Κι έλεγα, βρε, για ιδές τους πώς τρέχουν στα λαμπρά επινίκια, εγκαταλείποντας άρον άρον τα σοβαρά καθήκοντά τους, πώς βγάζουν φλογερούς, άσχετους με την περίσταση, λόγους στην ανθρωποθάλασσα του Καλλιμάρμαρου ή στα μικρόφωνα της τηλεόρασης, πώς ανταλλάσσουν θερμές χειραψίες με τα ολυμπιονικοπαίδια μας πριν τους αποθέσουν το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι... Κοίτα χαμόγελο και πόζα οι "γλάστρες", που θέλουν να ποτιστούν μαζί με το βασιλικό!

Αμ δε! Αλλα ποιούσαν και άλλα σκέπτονταν οι πονηροί συνέταιροι του δικομματισμού εκείνες τις ώρες. Εσφιγγε, λόγου χάρη, το χέρι του Κακλαμανάκη ο Εβερτ, αλλά μπροστά του δεν έβλεπε ακριβώς τον Κακλαμανάκη. Εβλεπε τον ολυμπιονίκη μας με μια κάλπη στην αγκαλιά, τίγκα τα ψηφοδέλτια της ΝΔ! Και στη θέση του στεφανωμένου κεφαλιού του Κακλαμανάκη έβλεπε το δικό του κεφάλι και το χρυσό μας ιστιοπλόο να προσπαθεί να του φορέσει το ...στέμμα του πρωθυπουργού! Το ίδιο και ο Σημίτης, που καμάκωνε όλη την ώρα το αργυρό μετάλλιο της Μπακογιάννη. Από εθνική υπερηφάνεια τάχα το έκανε; Μπα. Αυτός δεν έβλεπε να κοσμεί το στήθος της χαρισματικής κοπέλας ένα μετάλλιο αργυρό. Εβλεπε αυτό ακριβώς το μετάλλιο στον πάτο μιας κάλπης, σαν ένα σπάνιο... κατακάθι και από πάνω του να πέφτουν βροχή τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ! Και το στεφάνι που της φόρεσε ...του φάνταζε κι εκείνο σαν πρωθυπουργικό στέμμα διαρκείας χιλίων ενενήντα πέντε τουλάχιστον ημερών, που θα του το φορούσε αυτή πολύ σύντομα στο κεφάλι, σαν ανταπόδοση της καλής του χειρονομίας...

Βρε πανούργοι, βρε ιερόσυλοι του Ολυμπισμού, αφήστε ήσυχα τα παιδιά μας. Αφήστε αμόλευτη την καθαρή τους ανάσα. Πώς τολμάτε να σφετεριστείτε τη δόξα τους, να κλέψετε για λογαριασμό σας κάτι από το μπόι τους; Μήπως τόσα χρόνια, που τα κόμματά σας δίνουν πάσα την εξουσία το ένα στο άλλο, έκαναν τίποτα ουσιαστικό για τον ελληνικό αθλητισμό; Σας το θύμισε το ΚΚΕ εκείνη τη μαγική νύχτα. Μίλησε για καπηλεία, είπε ότι τα συγχαρητήρια και οι φιέστες πρέπει να συνοδεύονται από έργα αθλητικής υποδομής. Δεν έχετε, όχι, κανένα δικαίωμα πάνω σ' αυτά τα παιδιά που εκπόρθησαν τείχη μόνο με τη δική τους δύναμη και θέληση, χωρίς καμιά δική σας αρωγή. Περιοριστείτε, λοιπόν, στα κονταροχτυπήματά σας μπροστά στο "γυαλί", αραδιάστε τα παραμύθια σας για τη στήριξη του αθλητισμού, που μάλλον τώρα ανακαλύψατε και ψάξτε να βρείτε άλλη "τράπεζα" για να ξεπλύνετε το "βρώμικο χρήμα" της άθλιας πολιτείας σας. Μέχρι να σας δώσει ο λαός τα παπούτσια στο χέρι.