Είναι, επί σκηνής, η Κριστίν Μάνον, στην τριλογία του Ο' Νιλ "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα",που παρουσιάζεται στο "Αμφι - Θέατρο" του Σπύρου Ευαγγελάτου.Είναι η Νόνικα Γαληνέα,σ' ένα συγκλονιστικό ρόλο. Πρόκειται για ένα αριστούργημα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, που έχει τις ρίζες του στη μεγαλειώδη τριλογία του Αισχύλου "Ορέστεια" και η οποία αποτέλεσε "πρόκληση" για την Νόνικα Γαληνέα,όταν της έγινε πρόταση να συνεργαστεί με το "Αμφι - Θέατρο".

"Βρίσκω στην Κριστίν" - λέει η Νόνικα Γαληνέα - "πάρα πολλές πλευρές αλήθειας της γυναικείας ψυχολογίας. Δεν αισθάνομαι ότι έχω να προσεγγίσω πράγματα αφύσικα - χωρίς να σημαίνει ότι είμαι έτοιμη να "σκοτώσω", όπως η ηρωίδα. Θέλω να κάνω μια ευχή. Να το δούνε όσες γυναίκες μπορούν, γιατί πολλά θα έχουν να διδαχτούν. Ως παράδειγμα προς αποφυγή, βέβαια και σαφώς όχι προς μίμηση. Γιατί μπορεί η καταπίεση και η δυστυχία να φτάσει τον άνθρωπο στην τρέλα".

|εα1|1491 - Στην Νόνικα Γαληνέα, ως άνθρωπο και καλλιτέχνιδα, τι ήταν αυτό που της ταίριαζε και τι δεν της ταίριαζε; |τε|1490

"Αυτό που πάντα με απασχολούσε ήταν η ουσία των πραγμάτων. Δηλαδή η αλήθεια. Κάθε φορά που, είτε αναγκαστικά είτε από τη φόρα της ζωής, αναγκαζόμουν να κάνω πράγματα όχι ουσιαστικά, ένιωθα φρικτά. Δε μου άρεσε ο εαυτός μου. Οσο περνάνε τα χρόνια, συνειδητοποιείς περισσότερο ποιος είσαι και τι σου πάει. Οι προτεραιότητές σου ξεκαθαρίζονται. Τώρα, πια, μπορώ να πω ότι καλλιτεχνικά, σαφώς σε πρώτη θέση, έχω την ευτυχία να μπορώ να τοποθετώ την κόρη μου, την Αμαλία Μουτούση.Για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πόση μεγάλη χαρά μπορεί να πάρει μια μάνα, τοποθετώντας τον εαυτό της σε δεύτερο πλάνο.Μετά από 30 χρόνια, αφότου τελείωσα τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης,σήμερα, το να βρίσκομαι στο επίκεντρο αυτής της δουλιάς, δηλαδή το αν παίζω ή δεν παίζω, δεν έρχεται σε πρώτη μοίρα. Αντίθετα, έχω ανάγκη να μην παίζω. Εχω ανάγκη να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, να ξαναπέφτω στις μελαγχολίες μου, γιατί μόνο έτσι συνειδητοποιώ το προχώρημά μου ως άνθρωπος".

|εα1|1491 - Είναι από κούραση ή από πληρότητα; |τε|1490

"Και τα δύο. Το ένα δεν έρχεται χωρίς το άλλο. Δεν μπορείς να νιώσεις πλήρης, αν δεν έχεις κουραστείς. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η κούραση, αλλά το να μη φθαρείς.Η κούραση είναι πολύ ωραίο πράγμα, γιατί έχει κι αποτελέσματα, όπως κι ο πόνος. Η φθορά είναι το φοβερό και η ανάγκη του ηθοποιού να μην αποσύρεται, να υπάρχει, να αποδεικνύει διαρκώς.Ολα αυτά για μένα δεν υπάρχουν κι αυτό με κάνει να νιώθω ότι αντιμετωπίζω πολύ σωστά το χρόνο. Και ίσως αυτό, σε μεγάλο βαθμό να προέρχεται από το γεγονός ότι αισθάνομαι πως η κόρη μου με ξεπερνάει. Είναι η συνέχειά μου. Και η Αριέτα είναι στο χώρο και έχει δυνατότητες, αλλά έφυγε για κάποια χρόνια, με το γάμο της, με τη γέννηση του παιδιού. Είμαι πολύ περήφανη και για τα τρία παιδιά μου. Σαν μάνα νιώθω τεράστια ανακούφιση που βγήκαν τόσο καλά αυτά τα παιδιά".

