Κυριακή 10 Μάρτη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 15
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
"ΣΥΝ"
"Εγχειρίδιο μαγειρικής" της σοσιαλδημοκρατίας

Οι θέσεις της ΚΠΕ για το 2ο Συνέδριο του κόμματος

Συνέδριο αποφασιστικής ανάκαμψης θεωρεί ο "ΣΥΝ" το 2ο Συνέδριό του που θα γίνει στα τέλη του Μάρτη. Το κόμμα ευελπιστεί να ξεπεράσει το σοκ της εκλογικής ήττας του 1993, να προσδιορίσει τη φυσιογνωμία του και τη διαφορετικότητά του από το ΠΑΣΟΚ και να διεκδικήσει την είσοδό του στη Βουλή η οποία θα του δώσει - αν οι εξελίξεις το επιτρέψουν - τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί ακόμα και τη συμμετοχή του σε ένα κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας.

Στις θέσεις της ΚΠΕ για το Συνέδριο αναφέρεται πως "ο ΣΥΝ φιλοδοξεί να εκφράσει τη σύγχρονη δημοκρατική, μαχόμενη Αριστερά της πατρίδας μας, πέρα από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και το γραφειοκρατικό ολοκληρωτικό σοσιαλισμό... Διεκδικεί να είναι δύναμη εθνική και ταυτόχρονα τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, επιδιώκει να μετασχηματίσει την κοινωνία, με τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας μέσα από δομικές μεταρρυθμίσεις, κοινωνικές συγκρούσεις και ρήξεις που θα ανοίγουν το δρόμο για την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος, κόμμα αγώνων και εναλλακτικών προτάσεων, επιλογή μακράς πνοής για τη σοσιαλιστική προοπτική, δύναμη προοδευτικού εκσυγχρονισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογικής εγρήγορσης".

Ρήξεις στα λόγια

Ομως, η μέχρι τώρα πρακτική του δείχνει πως ο "ΣΥΝ" περιορίζεται αποκλειστικά στη διεκδίκηση "δομικών μεταρρυθμίσεων" ενώ υποτιμά - όταν δεν υπονομεύει - τις κοινωνικές συγκρούσεις και ρήξεις.Οταν πρωτοκλασάτα στελέχη του υπονομεύουν και δυσφημούν τις αγροτικές κινητοποιήσεις,διακηρύσσοντας πως "οι κινητοποιήσεις των αγροτών έχουν πάρει αντικοινωνικό χαρακτήρα", όταν βρίσκουν τις "παροχές" της κυβέρνησης "ικανοποιητικές" και τη συνέχιση των κινητοποιήσεων "άσκοπη" και "υποκινούμενη", όταν αρνούνται ακόμα και την - έστω τυπική - έκφραση συμπαράστασης στους εργαζόμενους των ναυπηγείων, στους οικοδόμους, στους αγρότες και τους επαγγελματοβιοτέχνες, δηλώνοντας πως"η έκφραση έστω και αφηρημένης συμπάθειας σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι απαράδεκτη", τότε είναι τουλάχιστο υποκριτικό να μιλά ο "ΣΥΝ" για"κοινωνικές συγκρούσεις και ρήξεις".

Σοσιαλδημοκρατική θεσμο-λαγνεία

Το μόνο, λοιπόν, που απομένει για διακρίβωση, είναι το περιεχόμενο των "δομικών μεταρρυθμίσεων" που επαγγέλλεται ο "ΣΥΝ". Το κόμμα θεωρεί πανάκεια για την εξυγίανση της πολιτικής ζωής, ένα "πρόγραμμα ριζικής δημοκρατικής θεσμικής ανασυγκρότησης" διεκδικώντας α) την αποκέντρωση και την περιφερειακή οργάνωση του κράτους, β) τη δημιουργία "θεσμικών αντίβαρων που να εξισορροπούν την παντοδυναμία της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας και ιδίως του πρωθυπουργού, γ) την καθιέρωση της απλής αναλογικής (η οποία αυτόματα θα "αλλάξει το γηρασμένο πολιτικό σύστημα"), δ) την αναθεώρηση του Συντάγματος "όπου θα αποκρυσταλλωθεί η αλλαγή του πολιτικού συστήματος" και, τέλος, την "ενίσχυση του ρόλου των κοινωνικών κινημάτων. Προώθηση ουσιαστικής κοινωνικής συμμετοχής στα κέντρα των αποφάσεων και των ελέγχων". Ομως, αυτές οι προτάσεις σε καμιά περίπτωση δεν είναι "αριστερή" αποκλειστικότητα.Και ένα "συντηρητικότερο" κόμμα μπορεί κάλλιστα να τις περιλάβει στις εξαγγελίες του.

