Κυριακή 5 Μάη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δεξιά σενάρια με "αριστερό" κερασάκι

Οι εκλογές στην Ιταλία έδωσαν το έναυσμα για την εξωτερίκευση των αναζητήσεων, στις οποίες επί μακρόν έχει επιδοθεί το κατεστημένο της χώρας, στην προσπάθειά του να βρει εκείνα τα πολιτικά σχήματα που θα του επιτρέψουν να αναμορφώσει, να αναπαλαιώσει και να αναζωογονήσει το σύστημα εκπροσώπησης της άρχουσας τάξης. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Αλλωστε δεν είναι καινούργιο ότι ο δικομματισμός δεν μπορεί πλέον να "φυλακίζει" πολιτικά, ευρύτατα λαϊκά στρώματα, με τους όρους που αυτό γινόταν τις προηγούμενες δεκαετίες. Ενα όμως είναι σίγουρο. Σε όλες αυτές τις διερευνητικές προσπάθειες, για την ανακάλυψη του πολιτικού τοπίου της επόμενης μέρας, οι αρχιτέκτονές του δεν ξεχνούν ότι απαιτείται να στηριχτούν στη δοκιμασμένη μέθοδο των κίβδηλων "αριστερών" κηρυγμάτων και αυταπατών. Μέχρι, λοιπόν, να στήσουν το εγχώριο κατασκεύασμά τους και στην προσπάθειά τους να το στήσουν, προχωρούν σε "εισαγωγές".

"Εισαγόμενη αριστεροσύνη"

Μόλις πέρσι, το 1995, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία ("πρωτιά" του Ζοσπέν στον πρώτο γύρο), αλλά και τις περιφερειακές εκλογές στην Ιταλία, οι εγχώριοι "εισαγωγείς" της "κοινωνικής ευαισθησίας"... αλά Μάαστριχτ, είχαν "φουσκώσει" από "αριστεροσύνη": "Σοσιαλ - εκπλήξεις" και "Φόρτσα Αριστεράς στην Ιταλία" έγραφε τότε η "Ελευθεροτυπία", "Αριστερές ελπίδες στην Ευρώπη", διαλαλούσε η "Αυγή".

Βέβαια, όταν λίγους μήνες αργότερα ο Ζοσπέν τασσόταν στο πλευρό του Σιράκ, κατά τη διάρκεια των τεράστιων εργατικών διαδηλώσεων στο Παρίσι ή και όταν, εντελώς πρόσφατα, δήλωνε ότι για τους βομβαρδισμούς του Λιβάνου από το Ισραήλ, δε φταίει η ισραηλινή κυβέρνηση αλλά όσοι την... ερεθίζουν, δεν υπήρξε καμία αμφισβήτηση των "σοσιαλιστικών" προθέσεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας...

Αντίθετα, η επίδειξη του πραγματικού προσώπου της σοσιαλδημοκρατίας, χρησιμοποιείται από όσους θέλουν να την πλασάρουν ως "πολιτική λύση" στο εσωτερικό της χώρας, ως απόδειξη της ανάγκης να "συνετιστεί", να "εκλογικευτεί", να "προσαρμοστεί", να ενσωματωθεί στο "ρεαλισμό της συναίνεσης" και η δική "μας" (σ.σ.: δική τους) Αριστερά.

Το παραπάνω σενάριο είχε την τιμητική του, έπειτα από την άνθηση του "κλάδου ελπίδας" - όπως είδε η "Αυγή" τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ιταλία. Ετσι, ως ήταν φυσικό, για μια ακόμα φορά, το "κερασάκι στην τούρτα" των προβληματισμών της ολιγαρχίας για την "εκσυγχρονισμένη" πολιτική εκπροσώπησή της, αποδείχτηκε η Αριστερά. Οχι βέβαια η πραγματική Αριστερά των λαϊκών αγώνων και της κοινωνικής ανατροπής, αλλά η Αριστερά - κατοικίδιο ζώο στο βασίλειο του μεγάλου κεφαλαίου, όπως τη θέλουν οι κεφαλαιούχοι και όπως τους προσφέρεται, από τους "κεντροαριστερούς" τύπου Σημίτη και τους "αριστερούς" της Κουμουνδούρου.

