Δυο μέτρα και δυο σταθμά εφάρμοσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - με επικεφαλής τον "εκσυγχρονιστή" πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη - στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τα αιτήματα διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων. Απέναντι στους αγρότες έδειξε πολιτική "πυγμής". Μια πολιτική που εκφράστηκε, όχι μόνο με την άρνησή της να ικανοποιήσει κάποιο από τα δίκαια αιτήματά τους, αλλά και με την πρωθυπουργική αλαζονεία του τύπου "δε συζητώ με τους αγρότες, αν πρώτα δε διαλύσουν τα μπλόκα".

Την ίδια ώρα, όμως, που η κυβέρνηση απέρριπτε την ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων των αγροτών - πολλά από τα οποία είχε δεσμευτεί να ικανοποιήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πριν ένα χρόνο - προχωρούσε στη μερική ικανοποίηση αιτημάτων διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων στο δημόσιο και, μάλιστα, με συμφωνίες, που έγιναν στη "ζούλα". Παράδειγμα, οι υπάλληλοι του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και των μηχανικών του δημοσίου.

Αν η κυβέρνηση ικανοποίησε, έστω και μερικώς, αυτά τα αιτήματα των εργαζομένων στο δημόσιο, δεν το έκανε επειδή "συγκινήθηκε". Το έκανε επειδή δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει - εκτός από το μέτωπο των αγροτικών και άλλων εργατικών κινητοποιήσεων - και άλλες κινητοποιήσεις. Γεγονός που το ομολογούσαν και υπηρεσιακοί παράγοντες των οικονομικών υπουργείων.

Να, λοιπόν, μια ακόμη πλευρά της πολύμορφης σημασίας της αγροτικής κινητοποίησης, αλλά και της ανάγκης για πολύ μεγαλύτερο ακόμη συντονισμό, αλληλεγγύη και συμπαράταξη των εργαζόμενων και των αγώνων τους.