Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, που ξεκίνησε στις 22 Οκτώβρη 1980,για την επανένταξη της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, και η οποία καταγράφηκε στα Πρακτικά των συνεδριάσεων της εποχής, αποτελεί μνημείο. Μνημείο αναληθειών και ψεύδους εκ μέρους των εθελόδουλων της εξάρτησης. Μνημείο ομολογιών για την υποτέλειά τους, τόσο των ίδιων, όσο και των μετέπειτα κληρονόμων τους, εκείνους του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση. Μνημείο υποκρισίας από τους δεύτερους. Αλλά και μνημείο καταγραφής της αλήθειας και της πραγματικότητας, όπως καταγράφηκε στην τοποθέτηση του ΚΚΕ. Μια πραγματικότητα, που έκτοτε επιβεβαιώνεται - δυστυχώς - με απόλυτο τρόπο.

Ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος που αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας για επέκταση του εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ταυτίζεται με τη θέση της Τουρκίας για περιορισμό του εθνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια; Ξέρετε ποιοι είναι εκείνοι, που, όχι μόνο έχουν αποδεχτεί την παραπάνω αμφισβήτηση, αλλά και έχουν συνυπογράψει ότι ο εθνικός εναέριος χώρος δεν επεκτείνεται πέραν των 6 μιλίων; Το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές κυβερνήσεις της υποτέλειας.

Ας μιλήσει καλύτερα ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης,που στις 22/10/80 ομολογούσε: "Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ του 1960 υπάρχει ρητή διάταξη, στην οποία, για σκοπούς του ΝΑΤΟ, ο εναέριος χώρος της Ελλάδος καθορίζεται στα 6 μίλια, στην αυτή δηλαδή έκταση με τα εθνικά χωρικά ύδατα. Συνεπώς 6 μίλια εγένοντο από το 1960, αλλά μόνο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ"!! Βέβαια, ο Γ. Ράλλης δεν παραλείπει να πει ότι "το δικαίωμα των αεροπλάνων του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιούν τον εναέριο χώρο μεταξύ 6 και 10 μιλίων είναι εξαίρεση... και δεν ισχύει έναντι τρίτων"... Στην προκειμένη περίπτωση, οι "τρίτοι", δηλαδή οι Τούρκοι, έχουν δικαίωμα στα πλαίσια των ΝΑΤΟικών ασκήσεων να μην αναγνωρίζουν στην Ελλάδα εναέριο χώρο πέραν των 6 μιλίων. "Κατ' εξαίρεση", βέβαια... Να, όμως, που ο τότε υπουργός Προεδρίας και σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλος,είχε μια άλλου τύπου άποψη: "Νομίζετε ότι εις τας ασκήσεις, εις τας οποίας συμμετέχουν αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, παίζει κανένα ρόλο αν είναι 6 ή 10 μίλια; " (!), ρωτούσε...

Λίγο αργότερα, ο Ε. Αβέρωφ "καρφώνει" τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος έλεγε στις 19/10/80 ότι "με το σχέδιο Ρότζερς οριστικοποιείται ο περιορισμός του εθνικού εναέριου χώρου από τα 10 στα 6 μίλια", με τα παρακάτω λόγια: "...αυτό έγινε το 1960 και ότι δεν αντετάχθη σε αυτό ούτε η κυβέρνηση του Κέντρου υπό τον δημοκράτη και πατριώτη Γ. Παπανδρέου...". Βέβαια, ούτε ο ανέξοδα λαλίστατος - τότε - Α. Παπανδρέου "αντετάχθη" ποτέ. Ούτε στο θέμα των ΝΑΤΟικών περιορισμών στον εθνικό εναέριο χώρο ούτε συνολικά στη Συμφωνία Ρότζερς. Η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη Βουλή κατά την ψηφοφορία, με τη δήλωση ότι αν γινόταν κυβέρνηση θα έφερνε τη συμφωνία προς έγκριση στη Βουλή και η απόρριψη του αιτήματος του ΚΚΕ για δημοψήφισμα, είχαν καταστήσει σαφή, από τότε, την ΠΑΣΟΚική υποκρισία.

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, ως εξάρτημα για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι ως εργαλείο υπεράσπισης της χώρας.

