Οταν τολμά ο πρωθυπουργός της χώρας να λοιδορεί τους εργαζόμενους, χαρακτηρίζοντας τις διαμαρτυρίες τους για την αντιλαϊκή του πολιτική σαν "κλαυθμούς και οδυρμούς" (! ), που τον αφήνουν αδιάφορο, τι άλλο χρειάζεται; Τι άλλο να περιμένουμε, όταν η αποθράσυνση της κυβέρνησης φτάνει στο σημείο, να δηλώνει ο επικεφαλής της, ότι δυο βασικές προϋποθέσεις απαιτούνται για να πάει μπροστά ο τόπος: η επιβολή φόρων και η μη παροχή αυξήσεων. Οταν ο δημόσιος λόγος των εξουσιαστών είναι διανθισμένος από απειλές του τύπου, όσο κι αν αντιδρά ο λαός, όσο κι αν δυσανασχετεί, αυτοί θα φτάσουν στην ΟΝΕ, γιατί αυτός είναι ο στόχος τους (! ), τότε ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα; Οταν ο Κ. Σημίτης περηφανεύεται επειδή το "σταθεροποιητικό πρόγραμμα" ήταν δικής του έμπνευσης και 12 χρόνια μετά, "υπόσχεται" πολυετή λιτότητα δίχως ημερομηνία λήξης (! ), τότε τι άλλο απομένει στους πολίτες αυτής της χώρας;

Βέβαια, ας μην περιμένει κανείς την επίσημη ομολογία του πρωθυπουργού, ότι η κυβέρνησή του είναι ένα ανδρείκελο των Βρυξελλών. Ας μην περιμένει να διακηρύξει ευθέως, ότι τούτη η κυβέρνηση λειτουργεί στην Ελλάδα ως ο επιστάτης μιας άθλιας πολιτικής, μιας πολιτικής απόλυτα εναρμονισμένης με το στυγνό καπιταλισμό της "νέας τάξης". Ηδη, έχουν πει και ομολογήσει αρκετά. Ουσιαστικά τα έχουν πει όλα. Οτι είναι πιόνια των πολυεθνικών, αφιονισμένοι υπάλληλοι των κεφαλαιοκρατών. Δεν το κρατούν κρυφό. Ισα ίσα. Το διατυμπανίζουν κιόλας με τον πλέον ανάλγητο και κυνικό τρόπο. Ως αλαζονικά ανθρωπάκια μιας δοτής εξουσίας, που απορρέει από την κυριαρχία του κεφαλαίου, έχουν το θράσος να απευθύνονται στον ελληνικό λαό και με το βλέμμα στραμμένο στο Διευθυντήριο να εξαγγέλλουν ότι ο "μονόδρομός" τους προς την ΟΝΕ είναι στρωμένος με "πτώματα", αλλά θα τον διαβούν μέχρι τέλους! Αυτό το αντιλαϊκό ντελίριο, αυτός ο φιλομονοπωλιακός παροξυσμός, ανταποκρίνεται πλήρως στη βαρβαρότητα της τάξης τους. Αποτυπώνει περίτρανα το περιεχόμενο του κοινωνικού συστήματος που υπηρετούν. Είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, και μάλιστα στην εξαρτημένη του μορφή από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτός που καθρεφτίζεται μέσα από τα διαγγέλματα πολιτικής απανθρωπιάς του πρωθυπουργού.

Αυτή η πολιτική, αυτό το σύστημα, δεν παίρνει αλλαγή. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Ο εκμεταλλευτικός του χαρακτήρας είναι σύμφυτος όχι μόνο με τον παραπάνω φραστικό αυταρχισμό, αλλά με τον αυταρχισμό της πράξης, του "κοινωνικού φραγγελίου" και της ποινικοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οταν ο πρωθυπουργός εκτοξεύει εξ ονόματος της Κομισιόν αυτό το "θα σας λιώσω" (! ) κατά των εργαζόμενων, είναι ξεκάθαρο ότι θα επιχειρήσει να το υλοποιήσει. Αυτές είναι οι εντολές που έχει. Αυτό θα πράξει ως πειθήνιος εντολοδόχος.

Ομως το ερώτημα παραμένει: Τι απομένει για τους πολίτες αυτής της χώρας; Πόσο θα ανέχονται να εξουθενώνονται από τις μαριονέτες του Διευθυντηρίου; Οχι, δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Ο δρόμος της αντεπίθεσης, της μαζικής λαϊκής συσπείρωσης ενάντια στην πολιτική που καταδυναστεύει το παρόν και το μέλλον τους, είναι ο πραγματικός μονόδρομος. Η ανατροπή αυτής της πολιτικής είναι όρος επιβίωσης. Η καταδίκη των φορέων που την υπηρετούν είναι το ελάχιστο που απαιτείται, το ξεκίνημα μιας πορείας συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού Μεσαίωνα και της σύγχρονης "Ιεράς Εξέτασης", της ΕΕ.