Μερικές πλευρές του "οράματος"

Ποια είναι αυτή η Αριστερά και πώς την ονειρεύονται οι υμνητές της; Αν πιστέψουμε ότι είναι ειλικρινής η χαρά τους που "πραγματώθηκε το όραμα Μπερλίνγκουερ" στην Ιταλία (ούτε καν αυτό δεν έγινε, αλλά δεν είναι της ώρας), τότε μάλλον θέλουν την Αριστερά να "φέρνει" στα μέτρα αυτού του "οράματος". Ας δούμε όμως μερικές πλευρές του "οράματος Μπερλίνγκουερ" που όσο περισσότερο το εκθειάζουν οι "αριστερολογούντες", τόσο επιμελέστερα αρνούνται να αναφερθούν στο περιεχόμενό του.

"Λένε ότι οι θυσίες των εργαζόμενων χρησιμεύουν για να επιτευχθούν τρεις σκοποί γενικού συμφέροντος: η εξυγίανση της εθνικής οικονομίας, η ενίσχυση της αναζωογόνησης της παραγωγής, η διατήρηση και διεύρυνση της απασχόλησης. Ποια απάντηση πρέπει να δώσουμε σ' αυτές τις τρεις επιδιώξεις; Χωρίς αμφιβολία θα τους απαντήσουμε με τρία "ναι"...". Αυτά, όσο κι αν μοιάζουν, δεν είναι λόγια του 1996 και δεν είναι λόγια του Σημίτη. Είναι περιγραφή του "οράματος" Μπερλίνγκουερ από τον ίδιο, το 1976. Την εποχή δηλαδή που το ΙΚΚ τύπωνε σε μπροσούρες τις ομιλίες του Μπερλίνγκουερ, που συνέθεταν το "όραμά" του, με τον τίτλο "Η λιτότητα, μια ευκαιρία για το μετασχηματισμό της Ιταλίας".

Στα πλαίσια αυτού του "οράματος" ορισμένοι, όπως ο Αμέντολα - εκ των ηγετών του ΙΚΚ - γίνονταν άκρως παραστατικοί: "Οταν μιλάμε για τις αναγκαίες θυσίες που οι εργαζόμενοι πρέπει να αποδεχτούν για την έξοδο από την κρίση, θα ήταν σφάλμα, όπως αυτό συμβαίνει, να θεωρούμε αυτές τις θυσίες σαν "παραχωρήσεις" που γίνονται προς τους καπιταλιστές... Οι θυσίες, αντίθετα, είναι αναγκαίες για να βγει η χώρα από την κρίση προς το συμφέρον κατά πρώτο λόγο των εργαζομένων. Για να μπορέσουν οι νέοι να βρουν δουλιά, για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του λαού...", έλεγε το 1976. Οπως όλοι θυμούνται, καπιταλισμός υπήρχε και τότε στην Ιταλία...

Μαθήματα αλά ... ιταλικά

Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Μάσιμο Ντ Αλέμα,ηγέτης του ΔΚΑ, στο οποίο μετεξελίχθηκε το ΙΚΚ, παρουσιάζει την τελευταία εκδοχή του "αριστερού οράματος": "Η σύγχρονη Αριστερά - κατά τον Ντ Αλέμα - πρέπει να είναι η δύναμη η ικανή να ανασυγκροτήσει ένα συμβιβασμό ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία, ανάμεσα στους λόγους της οικονομίας και σε εκείνους της συναίνεσης και της πολιτικής... η Αριστερά πρέπει να μάθει να εκπροσωπεί εκείνο το άτομο που παρωθείται έντονα από νεοτερισμούς, το οποίο ζει σε ένα διάχυτο ιστό ενδιάμεσων κοινοτήτων. Ενα κοινωνικό ιστό που αποτελείται από κύτταρα (οικογένειες, ομάδες, ενώσεις) των οποίων το τσιμέντο δεν είναι η τάξη, αλλά η κοινότητα"...