Η συζήτηση στη Βουλή είναι αποκαλυπτική. Πριν φτάσουμε εκεί, αξίζει να αναφερθεί μια δήλωση του Κ. Καραμανλή, που έγινε το 1977 στο Κοινοβούλιο και την οποία επικαλέστηκε ο Α. Παπανδρέου: "Η Ελλάς ως γνωστόν - έλεγε ο Κ. Καραμανλής - απεχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας... γιατί ήθελε εξαιτίας της διενέξεώς της με την Τουρκία, να έχει υπό τον απόλυτον έλεγχόν της τις Ενοπλες Δυνάμεις".

Αν αυτό δεν αποτελεί ομολογία για τον περιορισμένο βαθμό ελέγχου που ασκεί η Ελλάδα στις Ενοπλες Δυνάμεις της, όντας ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, τότε η λέξη ομολογία έχει χάσει το νόημά της. "Αλλά πέρα από αυτό - συνεχίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πλέον - συμμετοχή στο ΝΑΤΟ σημαίνει ταυτόχρονα και παράδοση κρίσιμων πληροφοριών στην Τουρκία σχετικά με τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας". Αυτά τότε...

Τότε, που ο Ε. Αβέρωφ εξηγούσε τη... διάταξη της υποτέλειας ως εξής: "Υπάρχουν τρεις κατηγορίες δυνάμεων... Υπάρχουν εκείνες που τα κράτη διαθέτουν στον αρχιστράτηγο του ΝΑΤΟ... Η μια κατηγορία από τας διατεθειμένας (δυνάμεις) είναι εις την απόλυτο διάθεσή του, η άλλη είναι εις τη διάθεσή του υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που έχει δεσμευτεί διά μέλλουσα διάθεση. Και υπάρχουν και οι άλλες, οι οποίες ονομάζονται άλλες δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις διατίθενται στον αρχιστράτηγο κατόπιν αποφάσεως της κάθε κυβερνήσεως - μέλους. Δεν μπορεί, όμως, να μας πει θέλω τόσα. Βεβαίως, αν είσαι εντός (του ΝΑΤΟ) και του πεις δε δίδω τίποτα, θα υπάρξει τέτοια κατακραυγή, ώστε να αναγκαστείς κάτι να δώσεις"... Βεβαίως, κατά τον Ε. Αβέρωφ, "δεν υπάρχει θέμα να διαθέσουμε υπερβολική δύναμη", ούτε να καθορίσει το ΝΑΤΟ τη διάταξη των ελληνικών δυνάμεων...

Ο ίδιος, θέλοντας να δικαιολογήσει την απόφαση επανένταξης, και επιβεβαιώνοντας τις πιέσεις που ασκούνταν από τους Αμερικάνους, ομολογούσε τη μονομερή εξάρτηση της χώρας μας στο στρατιωτικό τομέα, ως εξής: "Θα είχαμε, επίσης, να αντιμετωπίσουμε ενδεχομένως ένα πρόβλημα ανταλλακτικών και πιστώσεων. Διότι το υλικό μας είναι σχεδόν όλο αμερικανικό, οι ευνοϊκές πιστώσεις είναι επίσης αμερικανικαί και θα ήτο δύσκολο να το αντικαταστήσωμε".

Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή μέσω της παροχής "συμμαχικού" δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".

Για το θέμα του επιδιαιτητικού ρόλου του ΝΑΤΟ, οι αστοί πολιτικοί δε φείδονται λόγων. Με αφορμή τη σύσταση του Στρατηγείου της Σμύρνης, το 1978, και την ανατροπή των ΝΑΤΟικών κανόνων επιχειρησιακού ελέγχου, που ίσχυαν μέχρι τότε στο Αιγαίο, τίθεται ζήτημα για τα όρια ευθύνης των δυο χωρών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Το θέμα της αναζήτησης των ορίων του επιχειρησιακού ελέγχου ανάμεσα στο Στρατηγείο Σμύρνης και το Στρατηγείο της Λάρισας - δηλαδή της "διαχωριστικής γραμμής" μεταξύ των δυο χωρών σε χερσαίο, θαλάσσιο και εναέριο χώρο - ανατίθεται μέσω της Συμφωνίας Ρότζερς σε 3μελή στρατιωτική επιτροπή αποτελούμενη από Ελληνα ναύαρχο, Τούρκο ναύαρχο και τον ναύαρχο του ΝΑΤΟ στη Νεάπολη της Ιταλίας.