Ολα είναι κατάκτηση

|εα1|1491 - Βρίσκατε πάντα την ουσία των πραγμάτων που αναζητούσατε και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν; |τε|1490

"Τίποτε δεν είναι εύκολο, ούτε στη ζωή, ούτε στο θέατρο.Κατάκτηση είναι όλα. Οταν είσαι νέος, το σκόρπισμα είναι μέρος της ηλικίας σου, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι η μεγαλύτερή σου χαρά είναι μια Δευτέρα να κάτσεις με λίγο κρασί κι έναν δικό σου άνθρωπο. Αυτό δεν είναι πληρότητα; Τότε, αυτό που θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει ήταν μια λύσσα για τη δουλιά, που, βέβαια, άλλαξε στάδια όσο πέρναγε ο καιρός. Γνώριζα περισσότερα πράγματα, ήθελα να πλησιάσω σημαντικότερους συγγραφείς, να τους μεταφράσω. Μου έδωσαν πολλά τα έργα που μετέφρασα κι οι ρόλοι που έπαιξα. Ημουν υποχρεωμένη, όμως, να παλέψω με το ταμείο, καθώς από το 1971 ανέλαβα και τις οικονομικές ευθύνες της δουλιάς μου, οπότε μοιραία μπήκα κι εγώ σ' αυτό το παιχνίδι.Και, βέβαια, έβρισκα μεγάλη χαρά να γεμίζουν οι θεατρικές αίθουσες. Κι αυτό επέτρεπε τη συνέχιση της δουλιάς. Κι επειδή οι αίθουσες δεν ήταν δικές μας, χρειάζονταν κάποιες οικονομικές προϋποθέσεις. Τα γνωστά παιχνίδια, τα οποία έβγαλα από πάνω μου, όταν πια ολοκληρώθηκε το όνειρο να φτιάξω ένα θέατρο, όπως το "Ιλίσια" και ν' ανεβάζω συγγραφείς όπως Τένεσι Ουίλιαμς, Ντίρενματ, Ο' Νιλ, Αλμπι.Συγγραφείς, που δύσκολα μπορείς εξακολουθητικά να ανεβάζεις στο ελεύθερο θέατρο και να βγαίνεις οικονομικά. Δε βγήκα οικονομικά, έπαθα μεγάλα οικονομικά στραπάτσα, γιατί είμαι και κακή στη διαχείριση. Είχα και μεγάλα όνειρα, να φέρω ξένους σημαντικούς σκηνοθέτες και ενδυματολόγους. Ολα αυτά έχουν το τίμημά τους. Αλλά χίλιες φορές χαλάλι. Δε μετανιώνω. Αντίθετα αυτά με πλούτισαν και μου έδωσαν ωριμότητα. Αλλά ο κύκλος έκλεισε. Δε σημαίνει μ' αυτό ότι εγκαταλείπω, αλλά μόνο κάποιος ερεθισμός για ένα μεγάλο συγγραφέα, για ένα σπουδαίο ρόλο θα με κάνει να χάσω το τζάκι μου".

|εα1|1491 - Οπως συνέβη και φέτος; |τε|1490

"Ακριβώς. Είμαι πολύ ευτυχής από αυτή τη συνεργασία. Τολμώ να πω ότι σε τόσο μικρό διάστημα αγάπησα τον Σπύρο Ευαγγελάτο και την Λήδα Τασοπούλου.Οταν πριν από την αγάπη υπάρχει εκτίμηση, μπορείς πιο εύκολα ν' αγαπήσεις. Και τους ευχαριστώ, γιατί δε με φιλοξένησαν απλά, με αγκάλιασαν".

|εα1|1491 - Συναντήσατε "Κύκλωπες" και "Σειρήνες" στο δρόμο προς τη θεατρική "Ιθάκη"; |τε|1490

