Με την ευκαιρία των 80χρονων της Οχτωβριανής Επανάστασης, με πρωτοβουλία της Οργανωτικής Επιτροπής "Οχτώβρης - 80", διοργανώθηκαν στο Λένινγκραντ μια σειρά εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων και Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, στην οποία πήραν μέρος τα εξής κόμματα:

Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν, Κομμουνιστικό Κόμμα Αιγύπτου, Εργατικό Κόμμα Βελγίου, Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Κόμμα Εσθονίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράκ, Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά, Κομμουνιστικό Κόμμα Κιργιστάν, Κόμμα Εργασίας Κορέας, Ενωση Κομμουνιστών Λετονίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Λευκορωσίας, Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης, Δημοκρατικό Μέτωπο Παλαιστίνης, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας, Ενωση Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, Κόμμα των Κομμουνιστών της Ρωσίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας - ΚΚΣΕ, Εργατο - Αγροτικό Κόμμα (Ρωσία), Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα Μπολσεβίκων (Ρωσία), Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Τατζικιστάν, Εργατικό Κόμμα Τουρκίας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φιλανδίας.

Στη συνδιάσκεψη εγκρίθηκε η παρακάτω Διακήρυξη:

"Εμείς οι συμμετέχοντες στη Διεθνή Συνδιάσκεψη που έγινε στο Λένινγκραντ τις μέρες του γιορτασμού των 80χρονων του Μεγάλου Οχτώβρη, παρουσιάζουμε την παρακάτω Διακήρυξη.

Ο Μεγάλος Οκτώβρης του 1917 επιβεβαίωσε την ορθότητα της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας για το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης, ως τη μοναδική δυνατότητα νίκης του προλεταριάτου στην ταξική πάλη με το κεφάλαιο και την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, της κοινωνίας της ελεύθερης ανάπτυξης όλων και του καθένα. Ολοι οι άλλοι δρόμοι βαθμιαίας κοινωνικής μεταρρύθμισης, έτσι κι αλλιώς οδηγούν μόνο στην ισχυροποίηση της κοινωνικής ανισότητας και της τελειοποίησης των μορφών εκμετάλλευσης.

Ο δρόμος του σοσιαλισμού, στον οποίο για πρώτη φορά προχώρησε η Παρισινή Κομμούνα, είναι ο δρόμος των πρωτοπόρων. Η θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα πειστικά απέδειξαν πως η εξουσία που εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, στην ουσία της δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, της εργατικής τάξης.

Οι διαφορετικές μορφές εξουσίας της εργατικής τάξης, αυτού του πιο επαναστατικού κι οργανωμένου πυρήνα του προλεταριάτου, στην κύρια ουσία πάντα και παντού συνδέονται με τα πρακτικά μέτρα της Παρισινής Κομμούνας στην επιδίωξή της να κάνει τους εργαζόμενους πραγματικούς νοικοκύρηδες της κοινωνίας. Η εργατική τάξη της Ρωσίας έδειξε πως τα Σοβιέτ είναι κατάλληλη μορφή, που ανταποκρίνεται στην ουσία της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Ακριβώς γιατί αυτά στηρίζονται κατά τη συγκρότηση και δουλιά τους, πάνω στην αντικειμενική πραγματικότητα, που είναι η οργάνωση των εργαζομένων στο προτσές της κοινωνικής παραγωγής. Τα σοβιέτ που εκλέγονται από τις εργατικές κολεκτίβες, διαπερνώντας την κοινωνία μ' ένα ενιαίο δίκτυο, εξασφάλιζαν τον προλεταριακό χαρακτήρα της εξουσίας, τον έλεγχο και τη διοίκηση από την πλευρά των μαζών.

