Τα κουπόνια δεν είναι εφεύρεση των ημερών μας. Στη χώρα μας τα πρώτα βήματα αυτής της "δημοσιογραφικής επιτυχίας" έγιναν στις αρχές του αιώνα μας.

Στις 17 Αυγούστου 1903, ο Πέτρος Γιάνναρος εξέδωσε την "Εσπερινή", την πρώτη λαϊκή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, η οποία το 1904 έφθασε να πουλά 17.000 φύλλα ημερησίως. Κυκλοφορία πολύ μεγάλη σε σχέση με τον τότε πληθυσμό της χώρας. Η επιτυχία της στηρίχτηκε στα δώρα. Ξεκίνησε με βιβλία, αλλά συνέχισε με λαχεία του Στόλου, ραπτομηχανές και γενικότερα αντικείμενα για το σπίτι. Στη δεκαετία του 1930, έκανε το μεγάλο άλμα μοιράζοντας οικόπεδα! Και μάλιστα με δόσεις, προσελκύοντας έτσι μεγάλο αριθμό αναγνωστών από τα πολύ φτωχά στρώματα. Τα οικόπεδα βρίσκονταν στο σημερινό προάστιο της Πετρούπολης, η οποία πήρε μάλιστα και το όνομα του εκδότη Πέτρου Γιάνναρου!

Η εφημερίδα "Αθήναι", κυκλοφόρησε στις 19 του Οκτώβρη 1902 και διακρινόταν γιατί είχε σοβαρή ύλη, ειδήσεις πάντα εξακριβωμένες και ταξινομημένες με τρόπο αισθητικό. Από το 1907 μέχρι το 1912 εξέδιδε μηνιαίο φιλολογικό και εγκυκλοπαιδικό περιοδικό, που διενέμετο δωρεάν στους αναγνώστες, οι οποίοι συγκέντρωναν ορισμένο αριθμό κουπονιών.

Επίσης η εφημερίδα "Χρόνος", που κυκλοφόρησε στις 21 του Σεπτέμβρη 1903 και από την πρώτη στιγμή διακρίθηκε για τον μαχητικό, πολιτικό χαρακτήρα της, δεν μπόρεσε να "αποφύγει" τη μόδα της εποχής. Η συγκεκριμένη εφημερίδα στην προσπάθειά της να αυξήσει την κυκλοφορία της, μοίραζε βιβλία, χρηματικά ποσά και άλλα αντικείμενα.

Τέλος η εφημερίδα "Ακρόπολις", που εκδόθηκε τον χειμώνα του 1929 από τον Γ. Βουτσινά και αποτέλεσε την καθαρά λαϊκή εφημερίδα της δεκαετίας του 1930, υιοθέτησε και αυτή το σύστημα των δώρων. Υιοθετώντας το σύστημα των δώρων, καθιέρωσε λαχείο για τους αναγνώστες, μοίραζε δώρα, από βιβλία μέχρι σπίτια, με το σύστημα της συγκέντρωσης ανάλογων κουπονιών. Η φαντασία, όμως, του εκδότη της ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού η εφημερίδα αποφάσισε να προικοδοτήσει άπορα κορίτσια. Οι οποίες ονομάστηκαν "νυφούλες της Ακροπόλεως"!

Τα δώρα ήταν μία από τις αφορμές που πρόσφεραν την ευκαιρία στον Ε. Βενιζέλο να καταρτίσει τον νόμο "Περί Τύπου" το 1931. Σκληρός στις ποινές του, νόμος, νομιμοποιούσε, ουσιαστικά τις διώξεις δημοσιογράφων και εκδοτών που ασκούνταν πάντα με πολιτικά κριτήρια.