"Οποιος δεν παίρνει τίποτα από τους πλούσιους, δεν μπορεί να δώσει τίποτα στους φτωχούς... ". Η φράση είναι "δανεισμένη". Από το χαιρετιστήριο του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Είναι μια φράση που απαντάει με τον πιο καθαρό τρόπο στην εύκολη δικαιολογία, που προβάλλει η κυβέρνηση απέναντι και στα αιτήματα των συνταξιούχων, πως τόσα αντέχει ο προϋπολογισμός, τόσα δίνει...

Η κυβερνητική επιχειρηματολογία μάλιστα, έχει και την "ουρά της": Τόσα μας επιτρέπει το πρόγραμμα σύγκλισης. Δεν μπορούμε να μην πιάσουμε τους δείκτες του Μάαστριχτ. Δε "δικαιούμαστε" να υπονομεύσουμε τις θυσίες τόσων χρόνων...

Αυτά πάνω - κάτω είναι τα επιχειρήματα που διατυπώνονται από τους θιασώτες της λιτότητας όλων των αποχρώσεων. Ας τα πιάσουμε έναένα: Το τι αντέχει και τι δεν αντέχει ο προϋπολογισμός, είναι θέμα επιλογής και προσανατολισμού. Αποφασίστηκε από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες αποφάσισε να ξεζουμίζει τους πολλούς και να γεμίζει μπαξίσια και φοροαπαλλαγές τους λίγους.

Τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΘΟ για την κατανομή των εισοδημάτων το 1995, δεν επιτρέπουν παρερμηνείες. Τα εκατομμύρια των εργαζόμενων και συνταξιούχων μετέχουν μόνο με το 32,6%. Οι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες με 9%, ενώ κάποιες χιλιάδες επιχειρηματίες, δηλαδή μια μικρή μειοψηφία, καρπώνεται το 50% ολόκληρου του εισοδήματος. Το 1985 τα στοιχεία του ΥΠΕΘΟ, έδειχναν πως η κατανομή του εθνικού εισοδήματος ήταν 37% για τους εργαζόμενους, 12,6% για τους αγρότες και 37,6% για τους επιχειρηματίες και αυτούς που διαθέτουν μεγάλες περιουσίες. (βλέπε "ΤΑ ΝΕΑ" στις 23/Μαϊου).

Στο διάστημα λοιπόν της δεκαετίας των σταθεροποιητικών προγραμμάτων που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και πάλι του ΠΑΣΟΚ, η πίτα ξαναμοιράστηκε. Αλλά το κομμάτι που πήραν οι πολλοί έγινε μικρότερο, τη στιγμή που αυτό το οποίο καρπώθηκαν οι λίγοι, πολλαπλασιάστηκε. Το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του εθνικού εισοδήματος, έγινε σε βάρος των πολλών και σε όφελος των λίγων. Το παραμύθι περί αντοχής του προϋπολογισμού δεν πιάνει πλέον.

Οσο για τα επιχειρήματα περί σύγκλισης, οι ίδιοι οι πρωτεργάτες τους ομολογούν πως είναι πλέον ανέφικτοι οι στόχοι. Πού πήγαν άραγε οι θυσίες τόσων χρόνων; Αν τολμούν ας απαντήσουν, αλλά ας πάψουννα κινδυνολογούν και όψιμα να υποκρίνονται πως ενδιαφέρονται τάχα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού. Οι νέες θυσίες που απαιτούν και επιβάλλουν, θα καταλήξουν στο ίδιο μέρος. Στην αδηφάγα τρύπα που ακούει στο όνομα μονοπώλια και κεφάλαιο.

Το συμπέρασμα που συνάγεται και από την ιστορία με τους συνταξιούχους, είναι μόνο ένα: Η κυβέρνηση αρνείται να δεχτεί τα αιτήματα των συνταξιούχων, όχι γιατί δεν μπορεί να δώσει τίποτα στους φτωχούς, αλλά γιατί σταθερά και με πλήρη συνείδηση των πράξεών της, δεν επιθυμεί να πάρει τίποτα από τους πλούσιους.