Το ΕΑΑΔ Μέτωπο πάλης και οι συμμαχίες

Σωστά, κατά τη γνώμη μου, οι θέσεις τοποθετούν το ζήτημα, όσον αφορά στα επιμέρους μέτωπα πάλης που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων. Νομίζω, όμως, πως το ζήτημα "της συνεργασίας του ΚΚΕ με πολιτικές δυνάμεις... θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι μόνο από το Πρόγραμμα και τους στόχους τους, όχι μόνο από το πώς δρουν αντικειμενικά" (άρθρο 29). Λυδία λίθος για τη δημιουργία και την πορεία των συμμαχιών θα πρέπει να είναι ΚΑΙ η στάση τους απέναντι στη ΔΕΕ, καθώς ΚΑΙ η στάση τους απέναντι στο ΚΚΕ και τις αρχές του. Αλλωστε η ΔΕΕ είναι ιμπεριαλιστικός φορέας, άρα εντάσσεται στους στόχους πάλης του μετώπου. Οσον αφορά δε στη σχέση συμμάχων - ΚΚΕ χρειάζεται μεγάλη προσοχή από την όποια προσωρινή ή υποκριτικά αλλαγμένη θέση κάποιων κομματικών ή πολιτικών φορέων που θα επιδιώκουν μόνο δικά τους οφέλη από τη συμμαχία με το ΚΚΕ.

Η πείρα του συνασπισμού στη Γαλλία αλλά και η πρόσφατη δική μας πείρα από την ίδρυση και εξέλιξη του Συνασπισμού, τονίζουν την ανάγκη προσοχής σε κάθε βήμα του Κόμματος. Ούτε υπερεκτίμηση του ρόλου του συνασπισμού, ούτε στο ελάχιστο υποτίμηση του ρόλου όπως ήταν του ΚΚ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το πρόβλημα Κόμμα - Συνασπισμός έμπαινε από τις αρχές της 10ετίας του '70 και σήμερα αποδείχτηκε περίτρανα πως απώτερος στόχος των "Ευρωκομμουνιστών", των "ευρωλάγνων" και των "εκσυγχρονιστών" ήταν να χτυπήσουν και να διαλύσουν το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα μέσα από τέτοιους "διαδρόμους".

Για μας βέβαια, το πρόβλημα των συνεργασιών θεωρητικά είναι λυμένο. Χρειάζεται όμως, στα δίσεκτα χρόνια που ζούμε, αυξημένη επαγρύπνηση και προσοχή όχι μόνο στη διαδικασία της δημιουργίας των συμμαχιών αλλά και στην πορεία τους. Γιατί ο πολιτικός συνασπισμός και μάλιστα όταν τα κόμματά του στρέφονται κατά των μονοπωλίων έχει τα θετικά, έχει όμως και τα αρνητικά του. Οι σύμμαχοι παίρνουν μεν κοντά τους πλήθη που στρέφονται προς τα αριστερά, όμως αυτά τα πλήθη φέρνουν μαζί τους απόψεις και αντιλήψεις που "απειλούν" να αμβλύνουν τα χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Γι' αυτό το Κόμμα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό και καλά εξοπλισμένο ώστε να μη χάσει το πρόσωπό του μέσα στο συνασπισμό.

Ετσι, πρέπει πάντα να τονίζεται ο ρόλος του Κόμματος ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του προλεταριάτου από κάθε συνασπισμό. Βέβαια, για να κάνεις μια συμμαχία είναι βέβαιο πως θα υποχρεωθείς σε συμβιβασμούς ή και υποχωρήσεις προκειμένου να συσπειρώσεις ευρύτερες δυνάμεις. Το ζητούμενο σε αυτήν την περίπτωση είναι αυτό που γράφει ο Λένιν (άρθρο "Για τους συμβιβασμούς" τ. 34).

"Το καθήκον ενός αληθινά επαναστατικού Κόμματος συνίσταται όχι στο να διακηρύττει πως είναι αδύνατο να παραιτηθεί από κάθε συμβιβασμό, αλλά στο να ξέρει να διατηρεί μέσω όλων των συμβιβασμών, στο βαθμό που αυτοί είναι απαραίτητοι, την πίστη στις αρχές του, στην τάξη του, στο επαναστατικό του καθήκον, στο έργο της προετοιμασίας της επανάστασης και της διαπαιδαγώγησης των λαϊκών μαζών για τη νίκη της επανάστασης... ".

