Το κλίμα ενθουσιασμού, τα συνθήματα, τα δυνατά και παρατεταμένα χειροκροτήματα, που συνόδεψαν την ομιλία - κλείσιμο της Αλέκας Παπαρήγα, η σιγουριά και η αισιοδοξία, που ζωγραφίζονταν στα πρόσωπα των αντιπροσώπων, δεν παραμέρισαν την επισήμανση των υπαρκτών αδυναμιών και προβλημάτων της κομματικής δουλιάς. Την επιτακτική ανάγκη για το άνοιγμα ενός επίμονου και αποφασιστικού μετώπου για το ξεπέρασμά τους. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την προαναφερόμενη ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος:

"Θα ήταν, όμως, λάθος, σύντροφοι, να φύγουμε απ' αυτό το Συνέδριο διακατεχόμενοι από μια επιπόλαιη και επιφανειακή αισιοδοξία και, κυρίως, από πνεύμα επάρκειας και έπαρσης. Αντίθετα, και η προσυνεδριακή δουλιά και οι εργασίες επιβεβαιώνουν ότι πρέπει να κάνουμε πολύ πιο δυναμικό το μέτωπο με τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις που εμφανίζει το Κόμμα. Μέτωπο με τις προσωπικές μας ελλείψεις και αδυναμίες. Αλλο πράγμα είναι ότι έχουμε τη βάση, για ένα καλύτερο, νέο ξεκίνημα, μέσα στη συνέχεια της δουλιάς, κι άλλο πράγμα να ξεχάσουμε τα προβλήματα, που κι απ' αυτό το βήμα αναδείχτηκαν και που έχουν σχέση: Π. χ. και με την αριθμητική δύναμη των μελών του Κόμματος, με την κοινωνική σύνθεση των γραμμών μας, με την ποιότητα των δεσμών του Κόμματος, με την εργατική τάξη και τη νεολαία. Πόσες ΚΟΒ έχουμε σε τόπους δουλιάς, σε κλάδους παραδοσιακούς και σύγχρονους; Δεν μπορεί να ξεχάσουμε το μεγάλο μέτωπο, που πρέπει να ανοίξουμε με την κυκλοφορία του "Ρ", με τη σχέση μελών και στελεχών με τη θεωρία μας, με το διάβασμα, με τη δράση μας στο μαζικό κίνημα και πρώτα απ' όλα στο συνδικαλιστικό.

Μ' αυτή την έννοια πρέπει να είμαστε ρεαλιστικά αισιόδοξοι".