Δύο επικίνδυνες ψευδαισθήσεις | ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Δύο επικίνδυνες ψευδαισθήσεις

Οι ψευδαισθήσεις, σίγουρα δε βοηθούν στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Οταν μάλιστα οι ψευδαισθήσεις αυτές συντηρούνται σκόπιμα, για λόγους εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Αθήνα και τη Λευκωσία για το Κυπριακό.

Οι πρώτες, μόλις, κινήσεις της αμερικανικής διπλωματίας για την επιβολή "λύσης" στο Κυπριακό, ήταν αρκετές για να αποδείξουν πως έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί η πάγια θέση για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, μιας ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου.Στη θέση αυτής της διακηρυγμένης αρχής, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου οικοδόμησαν, επάνω σε δύο συνειδητά κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις, μια άλλη πολιτική που οδηγεί στη λύση της διχοτόμησης.

Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και η Ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ, είναι οι δύο ψευδαισθήσεις που χρησιμοποιούνται για να αποκρύψουν (για πόσο χρόνο άραγε;) την πορεία προς την εδραίωση και νομιμοποίηση της διχοτόμησης που ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια η Κύπρος. Αυτές οι δύο ψευδαισθήσεις, πότε η μια, πότε η άλλη, πότε και οι δυο μαζί, αξιοποιούνται για να συσκοτίσουν το γεγονός πως Αθήνα και Λευκωσία υιοθέτησαν ήδη τη "ρεαλιστική" προσέγγιση για το Κυπριακό, η οποία αναγνωρίζει τα τετελεσμένα της εισβολής, την πολιτική εξίσωση των δύο κοινοτήτων, τη δημιουργία - σε τελική ανάλυση - δύο πολιτικών οντοτήτων οι οποίες καλούνται να συνυπάρξουν υπό το καθεστώς μιας χαλαρής (συν)ομοσπονδίας.

Η περιβόητη ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ ολοκλήρωσε απ' ό,τι φαίνεται τον κύκλο της, καθώς οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι πανταχού παρόντες Αμερικανοί έχουν σαφέστατα υπογραμμίσει πως αποκλείεται η ένταξη της Κύπρου στην Κοινότητα αν προηγουμένως δε λυθεί το πολιτικό πρόβλημα.Αραγε τι απέμεινε απ' αυτό το "επίτευγμα" της ελληνικής διπλωματίας, πέρα από τα καιροσκοπικά πανηγύρια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Αποτελεί ή όχι αυτή η ενταξιακή πορεία ισχυρότατο μοχλό πίεσης προς την Αθήνα και τη Λευκωσία για την ταχύτατη προώθηση μιας όποιας "λύσης"; Πόσο άραγε επηρεάζει αυτή η δημαγωγική επένδυση στην ενταξιακή πορεία προς την ΕΕ τις επιλογές της ελληνικής και κυρίως της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία μάλιστα πρέπει να δικαιολογήσει τα "θετικά" αυτής της επιλογής σε λίγους μήνες μπροστά στις κάλπες;

Από την άλλη πλευρά το Αμυντικό Δόγμα: Η δημιουργία μιας ψευδούς αίσθησης ασφάλειας του ελληνοκυπριακού τομέα, την οποία όμως - όπως όλοι γνωρίζουν αλλά δεν το ομολογούν δημόσια - δεν είναι σε θέση να παρέχει η Ελλάδα ούτε διά αέρος ούτε διά θαλάσσης. Τι απομένει από αυτή τη δεύτερη "μεγαλειώδη" σύλληψη των κυβερνήσεων Παπανδρέου - Σημίτη - Κληρίδη και όσων εξακολουθούν να τη χειροκροτούν; Κατ' αρχήν μένει ο κίνδυνος που δημιουργεί η ψευδής εικόνα, η ψευδαίσθηση. Μένει η αμερικανονατοϊκή ανάμειξη με τη δήθεν ανησυχία για κλιμάκωση της έντασης, που "νομιμοποιεί" τελικά τις σκέψεις για εγκατάσταση ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο νησί, που θα θέσουν το Κυπριακό σε απόλυτη ομηρία. Μένει η έμμεση, τουλάχιστον, αποδοχή των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής, καθώς το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου σταματά στην πράσινη γραμμή. Μένουν, τελικά, οι νέοι γύροι εξοπλισμών με τρισεκατομμύρια και μίζες. Πολλές μίζες!

Ολα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω, είναι αρκετά για να εξηγήσουν τη σύγχυση, τις παλινωδίες, τις τριβές και τον πανικό που δημιουργήθηκε τη βδομάδα που πέρασε σε Αθήνα και Λευκωσία, όταν έγινε γνωστό πως οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου συμφώνησαν με τις αμερικανικές προτάσεις για την απαγόρευση πτήσεων πάνω από την Κύπρο. Οι ψευδαισθήσεις, επάνω στις οποίες οικοδομείται η "εθνική πολιτική" για το Κυπριακό, σιγά σιγά αποκαλύπτονται. Και δυστυχώς πίσω από το νεφέλωμα που διαλύεται, δε φαίνεται να υπάρχει καμία "εθνική στρατηγική", παρά μόνο σαφέστατες, προκλητικές και ωμά διατυπωμένες αμερικανικές προτάσεις.

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