Της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΡΑΡΗΓΑ
Η διαδικασία διαμόρφωσης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού μετώπου είναι σύνθετο ζήτημα, δε θα γίνει κάποια ορισμένη μέρα με τη συμφωνία κοινωνικών οργανώσεων ή πολιτικών δυνάμεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Δεν είναι εύκολο από τώρα να φανταστούμε ποια θα είναι η μορφή και ή σύνθεσή του. Πώς θα είναι οργανωμένο. Ούτε μάντεις, ούτε προφήτες μπορεί να γίνουμε, ούτε και πρέπει να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο πρόβλεψης. Το ίδιο το μέτωπο θα εξελίσσεται, θα γίνονται αναδιατάξεις και ανακατατάξεις στους κόλπους του, στη σχέση του με ολόκληρη την κοινωνία. Πάντως, πρέπει να κατακτά όλα τα χαρακτηριστικά μιας λαϊκής μαχητικής πολιτικοποιημένης οργάνωσης, ικανής να συγκρούεται, να αντιπαρατίθεται, να έρχεται σε ρήξη, να επιδρά στην αλλαγή των συσχετισμών, να υπερασπίζεται τον εαυτό της από κάθε προσπάθεια διάσπασης, διαίρεσης, καταστολής, επιβολής βίας.
Η συγκέντρωση και συσπείρωση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων σε ένα ενιαίο μέτωπο πάλης δε θα προκύψει σαν άθροισμα κάποιων κατακτήσεων και νικών. Το σχήμα οι αγώνες φέρνουν "ανακατατάξεις και κατακτήσεις" ή "οι αγώνες αλλάζουν συσχετισμούς" δε λειτουργεί με έναν τόσο απλό, εξελικτικό τρόπο.
Ας μην ξεχνάμε ότι όση πρόοδος και να γίνεται στο εργατικό λαϊκό κίνημα, οι μηχανισμοί της εξουσίας έχουν εφεδρείες για να το ανακόψουν, να το διασπάσουν, να το διαβρώσουν, να το εκτρέψουν από τον προορισμό του. Η κυρίαρχη τάξη πριν "πεινάσει μαγειρεύει". Σε αρκετές καπιταλιστικές χώρες εμφανίστηκαν ισχυρά συνδικαλιστικά κινήματα στο παρελθόν, με ανεβασμένες μορφές πάλης, καταλήψεις, μαχητικές διαδηλώσεις, με συγκρούσεις μάλιστα με τους μηχανισμούς καταστολής, χωρίς να περάσουν στη συνέχεια σε νέο, ανώτερο ποιοτικά επίπεδο δράσης. Η κορύφωση του αγώνα αποτέλεσε από ένα σημείο και μετά σημείο καμπής, για διάφορους λόγους, που ξεφεύγουν από το σκοπό του σημειώματος. Ας μην υποτιμάμε και το φαινόμενο της "κόπωσης" σε περιόδους υποχώρησης, αργών και βαθμιαίων εξελίξεων. Επομένως το να λέμε ότι το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό μέτωπο γεννιέται μέσα στους αγώνες είναι ένα το κρατούμενο, από εκεί και πέρα πρέπει να σκεφτόμαστε βαθύτερα για τα αποκρυσταλλώματα αυτών των αγώνων, ώστε να μη χάνεται η επίδρασή τους ανεξάρτητα από το αν έχουν άμεσα αποτελέσματα. Η πείρα της Χιλής, της Πορτογαλίας, αλλά και οι ιδιομορφίες κινημάτων άλλων χωρών, όπως της Νικαράγουας, δίνουν ερεθίσματα για παραπέρα σκέψη, χωρίς βεβαίως μηχανικές μεταφορές της θετικής ή αρνητικής πείρας.
Ορισμένα προβλήματα πρέπει να συγκεντρώσουν περισσότερο την προσοχή μας. Το πρόβλημα του ρόλου της εργατικής τάξης στο μέτωπο των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο. Φύσει και θέσει, πρέπει να παίξει ηγετικό ρόλο. Το πρόβλημα είναι λυμένο θεωρητικά. Από τις αρχές του αιώνα μας πολύ ανοιχτά τέθηκε το θέμα του ρόλου της εργατικής τάξης στην αστικοδημοκρατική ακόμα επανάσταση. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η δουλιά μας συμβάλλει, ώστε η ίδια η εργατική τάξη να χειραφετείται, να κατανοεί τις ευθύνες και την αποστολή της.
Ας μη διστάζουμε να μιλάμε ανοιχτά και πλατιά για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, την προοπτική να κατακτήσει την εξουσία. Για το ρόλο της στο καπιταλισμό, για την υπεραξία. Δεν είναι ακαδημαϊκή προπαγάνδα, είναι ζήτημα ουσίας. Η ίδια η ζωή δίνει αυτήν την αναγκαιότητα π. χ. με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Προπάντων χρειάζονται συνεχείς πράξεις, ενέργειες, πρωτοβουλίες, κατάλληλη τακτική και στρατηγική, άρα συγκεκριμένος προσανατολισμός ολόκληρου του Κόμματος. Οσο πιο πολύ ανεβαίνει ο ρόλος της εργατικής τάξης στο λαϊκό κίνημα, τόσο αυξάνουν οι δυνατότητες να αναπτύσσεται η αλληλεγγύη και κοινή δράση όλων των λαϊκών στρωμάτων. Ας το πούμε καθαρά, αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αποτελεσματικός αγώνας με την εργατική τάξη, και το κίνημά της σε δεύτερη μοίρα, δεν πρόκειται να υπάρξει. Θα υπάρξουν ξεσπάσματα, αγώνες χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα και κυρίως δίχως προοπτική. Αλλαγή συσχετισμού δύναμης, χωρίς τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, επίσης, δεν μπορεί να υπάρξει.
Σήμερα ακόμα περισσότερο επείγει να καταπιαστούμε με τα προβλήματα του ιδεολογικού αγώνα στις γραμμές του συνδικαλιστικού, εργατικού κινήματος. Εδώ πονάμε, ο προσανατολισμός μας δεν είναι ολοκληρωμένος, γέρνει περισσότερο σε μια πλευρά, στη συνδικαλιστική δουλιά και εδώ με πολλές αδυναμίες και ελλείψεις. Γέρνει στην αποσπασματικότητα, στη γενικότητα ταυτόχρονα. Εχουμε δυνατότητες να αντιμετωπίσουμε την ενορχηστρωμένη και επιστημονικά μελετημένη ιδεολογική και πολιτική προπαγάνδα που αναπτύσσεται, με κύριο στόχο τη συνείδηση της εργατικής τάξης. Μπορούμε να σημειώσουμε θεαματική, για τα σημερινά δεδομένα, πρόοδο στο καίριο αυτό ζήτημα. Να αποκτήσουμε συνείδηση αυτής της ανάγκης, ικανότητα να την υπηρετούμε σε κάθε φάση του κινήματος. Από εκεί και πέρα τα μέτρα και τα μέσα, που θα χρησιμοποιήσουμε, θα τα βρούμε. Αλλωστε είναι μόνιμο και μακρόχρονο πρόβλημα.
Ας μη διστάζουμε να μιλάμε ανοιχτά και πλατιά για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, την προοπτική να κατακτήσει την εξουσία. Για το ρόλο της στο καπιταλισμό, για την υπεραξία. Δεν είναι ακαδημαϊκή προπαγάνδα, είναι ζήτημα ουσίας