"Σοσιαλισμός" τύπου... Λάσκαρη

Πέρα από την ακατάσχετη θεσμο-λαγνεία του, ο "ΣΥΝ" επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι με κάποιες θεσμικές τροποποιήσεις το καπιταλιστικό σύστημα θα πάψει να είναι απάνθρωπο. Ταυτόχρονα, υποτιμά και εναντιώνεται στο μαζικό κίνημα προτείνοντας και συμμετέχοντας σε όργανα που στοχεύουν να το υποκαταστήσουν.Οργανα σαν την Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) όπου συναγελάζονται οι βιομήχανοι με τους εργατοπατέρες και από κοινού προωθούν αντεργατικές αποφάσεις, υλοποιώντας τα "κοινωνικά συμβόλαια" και επιχειρώντας να νεκραναστήσουν τα όνειρα του μακαρίτη Κ. Λάσκαρη περί του "τέλους της πάλης των τάξεων", αποτελούν κατά τον "ΣΥΝ" τον πολιορκητικό κριό για την... "υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος". Μα, ανάλογες προτάσεις που υπονομεύουν το μαζικό κίνημα και εμποδίζουν την ενότητά του, χρόνια τώρα προωθούνται από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο "ΣΥΝ" φιλοδοξεί να υπερβεί. Ποιο είναι, λοιπόν, το "νέο" και το "σύγχρονο" που υποτίθεται πως φέρνει;

"Ανάπτυξη" καραμανλικού τύπου

Η αναπτυξιακή πρόταση του "ΣΥΝ", όπως φαίνεται στις θέσεις, "στηρίζεται στον συνδυασμό της αγοράς με την εφαρμογή σαφών και διαφανών διορθωτικών και κοινωνικών πολιτικών". Ο "ΣΥΝ" "απορρίπτει τον κρατικισμό αλλά και τη θεοποίηση της αγοράς και θεωρεί ότι η αντιπαράθεση κράτους - αγοράς αποτελεί ένα μεγάλο αναχρονισμό. Προωθεί τη συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καθώς και του κοινωνικού τομέα της οικονομίας, σ' ένα επιθυμητό και δημοκρατικά προσδιορισμένο πλαίσιο συνεργασίας". Δηλαδή, ο "ΣΥΝ" συμφωνεί με τη συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου καθεστώτος σε αναπτυξιακές επιχειρήσεις η οποία κατά κανόνα ωφελεί τον ιδιώτη σε βάρος του κράτους. Ανάλογη πολιτική εφαρμόζει χρόνια τώρα ο δικομματισμός όταν κρατικοποιεί προβληματικές επιχειρήσεις που βουλιάζουν οι ιδιώτες, τις εξυγιαίνει φορτώνοντας νέα βάρη στους φορολογούμενους και μετά τις παραδίδει "άσπιλες και αμόλυντες" - και κυρίως ανταγωνιστικές - και πάλι στους ιδιώτες. Αυτή η "αναπτυξιακή" πρόταση έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση και ο Κ. Καραμανλής ή ο Α. Παπανδρέου με την... Κομμουνιστική Διεθνή.

Αλληθωρίζοντας στον ευρωπαϊκό... "μονόδρομο"

Σχετικά με την ΕΕ, ο "ΣΥΝ" ζητά την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ που και εκείνος ψήφισε το 1992 και προσπαθεί να πείσει για τον "ευρωπαϊκό μονόδρομο" εξαπατώντας τους εργαζόμενους πως με θεσμικές "αλλαγές" θα αλλάξει προς όφελός τους ο αντεργατικός χαρακτήρας της ΕΕ. Στη λογική αυτή ζητά Πρόγραμμα Σύγκλισης με... "κοινωνικό πρόσωπο" και δεν έχει πρόβλημα να αποδεχτεί την Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) αν υπάρξουν "μέτρα" που θα διορθώνουν τις "αδικίες".