Τώρα αν κάποιοι Παπανδρεϊκοί υποστηρίξουν ότι ο Αντρέας, με εκείνα τα περί "νέων τζακιών" τα έλεγε καλύτερα και μάλιστα από το 1985, θα έχουν άδικο; Αυτό, πάντως, είναι ένα μικρό δείγμα των διακηρύξεων της "Αριστεράς" (από δω αρχίζουν να μπαίνουν εισαγωγικά) που συμμάχησε - σε επίπεδο προγράμματος - στην Ιταλία με φιλελευθέρους, χριστιανοδημοκράτες κλπ. και νίκησε στις εκλογές. Συμπέρασμα - θυμιατό για τους αναπαλαιωτές του πολιτικού συστήματος εν Ελλάδι; Τέτοια "Αριστερά" πρέπει να έχουμε στην Ελλάδα, με τέτοιες συμμαχίες και τέτοιο "όραμα"...

Ετσι κι αλλιώς ... ενωμένοι

Τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Σβήνουμε από το χάρτη την πολιτική πρακτική κυβερνώντων και συγκυβερνώντων, βαφτίζουμε τον Σημίτη "κεντροαριστερό", τον ΣΥΝ "αριστερό" και αρχίζει η πλύση εγκεφάλου για την ανάγκη συνεύρεσης των παραπάνω με άλλες "υγιείς" δυνάμεις (φιλελεύθερους, Μητσοτακικούς κλπ.) που θα σώσουν τον τόπο, όπως έλεγε η "Αυριανή" την επομένη των ιταλικών εκλογών.

Ομως ούτε αυτό είναι καινούργιο. Αλλωστε πριν ακόμα από τον Πάγκαλο (που στη Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ το '95 καλούσε τους συντρόφους του να εγκαταλείψουν την ιδέα της αυτοδυναμίας και να ανοίξουν τις αγκάλες τους στον "ΣΥΝ"), πριν τον Σουφλιά που δεν απέκλειε, πέρσι, κυβερνητικές συνεργασίες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, πριν τις αγκαλιές Σημίτη - Κωνσταντόπουλου στο συνέδριο του "ΣΥΝ" και πριν ο Δραγασάκης αναφωνήσει "θα βρεθούμε μαζί με όσους έχουν ανάλογους στόχους ανεξάρτητα από κομματική ένταξη", η ιδέα είχε ριχτεί από τον... Γ. Καρατζαφέρη,βουλευτή της ΝΔ. Ηταν τότε που με το γράμμα του στον Α. Παπανδρέου, του ζητούσε να διευκολύνει τη σύσταση "οικουμενικής κυβερνήσεως πλην κομμουνιστών"... Ως γνωστόν, και για την άρχουσα τάξη, "οι "καλοί παντού χωράνε".

Τα παραπάνω, ανεξάρτητα από το πώς θα εκδηλωθούν τα σχέδια της ολιγαρχίας και από το πώς θα εξελιχθούν οι διεργασίες εντός και εκτός των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα, μπορούν να αξιοποιηθούν από την εργατική τάξη της χώρας μας. Να αξιοποιηθούν από τη σκοπιά της γνώσης ότι εκείνα που χωρίζουν όλους τους παραπάνω είναι πολύ λιγότερα από όσα του ενώνουν. Και τους ενώνει η προσήλωση στην εφαρμογή της δεξιάς πολιτικής, είτε την προωθούν ενωμένοι, κάτω από συνασπισμούς και εκλογικές συνεργασίες, είτε όχι, όπως σήμερα. Και τους ενώνει κάτι ακόμα. Η τεράστια απόστασή τους από την πραγματική Αριστερά, το ΚΚΕ.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