Τόσο η πείρα της Παρισινής Κομμούνας αρνητικά, όσο και η όλη εμπειρία της ΕΣΣΔ απέδειξαν τον αναντικατάστατο ρόλο του επαναστατικού εργατικού κόμματος, του καθοδηγητικού πυρήνα στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Διατηρεί πλήρως την αξία και η λενινιστική θεωρία για το κόμμα ότι "δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατικό κόμμα". Τέτοιο κόμμα ήταν το κόμμα των μπολσεβίκων, το κόμμα των Λένιν - Στάλιν, κάτω από την ηγεσία του οποίου στην ΕΣΣΔ λύθηκαν θεμελιακά και ιδιαίτερα σημαντικά προβλήματα, τα οποία δεν μπόρεσε να λύσει και δεν μπορεί να λύσει καμία καπιταλιστική χώρα. Αυτό απέδειξε κι η πείρα των αδελφών κομμάτων των χωρών της σοσιαλιστικής κοινότητας. Ετσι επιλύθηκε το πρόβλημα της πλήρης απασχόλησης, εξασφαλίστηκαν η δωρεάν παιδεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η χρησιμοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και του πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ ήταν ουσιαστικά δωρεάν η κατοικία, οι κοινόχρηστες υπηρεσίες, οι μεταφορές κτλ. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το ότι ο σοσιαλισμός εγγυόταν για την ανθρώπινη ζωή. Σε καμιά καπιταλιστική χώρα η ασφάλεια του ανθρώπου δεν ήταν τέτοια, όπως στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση.

Η πείρα της ΕΣΣΔ επίσης πολύ πειστικά έδειξε πως η οικονομική βάση της πραγματοποίησης, ισχυροποίησης και ανάπτυξης της σοβιετικής εξουσίας, ως μορφής της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η σχεδιασμένα οργανωμένη κοινωνική παραγωγή, που στοχεύει στην ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών των εργαζομένων.

Οχι το κέρδος, όχι η υπεραξία, αλλά η εξασφάλιση της πλήρους ευημερίας και της ελεύθερης ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας, είναι ο στόχος της σοσιαλιστικής παραγωγής. Η παραίτηση απ' αυτόν το στόχο, η πορεία προς την αγορά οδηγεί στην καταστροφή του σοσιαλισμού, αφού η εμπορευματική οικονομία της αγοράς από θέσεις αρχής δεν μπορεί να είναι η βάση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Η εξ ολοκλήρου εμπορευματική οικονομία είναι καπιταλισμός, είναι η βάση της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Η μαρξιστικο-λενινιστική θεωρία δεν υπαγορεύει αναλυτικές συνταγές και ιδανικά μοντέλα της μελλοντικής κοινωνίας. Ο Μαρξ κι ο Ενγκελς έγραφαν πως ο κομμουνισμός δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, δεν είναι ιδανικό, με βάση το οποίο πρέπει να αναμορφωθεί η πραγματικότητα. Κομμουνισμό αυτοί ονόμαζαν το υπαρκτό κίνημα που συντρίβει τη σημερινή κατάσταση, που είναι άδικη και εμποδίζει την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Η ανάγκη του προλεταριάτου για κράτος καθορίζεται από τα συμφέροντα της εξουδετέρωσης των ταξικών του αντιπάλων. Συμπερασματικά, η επανάσταση ολοκληρώνεται μόνο με την επίτευξη των τελικών στόχων των κομμουνιστών: Με την αταξική κοινωνία, την απονέκρωση του κράτους, την τελειοποίηση της οικοδόμησης του κομμουνισμού, την εξάλειψη του κινδύνου της επίθεσης του καπιταλισμού, όχι μόνο από τα μέσα, αλλά κι από τα έξω.

