"Πρέπει να γράφεις χωρίς να αποβλέπεις μόνο στο παρόν, για να σε επαινέσουν και να σε τιμήσουν οι σύγχρονοί σου, αλλά να γράφεις, έχοντας περισσότερο στραμμένο το νου σου στους κατοπινούς αιώνες κι από εκείνους να προσμένεις αμοιβή για το γράψιμό σου, ώστε να λένε για σένα: "Εκείνος ο συγγραφέας ήταν ελεύθερος άνθρωπος και γεμάτος ειλικρίνεια, μακριά από την κολακεία και δουλοπρέπεια και σε όλα υπερασπιζόταν την αλήθεια"". Ο παραινετικός λόγος ανήκει στον Λουκιανό.Ο Λουκιανός είναι ο μοναδικός από τους συγγραφείς της αρχαιότητας, και ο μοναδικός από τους αναφερόμενους (από την αρχαιότητα μέχρι τον 20ό αιώνα) φιλοσόφους, διανοούμενους, ιστορικούς, ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους, μουσουργούς και άλλους καλλιτέχνες, που γλιτώνουν από την κριτική μήνι, το δριμύτατο "κατηγορώ" του Κυριάκου Σιμόπουλου στο νέο βιβλίο του (410 σελ. και πλουσιότατη βιβλιογραφία), με τίτλο "Διανοούμενοι και καλλιτέχνες ευτελείς δούλοι της εξουσίας".Σαν μόνο αντίστοιχο του Λουκιανού συγγραφέα του αιώνα μας, που υπηρέτησε την αλήθεια, ο Κ. Σ. αναφέρει τον Χάινιρχ Μαν.Είναι φανερό ότι η επίπονη μελετητική αναδρομή του Κ. Σ. στα 2.500 χρόνια από την Αθηναϊκή Δημοκρατία (που τη χαρακτηρίζει "άμεση δημοκρατία") μέχρι τον αιώνα μας και η αναφορά του σε κορυφαίους μεν τους πνεύματος και της τέχνης, αλλά "εξωνημένους" (δηλαδή αργυρώνητους) και "αήθεις", όπως τους θεωρεί, είχε ένα στόχο. Μέσω της ιστορίας να κρούσει, στους σύγχρονους διανοούμενους και καλλιτέχνες - και του τόπου μας - τον κώδωνα για τους κινδύνους όλων των λαών από τη "νέα τάξη", τους "οικονομικοπολιτικούς δεινοσαύρους", την "αυτοκρατορία" των πολυεθνικών, που "υποδουλώνουν όλους τους λαούς". Για να επισημάνει την ευθύνη που επωμίζονται, στο παρόν και στο μέλλον, οι σημερινοί διανοούμενοι απέναντι στο λαό μας, αλλά και στους άλλους λαούς, με την "εξαγορά" της συνείδησής τους, τον όποιο συμβιβασμό τους, ακόμα και με τις ψευδαισθήσεις τους, την ανοχή, τη σιωπή της φοβίας τους.

Ο Κ. Σιμόπουλος απευθύνει το "κατηγορώ" του και στους σημερινούς διανοούμενους, "που δε στιγματίζουν" και τις "παγκόσμιες συμφορές", αλλά και τις "αχρειότητες στον τόπο μας" και διακηρύσσει ως επείγουσα την ανάγκη συγκρότησης ενός εθνικού, αλλά και παγκόσμιου "ανθρωπιστικού μετώπου" των ανθρώπων του πνεύματος για την απόκρουση αυτού του ορατού ολέθρου.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