Η "λεία" της μάχης ανάμεσα στα χιλιάδες σκελετωμένα κορμιά δεν ήταν πλούσια, όμως, του εξασφάλιζε κακήνκακώς την τροφή μιας βδομάδας. Δεν ήταν πάνω από μια χούφτα κόκκινα φασόλια (128 ακριβώς! ), μία κούπα λάδι μαγειρέματος και ένα φλιτζάνι αλεύρι. Ααα... είχε εξασφαλίσει ακόμη δύο χούφτες καλαμπόκι, όπως και λίγα γραμμάρια αλάτι.

Για να "ξηλώσει" από πάνω του την "ταυτότητα" του αγρότη και να ράψει στο κορμί του την "ταμπέλα" του πρόσφυγα, δε χρειάστηκαν παρά ελάχιστες ώρες. Και τώρα, που είχε γλιτώσει μετά από το εφιαλτικό, κοπιαστικό ταξίδι της "μοναχικής" οδοιπορίας μαζί με εκατοντάδες άλλους συγχωριανούς του, όφειλε να δώσει τον πιο σκληρό αγώνα: εκείνον της ζωής. Της ζωής στην πιο καθαρή, λιτή και απλή της μορφή: Να νικήσει στην πάλη για επιβίωση. Πώς; Μα παραβλέποντας την οικτρή κόλαση των στρατιωτών με το αμείλικτο πρόσωπο, τους αντάρτες με τα κεφάλια χωμένα στα "σύννεφα" των καπνισμένων όπλων, τα ματωμένα πρόσωπα μικρών παιδιών που "πάγωσαν" από τα βλήματα ενός "ανεξήγητου" πολέμου, τις "βουβές" γυναίκες που πάσχιζαν να βρουν πορεία σωτηρίας από τη λάβα ενός "ανθρώπινου ηφαιστείου" που εκρήγνυται αργάαργά, βασανιστικά και ανερμάτιστα.

"- Μόνον αυτά είχαμε... Για μετά βλέπουμε", άκουσε να του λέει λίγα μέτρα πιο πέρα κάποιος ξένος εργάτης, σε ανθρωπιστική αποστολή του ΟΗΕ. Του μιλούσε σαν να απολογούνταν. Σαν να ένιωθε ένοχος που αυτή η "πολιτεία" των εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών, το "μεγαλύτερο προσφυγικό στρατόπεδο της υφηλίου", είχε ξεχαστεί από τους πολιτικούς της "πολιτισμένης" πρώην... αποικιοκρατικής Ευρώπης, των γραφειοκρατών και των λοιπών "αξιωματούχων" που "συχνάζουν" στα μεγαλοπρεπή γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Ν. Υόρκη.

Το άσπρο σακί με τα κόκκινα φασόλια, άδειαζε με ταχύτητα... Το ίδιο και η "ξεχασμένη" κλεψύδρα του κόσμου σ' αυτήν την κολασμένη γωνιά της Κεντρικής Αφρικής!

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