Να τι έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης,ως υπουργός Εξωτερικών, τότε, για το θέμα:"Κατά συνέπεια, το κενό που υπάρχει εδώ, αναγνωρίζουμε ότι θα καλυφθεί με διαπραγματεύσεις, οι οποίες ασφαλώς θα είναι μακρές και επίπονες. Σε αυτό δεν έχω καμία αντίρρηση, αλλά εν τω μεταξύ το προσωρινό καθεστώς που θα υπάρχει μας ικανοποιεί..."!

Οσο για τον Α. Παπανδρέου,υποστήριζε: "...η δική μου, αν θέλετε, πρόβλεψη και πεποίθηση είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη γραμμή. Το θέμα θα παραμείνει εκκρεμές και θα ρυθμίζεται από τους Αμερικάνους ή στη Νεάπολη ή στις Βρυξέλλες". Είχε απόλυτο δίκιο. Και έκανε τα πάντα ως πρωθυπουργός για να συνεχίζεται η "εκκρεμότητα". Μια "εκκρεμότητα", που ουσιαστικά σημαίνει ΝΑΤΟική αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και η οποία - κατά τον Α. Παπανδρέου, πάντα - θα μπορούσε να μην υπάρχει, αφού "το ΝΑΤΟ, εφόσον η Ελλάδα δεν είναι μέλος της στρατιωτικής του δομής, δεν είναι σε θέση να θέσει υπό αμφισβήτηση τον κυριαρχικό εθνικό εναέριο χώρο"...

Μήπως, όμως, πίστευε κανείς σοβαρά ότι η επανένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ προστάτευε την ασφάλειά της; Οχι βέβαια. Εκείνο που προείχε στη σκέψη των κυβερνώντων ήταν μέσω της πρόσδεσης στο ΝΑΤΟ να ενισχύσουν και να προστατέψουν ακόμα περισσότερο την πολιτική κυριαρχία της άρχουσας τάξης στο εσωτερικό της χώρας. Και το έλεγαν ανοιχτά σε κάθε αποστροφή του λόγου τους οι υποστηριχτές της επανένταξης μέσα στη Βουλή, κάνοντας λόγο για την "πολιτική σημασία" της επιστροφής στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, ήταν υποχρεωμένοι να εκτελέσουν τις εντολές των ιμπεριαλιστών και να παραδώσουν τη χώρα όμηρο στα χέρια τους, ώστε να την καταστήσουν οι "σύμμαχοι" βάση των ληστρικών επιδρομών τους στα Βαλκάνια, την Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ηταν μάλιστα οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί που κατέρριψαν όλα τα επιχειρήματα περί αμυντικής θωράκισης της χώρας, μέσω του ΝΑΤΟικού εναγκαλισμού. Πρώτον, ήταν οι ίδιοι, από τον Ε. Αβέρωφ μέχρι τον Α. Παπανδρέου και από τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι τον Παν. Κανελλόπουλο, που δήλωναν ότι σε έναν ενδεχόμενο παγκόσμιο πόλεμο, που ισοδυναμούσε με πυρηνικό όλεθρο, δε θα είχε σημασία σε ποια πλευρά των "κατεστραμμένων" θα βρισκόταν η Ελλάδα.

Δεύτερον, ήταν οι ίδιοι που δήλωναν ότι, "πράγματι, ασφαλώς δεν υπάρχει ο εκ Βορρά κίνδυνος" (Κ. Στεφανόπουλος). Αρα, ούτε επίκληση, σε τοπικό επίπεδο, του "σοσιαλιστικού μπαμπούλα", μπορούσε να δικαιολογήσει την επανένταξη στο ΝΑΤΟ.

Τρίτο και κυριότερο, ήταν δεδομένος από όλους ο "εξ Ανατολών κίνδυνος". Αν, όμως, το μόνο σίγουρο ήταν ότι εκείνος που απειλούσε την Ελλάδα ήταν αποκλειστικά και μόνο η Τουρκία, ακόμα πιο βέβαιο ήταν ότι σε αυτή την περίπτωση το ΝΑΤΟ "ένιπτε τας χείρας του", τουλάχιστον. Και αυτό, όχι μόνο το γνώριζαν, αλλά δεν μπορούσαν και να το αποκρύψουν από την εποχή του Αττίλα.