Σημαντική λοιπόν παρακαταθήκη και οδηγός στην τακτική μας μέσα στον αγώνα για την υλοποίηση των άμεσων και των στρατηγικών μας στόχων.

Στο άρθρο 36 παρ. 2, στην αναφορά για την εξουσία του σοσιαλιστικού κράτους γράφει: "Θα είναι η εξουσία που εκφράζεται με τον επιστημονικό όρο "δικτατορία του προλεταριάτου". Επειδή πιστεύω πως τα εισαγωγικά, όσο κι αν ακολουθούν την έκφραση - με τον επιστημονικό όρο -, αλλάζουν την ουσία και το περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου, ως της πιο πλέριας δημοκρατίας των πολλών, θεωρώ πως στόχος μας πρέπει να είναι όχι να προσαρμόσουμε τη θεωρία μας στις πιέσεις της αστικής προπαγάνδας, (αυτό το πληρώσαμε ακριβά στο κομμουνιστικό κίνημα), αλλά να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και των καταπιεσμένων στη θεωρία μας, στο Κόμμα μας και στην εξουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και όχι να τη βάζουμε σε εισαγωγικά!

Αλλωστε ο Λένιν στο "Κράτος και Επανάσταση" γράφει: "Η δικτατορία του προλεταριάτου μαζί με την τεράστια διεύρυνση του δημοκρατισμού, για πρώτη φορά γίνεται δημοκρατισμός για τους φτωχούς, για το λαό... Η δικτατορία του προλεταριάτου επιβάλλει μόνο στους καπιταλιστές, τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές μια σειρά περιορισμούς της ελευθερίας... ". Ποιος λοιπόν, έχει να φοβάται τη δικτατορία του προλεταριάτου, εκτός από τους ιμπεριαλιστές, τους πολεμοκάπηλους και όσους πίνουν το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων;

Και ο Λένιν συνεχίζει: "δημοκρατία στη δικτατορία του προλεταριάτου σημαίνει συνέδρια, συνελεύσεις, τοπική αυτοδιοίκηση, θρησκεία, γυναίκα, καταπιεζόμενα έθνη...". Αυτή είναι η ουσιαστική δημοκρατία, το κράτος του δήμου, του λαού, όπως την εννοεί η δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτά πρέπει να φυτέψουμε στα μυαλά των καταπιεσμένων στη χώρα μας για να κατανοήσουν το περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου και όχι να τη βάζουμε σε εισαγωγικά από το φόβο των Ιουδαίων. Αυτή και μόνο είναι η δημοκρατία για τους φτωχούς.

Αλλωστε μέσα στον ορυμαγδό της νέας τάξης πραγμάτων, όπου εχθροί και φίλοι του σοσιαλισμού παραδέχονται πως, όντας απών το αντίπαλο δέος ο ιμπεριαλισμός γέμισε την ανθρωπότητα πολέμους και καταστροφές όλοι οι προγεγραμμένοι αναζητούν το ανθρωπινότερο. Ας τους ζωντανέψουμε εμείς, εμείς το ΚΚΕ, το όραμα της νέας ανθρώπινης κοινωνίας που μόνο ο σοσιαλισμός εγγυάται.

Ας προπαγανδίσουμε λοιπόν, με όλες μας τις δυνάμεις τη μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας που είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός και που περνά μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Και βέβαια, ούτε η διατύπωσή της, ούτε η ουσία της χωράει σε εισαγωγικά, αφού τα ίδια τα εισαγωγικά σημαίνουν κάτι που λέγεται, αλλά δεν εννοείται. Στον αντίλογο δε κάποιων, πως η δικτατορία, ως έννοια και περιεχόμενο, λειτουργεί αρνητικά για το λαό μας, απαντώ: Και το Κομμουνιστικό σύστημα και το ΚΚΕ συκοφαντήθηκαν επί δεκαετίες και ο μ - λ δέχτηκε τις πιο συκοφαντικές επιθέσεις και στρεβλώσεις, ενώ οι αντίπαλοί τους επιχείρησαν να τα ταυτίσουν με το "κακό". Ομως ποτέ δεν τα βάλαμε σε εισαγωγικά, ούτε προσθέσαμε "διευκρινιστικές ουρές" σε αυτά. Παλέψαμε με τις αρχές και τις αξίες μας και ο λαός μάς εκτίμησε, μας αναγνώρισε και μας τίμησε. Ας μην τον απογοητεύσουμε λοιπόν σήμερα που αποτελούμε και τη μόνη του ελπίδα. Αλλωστε η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ενιαία έννοια, σύστημα και πρόταση ζωής και ελπίδας για την Εργατική Τάξη και τους προγραμμένους όλου του κόσμου.