Η "αριστερή" άποψη του εθνικισμού

Σχετικά με την εξωτερική πολιτική και ειδικά τη Βαλκανική, "ο ΣΥΝ αντιστέκεται στο πολιτικό κλίμα και τις ιδεολογίες του εθνικισμού... και προβάλλει τα ιδανικά της ειρήνης, της πολυπολιτισμικής συγκρότησης, του σεβασμού των δικαιωμάτων, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών της Βαλκανικής". Οι διακηρύξεις αυτές αποτελούν στείρο βερμπαλισμό τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια το κόμμα αυτό όχι μόνο δε διαφοροποιήθηκε από το κλίμα εθνικιστικής υστερίας σχετικά με το όνομα της ΠΓΔΜ αλλά έδωσε και το"αριστερό" άλλοθι συμμετέχοντας σε συλλαλητήρια μισαλλοδοξίας που μόνο την"αλληλεγγύη των λαών της Βαλκανικής" δεν εξυπηρετούσαν.Ακόμα κι όταν μετέβαλε τους τρεις όρους αναγνώρισης της ΠΓΔΜ (όνομα, σεβασμό συνόρων και απάλειψη αλυτρωτικών βλέψεων στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας) σε... "δυόμισι", το έκανε μετά από κοινή διαπίστωση όλων των "εθνικά ανένδοτων" κομμάτων, ότι η εμμονή στο όνομα οδηγεί σε αδιέξοδο.

"ΣΥΝ"-υπευθυνότητα στην υποτέλεια

Αλλά και στη γενικότερη εξωτερική πολιτική του ο "ΣΥΝ" δέχεται την ανάγκη της "ειρηνευτικής προσφοράς" των διεθνών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΕΕ) που, στο όνομα της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, υποδαυλίζουν την ειρήνη στη λογική του ξαναμοιράσματος σφαιρών επιρροής. Ο "ΣΥΝ" όχι μόνο αποδέχεται τον"ειρηνευτικό" τους ρόλο αλλά τον ζητά κιόλας,όπως έδειξε πρόσφατα όταν έσπευσε να αναγορεύσει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε επιδιαιτητή του πακέτου των ελληνοτουρκικών διαφορών. Κατά τα άλλα, ο "ΣΥΝ" προβάλλει μόνιματην καθιέρωση Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, το οποίο - με δεδομένη την πλειοψηφία του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος - θα καθιστά όσα κόμματα θα συμμετάσχουν διακοσμητικά αλλά και συνυπεύθυνα στη "χάραξη" μιας πολιτικής υποτελούς στα ξένα κέντρα.

Πολιτική ταύτιση με λεκτικές διαφοροποιήσεις

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα πως το μόνο που δεν μπορεί και δε θέλει να εκφράσει ο "ΣΥΝ" είναι η "σύγχρονη δημοκρατική, μαχόμενη Αριστερά της πατρίδας μας". Ολοένα και περισσότερο το κόμμα αυτό ταυτίζεται με τις αναχρονιστικότερες απόψεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Κι όσο εντονότερη είναι η ταύτισή του, τόσο μεγαλώνουν οι αγωνιώδεις προσπάθειές του να διαφοροποιηθεί από τα κόμματα που μέχρι σήμερα καλύπτουν αυτό το φάσμα: το παλιό παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ που εκφράζει πλέον την "εκσυγχρονιστική" πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και το νεογέννητο κόμμα Τσοβόλα που εκφράζει τη λαϊκίστικη τάση της. Αυτό το άγχος της λεκτικής διαφοροποίησης από το ΠΑΣΟΚ, διαπερνά και τις θέσεις όπου υπερβολικά επαναλαμβάνονται κορόνες για την"εδραιωμένη αυτονομία" και το "δικό του διακριτό στίγμα".Βέβαια, επειδή ο έρωτας για μια κυβερνητική συνεργασία με ένα μη αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ δεν κρύβεται, ο "ΣΥΝ" προβάλλει μια και μόνη δέσμευση: "να δώσει νικηφόρα και αυτοδύναμα σε όλη τη χώρα τη μάχη των επόμενων εθνικών εκλογών". Οσον αφορά το μετεκλογικό μέλλον, ο "ΣΥΝ" δε θα διστάσει να συμβάλλει σε "λύσεις εναλλακτικής διακυβέρνησης προοδευτικού προσανατολισμού" (και ο νοών νοείτω).

