Μάνες με τα παιδιά τους ήταν οι "τρομοκράτες" της "Χεζμπολάχ" που κατακρεούργησαν τα ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη την Πέμπτη, χτυπώντας βάση - καταφύγιο για τους πρόσφυγες των Ηνωμένων Εθνών. Η φρίκη και ο αποτροπιασμός δε χωρούν στις αράδες μιας εφημερίδας, ούτε βέβαια και η οργή και ο πόνος. Αυτό όμως που μπορεί, τουλάχιστον, να αρθρωθεί είναι ένα μεγάλο "κατηγορώ" κάθε ανθρώπου, που θέλει να υπερασπιστεί αυτή του την ιδιότητα.

Οκτώ μέρες τα "σταφύλια της οργής" του Ισραήλ πνίγουν στο αίμα αθώων το Λίβανο. Οκτώ μέρες εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. Οκτώ μέρες ο "ανθρωπιστικός" ΟΗΕ και η "πλανητάρχισσα" Ουάσιγκτον, που άλλες φορές διερρήγνυε τα ιμάτιά της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως στο Κουβέιτ, παρακολουθούν σιωπηλά ή ακόμα καλύτερα στηρίζουν την ισραηλινή κρατική τρομοκρατία. Μάλιστα, είχαν το θράσος να μιλήσουν για το δικαίωμα μιας χώρας να αντιμετωπίζει ακόμα και με τη βία την "τρομοκρατία" των φανατικών ισλαμιστών, στη δεδομένη περίπτωση, και την ασφάλεια των πολιτών της. Οκτώ μέρες τώρα επιμένουν να προσπαθούν να πείσουν την υφήλιο ότι το έγκλημα, το μακελειό, η γενοκτονία, το άδικο δεν είναι άδικο ούτε και έγκλημα, αλλά δικαίωμα ύπαρξης.

Δυστυχώς, όμως, αυτή η υποκρισία και ξεδιαντροπιά δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Δεκάδες χρόνια το χώμα της Μέσης Ανατολής ποτίζεται με το αίμα των Αράβων και ιδιαίτερα του παλαιστινιακού λαού, που, ήδη, από το 1948 διώχτηκαν από τη γη τους για να ιδρυθεί το ισραηλινό κράτος και να επεκταθεί με τις κατακτήσεις του 1967. Ο αιματηρός διωγμός, που κρατά δεκαετίες πλέον, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί. Οι διαρκείς συγκρούσεις, η παρατεινόμενη εμπόλεμη κατάσταση είναι η άμεση και λογική του συνέπεια. Είναι η λογική συνέπεια της εξωτερικής πολιτικής της βίας και της στρατιωτικής κατοχής, που το Ισραήλ ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει και σήμερα να ακολουθεί με την ονομασία "ειρηνευτική διαδικασία".Η ισραηλινή ηγεσία δηλώνει, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, πιστή στην "ειρήνη" και υποστηρίζει, μάλιστα, ότι τα δολοφονημένα παιδιά, οι πρόσφυγες άμαχοι είναι το τίμημά της. Είναι μια πολύ παράλογη "ειρήνη" αυτή. Είναι μια "ειρήνη", στην οποία οι Παλαιστίνιοι σύρθηκαν για να κερδίσουν περιορισμένη και ελεγχόμενη αυτονομία. Είναι μια "ειρήνη", με την οποία η Συρία καλείται να αποποιηθεί των εδαφών της στα υψώματα του Γκολάν. Είναι μια "ειρήνη", με την οποία ο Νότιος Λίβανος θα παραμείνει κατεχόμενος. Είναι μια "ειρήνη", που όποιος την αρνηθεί θα πνιγεί στο αίμα του. Πάνω από όλα, όμως, είναι μια "ειρήνη" που καλύπτεται από τις φτερούγες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των κυρίαρχων κεφαλαιοκρατικών κύκλων αυτού του κόσμου.

Πριν από ένα μήνα στη Σύνοδο του Σαρμ ελ Σέιχ, που εμπνεύστηκε και πραγματοποίησε σε κλάσματα δευτερολέπτων η Ουάσιγκτον και στην οποία έσπευσαν να καταθέσουν την υποταγή τους πλείστοι "σθεναροί" ηγέτες, όλοι καταδίκασαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις της "Χαμάς" εναντίον ισραηλινών πολιτών. Ολοι έχυσαν δάκρυα για τους αθώους που πληρώνουν το τίμημα του "φανατισμού" και όλοι υποσχέθηκαν τυφλή πίστη στην "ειρηνευτική διαδικασία".

Κανείς δε διευκρίνισε από τι στοιχειοθετείται αυτή η περίφημη "ειρηνευτική διαδικασία", ούτε και προς ποιανού το όφελος επιβλήθηκε. Τα "σταφύλια της οργής" αποτελούν άλλη μια απόδειξη για το ποιον ωφελεί αυτή η "ειρηνευτική διαδικασία", που πήρε τις ευλογίες των απανταχού μεσολαβητών και "ειρηνοποιών". Είναι εμφανές πια ποιανού "ομπρέλα" ήταν η Σύνοδος στο Σαρμ ελ Σέιχ, αφού όλοι εξέφρασαν τη θλίψη τους για το χαμό αμάχων, όμως κανένας δεν καταδίκασε αυτούς που τους δολοφόνησαν. Για τα προσφυγόπουλα και τις μανάδες τους οι ηγεσίες ένιωσαν μια θλίψη, αλλά δε δάκρυσαν. Δε δάκρυσαν τόσα χρόνια και δεν πρόκειται να δακρύσουν ούτε μελλοντικά με όλα αυτά τα αθώα μάτια που δε γνωρίζουν παρά μόνο την προσφυγιά, τη βία, την κατοχή, το θάνατο.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Για πολλά χρόνια ακόμα η Μέση Ανατολή θα βράζει, θα ποτίζεται με το αίμα των παιδιών της και τα δάκρυα των μανάδων τους, θα γίνεται πρώτο θέμα για να νιώθουν έναν προσωρινό αποτροπιασμό οι απανταχού ευαίσθητες ηγεσίες και η διεθνής κοινή γνώμη θα νοσταλγεί την ανθρωπιά της. Οχι γιατί έτσι είναι η ζωή. Γιατί έτσι είναι η "ειρήνη" των ΗΠΑ, της ΕΕ, του Ισραήλ και όλων των δυνατών. Μόνο που δεν είναι η "ειρήνη" του παλαιστινιακού λαού, των προσφύγων, των παιδικών ματιών που έσβησαν την Πέμπτη και σε τόσους άλλους ισραηλινούς "ειρηνευτικούς" βομβαρδισμούς και επιδρομές.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