"Αυτό είναι που περισσότερο απ' όλα με τσάκισε. Δε βρήκα ανθρώπους κι αυτό με τσάκισε. Δε θεωρώ ότι είναι κάτι που συνέβη μόνο σε μένα. Συμβαίνει σε όλους μας. Η έλλειψη επικοινωνίας είναι το πρώτο πρόβλημα της ζωής μας, αν εξαιρέσουμε τα προβλήματα υγείας. Πόση επικοινωνία έχεις, πόση εμπιστοσύνη έχεις και πόσο πισώπλατα σε χτυπάνε... ".

|εα1|1491 - Δεχτήκατε πολλά πισώπλατα χτυπήματα; |τε|1490

"Ασταμάτητα".

|εα1|1491 - Και η αιτία; |τε|1490

"Ο φθόνος. Η ζήλια κι ο φθόνος είναι αισθήματα που δεν ελέγχονται. Ως ένα σημείο είναι κατανοητά. Γιατί, υπάρχουν άνθρωποι στερημένοι, καθόλου χαϊδεμένοι από τη ζωή, άνθρωποι που αντιμετωπίζουν καθημερινά τρομακτικά προβλήματα και που για να αντέξουν πρέπει να σκληρύνουν. Κι όλα αυτά μοιραία έχουν συνέπειες στις καθημερινές τους σχέσεις".

|εα1|1491 - Ποιοι σας φθόνησαν; |τε|1490

"Οι πιο κοντινοί. Αυτοί που περισσότερο αγκάλιασα, εμπιστεύτηκα και πόνεσα πολύ. Αλλά τώρα είμαι μια χαρά. Περάσανε όλα. Δεν έχω απωθημένα, ούτε από τη δουλιά μου, ούτε από τα λάθη μου, ούτε από τα πράγματα που με κάνανε να χάσω την υγεία μου κάποια στιγμή, ευτυχώς όχι σοβαρά".

|εα1|1491 - Το μεγαλύτερο λάθος σας; |τε|1490

"Το ότι επέτρεψα στον εαυτό μου να ασχοληθεί με έργα και συγγραφείς λιγότερο σημαντικούς απ' αυτούς που θα 'πρεπε να απασχολούν έναν πραγματικό καλλιτέχνη".

Πώς να μην πονάς;

|εα1|1491 - Ως πολίτης και καλλιτέχνης αυτής της χώρας τι σας προβληματίζει περισσότερο; |τε|1490

"Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους πολίτες που θα πει τη γνωστή φράση του Σεφέρη "όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει".Δε γίνεται να αγαπάς τον τόπο σου και να μην πονάς. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τι τραβάει ο κόσμος και αγανακτώ, υποφέρω κυριολεκτικά. Δεν πειθαρχούμε. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους, εξακολουθούμε να υποτιμούμε τη νοημοσύνη του άλλου, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αυτός που θα πληρώσει περισσότερο απ' όλους είναι ο πιο αδύναμος. Κι αυτό είναι αφόρητο, τερατώδες, δεν είναι απλώς ανήθικο, είναι αβάσταχτο. Δεν έχουμε ανθρώπους. Αν σκεφτεί κανείς ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι κι αυτό αβάσταχτο. Στη χώρα μας τόσοι άνθρωποι βασανίζονται για την καθημερινή τους ύπαρξη. Σε άλλες χώρες κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν τον πολίτη. Εδώ κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να σε πεθάνουν, να σε διαλύσουν. Πιστεύω, δυστυχώς, ότι αν δεν αλλάξουν τα πράγματα ριζικά, θα πηγαίνουμε κάθε μέρα και χειρότερα. Δε θα μας χαριστεί κανείς πια. Να πειθαρχείς, σημαίνει να σέβεσαι τον άλλο. Εδώ ξεκινάς τη μέρα σου και βρίζεις. Οσο για το θέατρο, πιστεύω ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Υπάρχουν αξιολογότατες παραστάσεις και σπουδαίοι ηθοποιοί. Πιστεύω ότι και το ελεύθερο, αλλά και τα περιφερειακά θέατρα βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο και αν και το Εθνικό πετύχει, τότε μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Οι καλλιτέχνες κάνουν πραγματικά πολλά για τον τόπο τους".

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