Το "άλας" της συντηρητικής πολιτικής

Αντί δικού μας επιλόγου, ας δώσουμε το λόγο στον Α. Καρκαγιάννη ο οποίος κλείνοντας ένα δοξαστικό για τον "ΣΥΝ" άρθρο στην "Καθημερινή" (18/2/96) σημειώνει: "Ο Συνασπισμός και οι πρόγονοί του έχουν επεξεργασθεί σχεδόν όλες τις ιδέες με τις οποίες "κυκλοφορούμε". Επεξεργάσθηκε ιδέες του ευρωπαϊκού δημοκρατικού φιλελευθερισμού που δεν τις φαντάστηκε ποτέ η αρχοντοχωριάτικη και φανατικώς αδιάβαστη Δεξιά.Στο άλλο άκρο διείδε νωρίς, συχνά με τον αναπόφευκτο ρομαντισμό, τα αδιέξοδα και την τραγική κατάρρευση της "αριστερής εξουσίας" και οδηγήθηκε σε δύσβατα μονοπάτια με την πίστη ότι οδηγούν στην ολοκλήρωση των ατόμων μέσα από μια αντιεξουσιαστική συμμετοχή στην κοινωνία. Ο Συνασπισμός είναι το άλας του πολιτικού μας κόσμου και έχει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, ιδιαίτερα σε μια περίοδο μεταβατική, γεμάτη ανησυχίες και αλλαγές ".

Αυτές οι διαπιστώσεις για τον "ΣΥΝ" δεν προέρχονται από εργαζόμενους ή αριστερούς. Είναι δείγμα της εκτίμησης που τρέφουν στον "επαναστάτη" "ΣΥΝ" οι συντηρητικοί κύκλοι αλλά και του ρόλου που του επιφυλάσσουν. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η λαϊκή σοφία λέει: "Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι". Και στην περίπτωση ταιριάζει "γάντι", καθώς ο "ΣΥΝ" φαίνεται να έχει αρκετούς φίλους ανάμεσα στους στυλοβάτες του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά ελάχιστους ανάμεσα στους εργαζόμενους, όπως θα άρμοζε σε ένα κόμμα που φιλοδοξεί να εκφράσει τη "σύγχρονη δημοκρατική, μαχόμενη Αριστερά της πατρίδας μας".Από αυτή τη σκοπιά, είναι πέρα για πέρα ορθή η αναγόρευσή του σε "άλας του πολιτικού κόσμου", όπως τον αντιλαμβάνονται οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργολάβοι - ιδιοκτήτες των καναλιών. Γιατί στα πολιτικά "μαγειρέματα" που ονειρεύονται οι παραπάνω διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι απαραίτητο το "αριστερό" αλατοπίπερο που προσφέρει ο "ΣΥΝ". Και, είναι γνωστό στους... καλοφαγάδες ότι τα καρυκεύματα δίνουν γεύση σε ένα κακομαγειρεμένο "φαγητό" και - κυρίως - το κάνουν να καταπίνεται ευκολότερα.

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Πορεία Ειρήνης(2004-05-09 00:00:00.0)
Δύο είναι οι επιλογές στις 7 του Μάρτη(2004-02-21 00:00:00.0)
Στόχος η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ(2002-10-27 00:00:00.0)
Στο επίκεντρο η ενδεχόμενη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ(2002-03-09 00:00:00.0)
Οσα δε φτάνει η αλεπού...(2000-07-05 00:00:00.0)
Στην απέναντι όχθη(1998-12-05 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