Α}διάψευστο μάρτυρα ότι και η κυβέρνηση Σημίτη φροντίζει να εκσυγχρονίσει το κράτος με κριτήρια τη μεταφορά χρημάτων από τις τσέπες των εργαζομένων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών, αποτελούν και τα εξής:

Πρώτον, ότι ενώ οι εργαζόμενοι κλήθηκαν από τη ΔΕΗ να πληρώσουν φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος για οικιακή κατανάλωση, οι βιομήχανοι δεν επιβαρύνθηκαν με καμία αύξηση για την κατανάλωση του βιομηχανικού ρεύματος. Παράλληλα, φορτώθηκαν στις πλάτες των εργαζομένων οι απώλειες των 500 δισ. δραχμών που προκάλεσε η ΠΕΣΙΝΕ, απολαμβάνοντας το απαράδεκτα φτηνό τιμολόγιο.

Δεύτερον, το γεγονός ότι σε κάθε 1.000 δρχ. που πληρώνει ο καταναλωτής για τη βενζίνη, μόνο οι 185 δρχ. πηγαίνουν στα ταμεία των διυλιστηρίων. Οι υπόλοιπες 825 δραχμές πηγαίνουν στα ταμεία του κράτους με τη μορφή έμμεσων φόρων (736) και στις εταιρίες πετρελαιοειδών και τα πρατήρια, με τη μορφή κερδών (79 δραχμές). Και βέβαια, τις 736 δραχμές φόρων που εισπράττει το κράτος σε κάθε 1.000 δραχμές βενζίνης που πληρώνουν οι καταναλωτές, δεν τις αξιοποιεί για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Τα διαθέτει είτε για να τα δώσει πίσω στους μεγαλοεπιχειρηματίες με τη μορφή προνομίων και φοροαπαλλαγών είτε για να καλύψει τα κρατικά ελλείμματα, που δημιουργούνται από τη δασμοφοροδιαφυγή των πετρελαϊκών εταιριών που σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών φτάνει το 1 τρισ. δραχμές.

Τρίτον, ενώ η κυβέρνηση επικαλείται την "αντοχή" της οικονομίας για να δικαιολογήσει την εμμονή της στη νέα μείωση στην αγοραστική δύναμη των εργαζομένων με την εισοδηματική πολιτική του 2,5% + 2,5%, την ίδια ώρα αρνείται να εισπράξει τα 200 δισ. δραχμές, τέλη υπερημερίας από την ΠΕΤΡΟΛΑ και τη ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ για να μη δημιουργήσει οικονομικά προβλήματα στους Λάτσηδες και Βαρδινογιάννηδες!

Με τέτοια πολιτική, λογικό είναι το κέρδος των εταιριών ανά λίτρο βενζίνης, να τριπλασιαστεί και να φτάσει από 7 δραχμές το 1989 σε πάνω από 20 δραχμές το λίτρο, σήμερα.