Η δήλωση του Πικάσσο στην "Ουμανιτέ" της 29 - 30/10/44, έχει ως εξής:"Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου.Γιατί, είμαι υπερήφανος να το πω, δε θεώρησα ποτέ τη ζωγραφική σαν μια τέχνη απλής ευχαρίστησης, διασκέδασης. Θέλησα, με το σχέδιο και το χρώμα, αφού αυτά ήταν τα όπλα μου, να διεισδύσω όλο και πιο πέρα στη γνώση των ανθρώπων και του κόσμου, για να μας απελευθερώνει όλους αυτή η γνώση κάθε μέρα και περισσότερο. Δοκίμασα να πω, με τον τρόπο μου, αυτό που θεωρούσα σαν το πιο αληθινό, το πιο σωστό, το καλύτερο,και αυτό ήταν φυσικά πάντα το πιο ωραίο, και οι πιο μεγάλοι καλλιτέχνες το ξέρουν καλά".

"Ναι, έχω συνείδηση ότι πάντα αγωνίστηκα με την αληθινά επαναστατική ζωγραφική μου. Αλλά κατάλαβα τώρα ότι αυτό το ίδιο δεν αρκεί. Αυτά τα χρόνια της τρομακτικής καταπίεσης, μου έδειξαν ότι οφείλω, όχι μόνο να μάχομαι με την τέχνη μου, αλλά και με ολόκληρο τον εαυτό μου".

"Και τότε πήγα προς το Κομμουνιστικό Κόμμα, χωρίς τον παραμικρότερο δισταγμό, γιατί στο βάθος ήμουν από πάντα μαζί του.Ο Αραγκόν, ο Ελυάρ, ο Κασσόν, ο Φουγκερόν, όλοι οι φίλοι μου το ξέρουν καλά. Αν δεν είχα ακόμη επίσημα προσχωρήσει ήταν από "άγνοια", κατά κάποιον τρόπο, γιατί πίστευα ότι το έργο μου και το ότι ήμουνα με όλη μου την καρδιά μαζί του, νόμιζα ότι αυτά ήταν αρκετά. Αλλ' αυτό, όμως, δεν ήταν, ήδη, το κόμμα μου; Δεν είναι αυτό που περισσότερο εργάζεται για να γνωρίσει και να φτιάξει τον κόσμο, να κάνει τους σημερινούς και τους αυριανούς ανθρώπους πιο φωτεινούς, πιο ελεύθερους, πιο ευτυχισμένους; Δεν είναι οι κομμουνιστές που υπήρξαν οι πιο θαρραλέοι, τόσο στη Γαλλία, όσο και στην ΕΣΣΔ ή στην Ισπανία μου; Πώς θα μπορούσα να διστάσω; Ο φόβος να δεσμευτώ; Αλλά, αντίθετα, δεν αισθάνθηκα ποτέ τόσο ελεύθερος, πιο πλήρης! Και έπειτα, βιαζόμουνα τόσο να ξαναβρώ μια πατρίδα: ήμουνα πάντα εξόριστος, τώρα δεν είμαι πια.Περιμένοντας ώσπου να μπορέσει τελικά η Ισπανία να με δεχτεί, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα μου άνοιξε την αγκαλιά του, και εκεί βρήκα όλους αυτούς που περισσότερο εκτιμώ, τους πιο μεγάλους σοφούς, τους πιο μεγάλους ποιητές και όλα αυτά τα πρόσωπα των επαναστατημένων Παρισινών τόσο ωραία, όπως τα έχω δει τις ημέρες του Αυγούστου. Είμαι ξανά ανάμεσα στα αδέρφια μου".