Ευχαριστούμε τον Γ. Λεονταρίτη, για την παρέμβαση και τις παρατηρήσεις του. Συμφωνούμε μαζί του, για τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες της ντόπιας αντίδρασης και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Αυτό, όμως, δεν μπορεί και ούτε πρέπει να μας αποτρέπει από την όποια εκτίμηση της πολιτικής και τακτικής του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ. Πάντα - εννοείται - παίρνοντας υπόψη το ιστορικό πλαίσιο των συνθηκών. Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, όσο μπορούμε καλύτερα. Με βάση, λοιπόν, τα στοιχεία που υπάρχουν και παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες εκείνης της εποχής, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, με τον Γ. Λεονταρίτη, στα περισσότερα απ' όσα αναφέρει. Και τούτο, όχι γιατί αναζητούμε την εξήγηση των ιστορικών γεγονότων στην ανακάλυψη κάποιας προδοσίας, όπως ο Γ. Λεονταρίτης υπαινίσσεται.

Στην απάντησή μας περιοριζόμαστε - για ευνόητους λόγους - στο ρόλο που έπαιξε ο Η. Τσιριμώκος στη Βάρκιζα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνούμε με μια σειρά άλλες εκτιμήσεις του Γ. Λεονταρίτη. Κατ' αρχήν, πουθενά δεν ισχυριστήκαμε ότι για την αποτυχία της Βάρκιζας φταίει ο Τσιριμώκος με το ρόλο που έπαιξε. Το αντίθετο, μάλιστα. Γνώμη μας είναι ότι, ανεξαρτήτως του Τσιριμώκου και της στάσης που κράτησε, η ευθύνη των τελικών επιλογών βαραίνει τους ηγέτες του ΚΚΕ, που συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις της Βάρκιζας. Καμιά προδοσία ή πολιτική επιλογή του Τσιριμώκου - στα πλαίσια της πολιτικής κατάστασης και των συσχετισμών εκείνης της εποχής - δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι κομμουνιστές αντιπρόσωποι έκαναν απαράδεκτες υποχωρήσεις, χωρίς καν να έχουν την έγκριση των κομματικών οργάνων και των οργάνων του ΕΑΜ. Και προς απόδειξη αυτού, παραπέμπουμε στο δημοσίευμά μας, της Τρίτης 12/11/96. Ομως, αυτό δε σημαίνει ότι ο Τσιριμώκος δεν έπαιξε κανένα ρόλο στα πράγματα, ανεξαρτήτως αν και πόσο ο ρόλος του αυτός ήταν καθοριστικός ή όχι για την κατάληξή τους. Κι εδώ βρίσκεται η διαφωνία μας με τον Γ. Λεονταρίτη. Ισχυρίζεται ότι ο Τσιριμώκος δεν ήρθε σε καμιά συνδιαλλαγή με τους Εγγλέζους, κρυφά και πίσω από τις πλάτες των υπόλοιπων μελών της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας. Εμείς λέμε ότι ήρθε, γιατί αυτό αποδεικνύουν τα ιστορικά στοιχεία, που έχουν γίνει δημόσια γνωστά και έχουμε στη διάθεσή μας. Πιστεύουμε, επίσης, ότι το κύριο δε βρίσκεται στο αν οι επαφές του, με τους Εγγλέζους και τον Δαμασκηνό, ήταν εν γνώσει του Σιάντου και των υπολοίπων ΕΑΜιτών αντιπροσώπων. Ας συμφωνήσουμε ότι οι ΕΑΜίτες αντιπρόσωποι γνώριζαν για κάποιες επαφές του Τσιριμώκου με τους Εγγλέζους. Το κύριο, όμως, είναι τι στάση κράτησε σ' αυτές τις επαφές ο Η. Τσιριμώκος. Κι εδώ τα στοιχεία είναι συντριπτικά και πολύ περισσότερα απ' όσα εμείς αναδημοσιεύσαμε στα πλαίσια του αφιερώματος για το Δημοκρατικό Στρατό.

Ο Γ. Λεονταρίτης γνωρίζει ότι η ντόπια αντίδραση - προφανώς με την καθοδήγηση των Αγγλων - αρχικά είχε αντίρρηση με τη συμμετοχή του Τσιριμώκου στην ΕΑΜική αντιπροσωπεία, επιμένοντας να συμμετέχουν σ' αυτήν μόνο κομμουνιστές. Στη συνέχεια, όμως - και αφού είχαν μεσολαβήσει οι επαφές του ηγέτη της ΕΛΔ με τον Δαμασκηνό και τους Βρετανούς παράγοντες - άλλαξε γνώμη. Αραγε, γιατί; Τα στοιχεία λένε ότι ο Τσιριμώκος έδωσε υποσχέσεις, για τη στάση που θα τηρούσε στα επίμαχα ζητήματα της αμνηστίας και της συμμετοχής του ΕΑΜ στην κυβέρνηση. Λένε, επίσης, ότι έδωσε δείγματα γραφής της στάσης που θα κρατούσε, προδίδοντας όλη την τακτική που θα κρατούσε η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ στις διαπραγματεύσεις. Ολα αυτά, ο Γ. Λεονταρίτης τα παρακάμπτει, χαρακτηρίζοντάς τα φαιδρά.

Ο Γ. Λεονταρίτης παρακάμπτει, επίσης, όσα λένε τα αρχεία του Φόρεϊν Οφις, με το επιχείρημα ότι οι αποφάσεις της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας στη Βάρκιζα πάρθηκαν από κοινού. Δε βρίσκεται, όμως, εκεί το θέμα κι ούτε εμείς αρνηθήκαμε ότι οι αποφάσεις πάρθηκαν από κοινού. Για να αρνηθείς, όμως, την αλήθεια όσων ο Λίπερ έγραφε, τότε, στα απόρρητα τηλεγραφήματά του στο Φόρεϊν Οφις, για το ρόλο του Τσιριμώκου, θα πρέπει να αποδείξεις πως ο Βρετανός πρεσβευτής είχε κάποιο - τουλάχιστον - λόγο να ψεύδεται, απευθυνόμενος προς τους προϊσταμένους του (δηλ. στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών) και εμφανίζει ψευδώς τον ηγέτη της ΕΛΔ, ως κρυφό σύμμαχο της Αγγλίας. Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Η, μήπως, πρέπει να φανταστούμε ότι οι Βρετανοί φρόντισαν να προβοκάρουν, στους μέλλοντες ιστορικούς, τον Η. Τσιριμώκο, γράφοντας όσα εμφανίζονται στα αρχεία τους;

Αρκούμαστε σ' αυτές τις σκέψεις επί του παρόντος και ευελπιστούμε ότι ο Γ. Λεονταρίτης θα έχει κατανοήσει ότι όσα γράψαμε για τον Η. Τσιριμώκο δεν τα γράψαμε, ορμώμενοι από ταπεινά ελατήρια, ούτε βεβαίως και αβασάνιστα. Ομως, η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όσο πικρή κι αν είναι. Κι εμείς, πρώτοι θα εγκαταλείψουμε όσα πιστεύουμε για τη στάση του ηγέτη της ΕΛΔ στη Βάρκιζα, αν υπάρξουν στοιχεία, που να ανατρέπουν τα ήδη γνωστά.