Ηταν πικρή η χτεσινή, στερνή "συνάντηση" με τον αλησμόνητο Μάκη Λιμπεράτο,στο Α Νεκροταφείο. Πικρή για όλους κι απ' όλες τις γενιές που τον αποχαιρέτησαν για πάντα. Πικρή για τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού αγώνα, του Πολυτεχνείου και τη σημερινή γενιά, που διδάσκεται από αγωνιστές "ατσάλινης" αντοχής σαν τον Μάκη Λιμπεράτο για τους αγώνες, εκείνους, στο παρόν και το μέλλον, που θα κυοφορήσουν τη σοσιαλιστική κοινωνία. Την κοινωνία που αναλογεί στον άνθρωπο. Την κοινωνία, όπου όλα τα παιδιά θα "ανθίζουν" σαν τα λουλούδια, όπως λαχταρούσε, ονειρευόταν και γι' αυτό αγωνίστηκε μ' όλο του το "είναι" ο Μάκης Λιμπεράτος, αγαπώντας με πάθος τα παιδιά και τα λουλούδια.

Θλιμμένα ήταν όλα τα πρόσωπα χτες, μεταξύ των οποίων ήταν η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,ο διευθυντής του "Ρ" και μέλος του ΠΓ της ΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας,ο Δημήτρης Γόντικας (μέλος του ΠΓ), ο αρχισυντάκτης του "Ρ" Τάκης Τσίγκας,ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Δημήτρης Κωστόπουλος,μέλη της ΚΕ, μέλη της συντακτικής επιτροπής του "Ρ", ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ Νίκος Τερζόγλου,ο επίτιμος δήμαρχος Καισαριανής Παναγιώτης Μακρής,ο Κώστας Κάππος,η Ιουλία Πλουμπίδου,ο βουλευτής της ΝΔ Νώντας Ζαφειρόπουλος και πολλοί συναγωνιστές και συγκρατούμενοί του. Θλιμμένα ήταν τα πρόσωπα, αλλά στα μάτια όλων πρόβαλαν η βαθιά εκτίμηση για τον σεμνό, αταλάντευτο, αισιόδοξο "μαχητή της πρώτης γραμμής" Μάκη. Η περηφάνια των κομμουνιστών ότι ο αγωνιστής αυτός διακρινόταν για το κομμουνιστικό του ήθος και το δικαίωνε. Οι αναμνήσεις από το συντρόφευμά τους με τον Μ. Λιμπεράτο σε αγώνες, φυλακές, εξορίες, δικαστήρια, στη δημοσιογραφία. Στη σύντομη, αλλά όχι εύκολη, "μάχη" για την έκδοση της "Νέας Ελλάδας" και στη μεγάλη "μάχη" για τη νόμιμη έκδοση του μεταδικτατορικού "Ριζοσπάστη",στο στέριωμα του οποίου ο σύντροφός μας Μάκης έδωσε απλόχερα, ολόψυχα, ακάματα όλες τις δυνάμεις του.

Ηταν οδυνηρή για το "Ρ" και την ΚΟΒ της εφημερίδας η χτεσινή "γενική συνέλευση", με παρόντα - απόντα τον σύντροφο Μάκη. Τον πάντα πολύτιμο Μάκη. Ιδιαίτερα, σε ώρες δύσκολες για το "Ρ" και την ΚΟΒ του. Πολύτιμο, με την αγωνιστική εμπειρία του, τις πολύπλευρες γνώσεις του, το ρομαντισμό του νου και της ψυχής του, την ανθρωπιά και τρυφερότητά του, το θερμό ενδιαφέρον του για τα προβλήματα κάθε συντρόφου, το συναισθηματικό πλούτο του, τη νεανική φλόγα της πίστης του στα κομμουνιστικά ιδανικά, τη διδαχή του να διαφυλάττουμε στη μνήμη την ιστορική και κοινωνική αλήθεια, τα "ιερά και όσιά" μας.

Πώς να ξεχάσουμε ότι χρόνια πριν τεθεί το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων στη χώρα μας, ο σύντροφος Μάκης "πεισματικά" καλλιεργούσε τη μνήμη και την ιδέα για την αναγκαιότητα να πρωτοστατήσει το ΚΚΕ και σ' αυτό τον αγώνα; Πώς να ξεχάσουν οι παλαιότεροι από τους σημερινούς συντάκτες του "Ρ" τον σύντροφο Μάκη να ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους του κτιρίου της οδού Φειδίου, κατόπιν της οδού Αγίου Κωνσταντίνου και τέλος στο κτίριο του "Ρ" στον Περισσό, με τη θέρμη, την ενεργητικότητα, την εργατικότητα, τη δημοσιογραφική πείρα, τις νομικές γνώσεις του, με τα χέρια του σε ανοιχτή αγκαλιά για όλους να συμβουλεύει, να ενθαρρύνει, να βοηθά τους εντελώς άπειρους νέους συντάκτες; Πώς να ξεχάσει η ΚΟΒ του "Ρ" τον σύντροφο Μάκη που ήταν παρών σ' όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις; Που "γλεντούσε" η ψυχή του στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και γινόταν ένα με τους νεολαίους; Που ερχόταν πρώτος, σχεδόν πάντα, στη γενική συνέλευσή της ΚΟΒ και ο λόγος του - λόγος του νου και της καρδιάς, ποτέ τυπικός, ποτέ στεγνός, ποτέ απερίσκεπτος, ποτέ άκριτος - ήταν ιδεολογική και ανθρώπινη διδαχή; Μια υποθήκη για τους νεότερους κομμουνιστές.

"Αισθάνομαι δεμένος με την ΚΟΒ του "Ριζοσπάστη"",έλεγε ο αξέχαστος, ο ακριβός με όλα όσα πίστεψε κι έπραξε, Μάκης Λιμπεράτος. Αισθάνεται και η ΚΟΒ του "Ρ", της "εφημερίδας της ζωής σου",δεμένη μαζί σου, αγαπημένε σύντροφε Μάκη. Γι' αυτό και ήταν πικρό το κατευόδιό σου χθες. Γι' αυτό και δε θα συνηθίσουμε στην απουσία σου. Θα είσαι ανάμεσά μας. Στην καρδιά και τη μνήμη μας.