Το άστρο του Αθνάρ, ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος (PP) και νικητή των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στην Ισπανία, έσβησε πολύ γρήγορα. Μόλις που έλαμψε πρόσκαιρα τη νύχτα της Κυριακής 3ης Μάρτη, όταν οι συνεργάτες του, πριν ακόμα γίνουν γνωστά τα τελικά αποτελέσματα, γιόρταζαν, κραυγάζοντας όλο χαρά την απόλυτη πλειοψηφία, που τελικά δεν απέκτησαν.

Τώρα, όμως, ο Αθνάρ δεν έχει κανέναν που να τον θέλει. Μόνο ο Συνασπισμός των Καναρίων του πρόσφερε αμέσως τη βοήθειά του. Η Ενωμένη Αριστερά (IU), με θέσεις αριστερές, αντιφιλελεύθερες και αντι-Μάαστριχτ, είναι ένας απίθανος εταίρος για το PP. Αλλωστε, οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων, του PP και της IU, επιβεβαίωσαν πολλαπλώς τα παραπάνω πριν και μετά τις εκλογές.

Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) άντεξε πολύ καλά την εκλογική δοκιμασία και η προβλεφθείσα τιμωρία δεν ήταν παρά μία ήπια ήττα, που του δίνει τη δυνατότητα, κυρίως λόγω της "χλωμής" νίκης του PP, να ανακάμψει ταχύτατα. Λογικά, το PSOE θα περάσει στην αντιπολίτευση και δε θα στηρίξει το PP στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης.

Η Σύγκλιση και Ενότητα (CiU), το κόμμα της καταλανικής εθνικιστικής αστικής τάξης, με τους 16 βουλευτές του και με το οικονομικό του πρόγραμμα, που σχεδόν συμπίπτει με αυτό του PP, γίνεται, συνεπώς, το μοναδικό διαθέσιμο χαρτί για το PP, ο εταίρος μιας φυσικής κυβέρνησης. Η σχέση του PP με το Εθνικιστικό Βασκικό Κόμμα (PNV) είναι παρόμοια με αυτή που έχει με το CiU. Η διαφορά είναι ότι το PNV διαθέτει μόνο 5 βουλευτές.

Το πρόβλημα του Αθνάρ είναι ότι, αν επιθυμεί τη στήριξη του CiU, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά το πρόγραμμά του στα θέματα των αυτονομιών και των εθνικοτήτων. Και λέω πρόβλημα γιατί, πέρα από το τι θα σημαίνει για τον ίδιο τον Αθνάρ αυτό "το κατέβασμα του παντελονιού", εκείνοι που δε θα δουν με καθόλου καλό μάτι μία τέτοια συμφωνία θα είναι οι ψηφοφόροι του. Οι ίδιοι που τη βραδιά της 3ης Μάρτη ξεφώνιζαν απευθυνόμενοι στον ηγέτη του CiU: Πουζόλ, νάνε, θα μιλήσεις καστελιάνο (επίσημη γλώσσα του ισπανικού κράτους), τώρα θα αναγκαστούν να του πουν: Πουζόλ, ωραίε, μίλα όποια γλώσσα θέλεις.

Ωστόσο, και για το CiU δεν είναι μια εύκολη συμφωνία, μια και οι οπαδοί του είναι αντίθετοι με τις θέσεις του Αθνάρ υπέρ ενός κεντρικού ισπανικού κράτους. Ωστόσο, το χρήμα είναι αυτό που κυβερνάει και οι διαφορές στην οικονομική πολιτική είναι ελάχιστες, όπως ήδη έχω αναφέρει: Υπάρχει πλήρης ταύτιση όσον αφορά το Μάαστριχτ και την πολιτική της ευρωπαϊκής σύγκλισης. Η συμφωνία, λοιπόν, είναι έτοιμη για "σερβίρισμα".

Για να διευκολύνει τα πράγματα και για παν ενδεχόμενο, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος ο Α έκανε έκκληση, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου το περασμένο Σαββατοκύριακο, για σοβαρότητα και επιφυλακτικότητα, για υπεράσπιση των "βασικών δεσμεύσεων της Ισπανίας".

Σχεδιάζεται, λοιπόν, μία κρατική συμφωνία, με όλη τη σημασία της λέξης, στην οποία δε θα λείπει, φυσικά, ούτε το PSOE, που θα ξέρει να πλασαριστεί ως απαραίτητο για το PP, από τη θέση, όμως, της αντιπολίτευσης, η οποία θα είναι, αναμφίβολα, σκληρή.

Πέπε ΒΑΛΕΝΘΟΥΕΛΑ

Συντάκτης της εφημερίδας "Αβαντ", κεντρικού οργάνου του Κόμματος των Καταλανών Κομμουνιστών