Σάββατο 16 Μάρτη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Ω! τι κόσμος, μαμά

Ο κόσμος (αλήθεια από πού βγαίνει αυτή η λέξη; ) έχει χρώμα... Τι κρίμα! Δεν ξέρω τι χρώμα είναι αυτό που με κάνει να νιώθω... τίποτα. Ομως, η μητέρα μου κάποτε μου είπε ότι κόσμος σημαίνει στολίδι. Δεν ήξερε να μου πει γιατί, μπορεί και να βαρέθηκε τα πολλά "γιατί; " μου, αλλά εγώ το πίστεψα. Αλλωστε, όταν είμαι δίπλα της συνέχεια με στολίζει με πολύχρωμες κορδέλες και φορέματα και μού λέει πως με αγαπάει και πως όταν μεγαλώσω θα γίνω όμορφη. Μπορεί αυτό να είναι ο κόσμος. Να με αγαπάνε και να με στολίζουν. Αλλά, πάλι, δεν είμαι σίγουρη. Γιατί και η δασκάλα μου, λέει συνέχεια για τον κόσμο, μα νομίζω πως μάλλον δε με αγαπάει. Ασε που με μπερδεύει. Ολο για καλούς και κακούς μιλάει, "να προσέχετε", ουρλιάζει, γιατί η "κοινωνία" είναι σκληρή. Αυτή πάλι η λέξη τι σημαίνει; Ομορφη ακούγεται, αλλά για να το λέει η δασκάλα κάτι κακό θα σημαίνει.

Και να 'σου, λίγο πριν ξυπνήσω για το σχολείο, στις επτά το πρωί (αυτό μάλλον δεν είναι "κόσμος"), να προσπαθώ να βγάλω άκρη. Ποιοι είναι οι καλοί και οι κακοί; Τι είναι όμορφο και τι άσχημο; Πάντως το σχολείο μου, είναι μάλλον άσχημο. Φαίνεται βρώμικο και δεν έχει παιχνίδια. Και οι δάσκαλοι όλο κάτι ακαταλαβίστικα φωνάζουν μέσα στ' αυτιά μου, για τόνους και ρήματα. Αυτοί ήταν η μόνη ευκαιρία που είχα να λύσω τις απορίες μου, αλλά λένε πως το σχολείο δεν είναι για τέτοιες συζητήσεις. Ασε που τελευταία ακούω τη μητέρα μου να λέει "χάλια κατάντησε ο κόσμος" και ήρθε και γκρεμίστηκε ό,τι πίστευα μέχρι τώρα.

Τώρα που το θυμήθηκα, έλεγε και για κάτι παιδάκια που τα σκότωσε ένας άνθρωπος στο σχολείο. Θα ήταν κακός. Το έχω δει και σε ταινία στην τηλεόραση (κρυφά από τη μαμά). Οχι πως δεν τρομάζω, αλλά εκεί είναι στα ψέματα. Αυτά, όμως, ήταν αληθινά παιδάκια και άκουσα να λένε πως έπαιζαν εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, να μην ξαναπάω σχολείο; Αποκλείεται! Κουράζομαι να ξεχωρίσω το όμικρον από το ωμέγα, αλλά παίζω με τις φίλες μου. Και καμιά φορά κοροϊδεύουμε το διευθυντή (αυτό δεν το λέω στη μαμά) γιατί είναι χοντρός και σοβαρός και κάθεται όλη την ώρα πίσω από ένα μαύρο γραφείο. Μάλλον δεν κουράζεται... (αν μπορέσω, όταν μεγαλώσω, θα γίνω διευθυντής).

Πήγε επτά και μισή. Για να φωνάζει η μαμά, σημαίνει πως θα πάω. Και να, την ώρα που με κρατάει από το χέρι και σκέφτομαι ότι τελικά ο κόσμος είναι ωραίος, αρχίζει να μου μιλά. "Μη μιλάς σε αγνώστους", "να γυρίσεις αμέσως στο σπίτι", "να φύγεις μαζί με τις φίλες σου", "να προσέχεις στο δρόμο".

Μα πού ξέρω εγώ αν οι άγνωστοι, που λέει, είναι καλοί ή κακοί. Για κοίτα μπελά που βρήκα. Τώρα θα πρέπει να μάθω πώς γράφονται οι λέξεις, να θυμάμαι να μετράω από το ένα ως το εκατό και να ξεχωρίζω τους καλούς και τους κακούς.

Ουφ! Βάσανο που είναι αυτός ο κόσμος...

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