Προτάσεις - προβληματισμοί για το σχέδιο Καταστατικού:

Στο άρθρο 13: Νομίζω πως πρέπει να προστεθεί η διατύπωση ".. οι κομ. οργανώσεις Αθήνας, Πειραιά Θεσ/κης... αποτελούν Επιτροπές Πόλης και καθοδηγούνται άμεσα από το Πολιτικό Γραφείο". Αλλωστε είναι δεδομένο πως οι πόλεις αυτές παίζουν σημαντικό ρόλο στα οικονομικά, πολιτικά και γενικότερου χαρακτήρα προβλήματα (Βαλκάνια... λιμάνια... Κέντρα λήψης αποφάσεων...).

Στο άρθρο 16: Επειδή η ΚΕ του ΚΚΕ είναι το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος με τεράστιες ευθύνες, απέναντι όχι μόνο στους κομμουνιστές, αλλά και στην ΕΤ και το σύνολο του λαού, θα έλεγα, και επειδή η ίδια η ζωή έδειξε (κρίση του Κόμματος) ότι η βιαστική ανανέωση μέχρι τις κορυφές του Κόμματος, δεν έδωσε τους αναμενόμενους καρπούς, θεωρώ πως για να εκλεγεί κάποιο κ. μ. στην ΚΕ, θα πρέπει να δοκιμαστεί σε περισσότερο χρόνο και βέβαια το λιγότερο σε πάνω από 2 συνέδρια του Κόμματος. Πρότασή μου: Για να εκλεγεί κάποιος στην ΚΕ πρέπει να έχει τουλάχιστον 10 (δέκα) χρόνια κομματική ζωή και δράση.

Αρθρο 28: Επειδή η όποια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη δε μπορεί να υποκαταστήσει τις αποφάσεις και τις ψηφοφορίες του Συνεδρίου, θεωρώ ότι πρέπει να επανέλθει ο κατάλογος των αναπληρωματικών της ΚΕ.

Διότι με τον προτεινόμενο τρόπο, καταστρατηγείται η αιρετότητα μέρους της ΚΕ και αντικαθίσταται από την πρόσληψη. Αλλωστε δε βρισκόμαστε σε περίοδο παρανομίας, οπότε λειτουργεί υποχρεωτικά ο συγκεντρωτισμός. Στον αντίλογο που θα πρόβαλαν οι συντάκτες του σχεδίου Καταστατικού, ότι από την περίοδο της διεξαγωγής του συνεδρίου μέχρι την ανάγκη συμπλήρωσης της ΚΕ, μπορεί κάποιος από τα αναπληρωματικά μέλη να αποδειχθεί ως μη ικανός, μπορώ να πω, πως το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για τα ήδη εκλεγμένα μέλη της ΚΕ, για τα οποία όμως απλά αναφέρεται γενικά και αόριστα στο άρθρο 9, "αιρετότητα και ανακλητότητα". Ισως θα αντιμετωπίζονταν το - κατά τη γνώμη μου - πρόβλημα, εάν διατυπώνονταν διαφορετικά. Για παράδειγμα: "Η κάλυψη των κενών θέσεων που τυχόν... της ΚΕ ανάμεσα στα συνέδρια, καλύπτονται από τον κατάλογο των αναπληρωματικών μελών, αφού εγκριθούν από πανελλαδική συνδιάσκεψη". Και βέβαια να διαγραφεί η διατύπωση που ακολουθεί "εφ' όσον κρίνεται αναγκαίο". Ποιος δηλαδή θα κρίνει αν είναι αναγκαίο ή όχι ένα σώμα, που θα αφορά τη συμπλήρωση της ΚΕ, που αποτελεί το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος;

ΞΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Θεσσαλονίκη