράστια, αραιά (και, συχνά, πολύ αραιά) κατοικημένη και με μάλλον ανεξέλικτα ή και τελείως πρωτόγονα μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας;

Πέραν, όμως, των παραπάνω, υπάρχει και ο παρακάτω παράγων: Ο Οχτώβρης δεν ήρθε μόνος του και "ως κεραυνός εν αιθρία". Ηταν ένα στοιχείο της αλυσίδας των γεγονότων που αρχίζει με το Φλεβάρη, δηλαδή με τη Φεβρουαριανή Επανάσταση, 8 μήνες πριν. Χωρίς το Φλεβάρη, Οχτώβρης δε θα υπήρχε. Και αυτόν τον έκανε το "παλικάρι", που ήταν, μάλιστα, τότε στην Ελβετία και εκεί τον πληροφορήθηκε;