Τα φαινόμενα γραφειοκρατίας και ο ιδεολογικο-πολιτικός εκφυλισμός του κομματικο-κρατικού μηχανισμού, η αναθεώρηση του μαρξισμού - λενινισμού, που εκδηλώθηκε κατ' αρχήν στο 20ό και 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και κορυφώθηκε στην πολιτική της περεστρόικα, η παραίτηση από τις θεμελιακές αρχές του κομμουνισμού στη θεωρία και στην πράξη, οδήγησαν στην επικράτηση της αντεπανάστασης, με τη στήριξη και του διεθνούς ιμπεριαλισμού, και στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Σ' αυτές τις συνθήκες οι κομμουνιστές φανερά δηλώνουν πως η επανάσταση δεν μπορεί να σταματήσει! Μετά την αντεπανάσταση επέρχεται η επανάσταση!

Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να μην είναι επαναστάτης!

Η παγκόσμια χρηματιστική ολιγαρχία, τα πολυεθνικά μονοπώλια, δύναμη κρούσης των οποίων είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και ο διεθνής σιωνισμός, υπό την ψεύτικη σημαία της "παγκόσμιας δημοκρατίας" αυξάνουν την πίεση στην πάλη για τη "νέα τάξη πραγμάτων", προσπαθούν να σταματήσουν το αντικειμενικό ιστορικό προτσές, θέλουν να επιβάλουν στην ανθρωπότητα τη βιομηχανική σκλαβιά στη βάση του, άδικου και ωφέλιμου σ' αυτούς, καταμερισμού εργασίας και του συστήματος της υποδούλωσης μέσω των χρεών.

Τα ιδεολογικά τους όπλα είναι οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες της κοινωνικής και ταξικής συνεργασίας, της πολιτικής ειρήνης και της εξάλειψης των περιθωρίων για επανάσταση. Συμπληρώνουν αυτό το οπλοστάσιο ο αναθεωρητισμός κι ο οπορτουνισμός, που εισάγεται από την αστική τάξη ως αρρώστια στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Εκεί όπου δε δρα αυτό το όπλο, βάζουν σε εφαρμογή την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ομως η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αναπτυχθεί πλέον στη βάση της παραγωγής που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία. Η ζωή, η ανάπτυξη του ανθρώπου δεν μπορούν να περιορίζονται από το μέγεθος της ιδιοκτησίας ή από τη θέληση ορισμένων ατόμων να είναι τα αφεντικά και να έχουν τους άλλους ως υπηρέτες. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ξεκαθαρίζει από τους κοινωνικούς προδότες και με νέα ποιότητα ισχυροποιείται στον αγώνα.

Στο αστικό σύνθημα της "παγκόσμιας δημοκρατίας" οι κομμουνιστές διακηρύσσουν σ' όλο τον κόσμο: Μόνο η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, μόνο ο δρόμος που άνοιξε η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, είναι η λεωφόρος της ανθρωπότητας προς την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφότητα και την ευτυχία όλων των λαών.

Η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση της κρίσης και της υποχώρησης, η διαμόρφωση μιας ενιαίας στρατηγικής, στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, είναι το επείγον καθήκον που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες της πάλης, ενάντια στη διεθνή ενότητα του κεφαλαίου.

Για το κομμουνιστικό κίνημα είναι σήμερα σημαντικός ο διεθνής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο. Ενα από τα σημαντικότερα καθήκοντά μας είναι ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές του ρεβιζιονισμού, του κύριου κινδύνου για το κομμουνιστικό κίνημα. Οι επαναστάσεις δεν έχουν περιθώρια, γίνονται όχι εξαιτίας της θέλησης των αρχηγών και των κομμάτων, αλλά εκφράζουν την ακατάβλητη τάση της πρωτοπόρας τάξης, των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων λαών να γυρίσουν προς όφελός τους τα αποτελέσματα της δικής τους εργασίας για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, τη δημιουργία των πνευματικών και υλικών αξιών για όλους.

Ας ζουν στους αιώνες οι μεγάλες ιδέες και η υπόθεση του Μεγάλου Οχτώβρη! Εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι, καταπιεσμένοι λαοί, ξεσηκωθείτε στον αγώνα!

Ζήτω η Σοβιετική Σοσιαλιστική Επανάσταση!

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!".