Η γη της Φωκίδας τραγουδά. "Μπάσες" οι αύρες των περήφανων κορφών της Γκιώνας, των Βαρδουσίων και του Παρνασσού, "πρίμα" τα γάργαρα νερά που γεμίζουν τον "βαρύτονο" Μόρνο και μελωδίες αρχαίας άρπας στη "θάλασσα" του απέραντου ελαιώνα, που αγκαλιάζει τα κύματα του Κορινθιακού κόλπου.

Η γη της Φωκίδας θυμάται. Τους πρώτους Πελασγούς, ακόμα και θρακικά φύλα, να δίνουν τη θέση τους στους Αχαιούς και Αιολείς. Την αρχαία ομοσπονδία των πόλεών της. Μάχες, καταστροφές, σφαγές από τους Πέρσες, αλλά και από τα διάφορα ελληνικά φύλα που ήθελαν να την κατακτήσουν. Τον "ομφαλό της Γης", το Μαντείο των Δελφών, να ενώνει, να διχάζει, να βγαίνει αλώβητο, για να χαθεί αργότερα η αρχέγονη αίγλη του.

Η γη της Φωκίδας υμνεί. Κρύβει με στοργή στα σπλάχνα της τα κόκαλα των παιδιών της, που την υπερασπίστηκαν ενάντια στους Τούρκους. Σκεπάζει τρυφερά με τις πευκοβελόνες της τα άθαφτα κορμιά των παιδιών της, που την υπερασπίστηκαν από τον γερμανικό, εγγλέζικο και ντόπιο φασισμό, στην κατοχή και τον εμφύλιο.

Τώρα, η γη της Φωκίδας θρηνεί, αλλά και αγωνίζεται. Βλέπει τα βουνά της να πληγώνονται βαθιά από ανεξέλεγκτες ξένες και ελληνικές εταιρίες εξόρυξης του βωξίτη. Βλέπει τα δάση της να αποψιλώνονται. Βλέπει τον ελαιώνα της, το καμάρι της, να διψά για νερό. Βλέπει τα παιδιά της να μεταναστεύουν, γιατί τα παραδοσιακά επαγγέλματα χάνονται, η αγροτική παραγωγή συρρικνώνεται, η κτηνοτροφία πνέει τα λοίσθια. Βλέπει κυβερνητικά στελέχη και πρασινογάλαζους βουλευτές να πηγαινοέρχονται με "δισάκια" γεμάτα υποσχέσεις που ποτέ δεν εκπληρώνουν. Βλέπει την πλειοψηφία των αιρετών, τοπικών "αρχόντων" της να εκλιπαρούν, στην καλύτερη περίπτωση, αντί να αντιστέκονται. Βλέπει την ιστορία της να γίνεται πρόσκαιρο, εποχιακό, εμπορεύσιμο είδος για τους τουρίστες, στη θέση της πολιτιστικής υποδομής για το λαό της κατ' αρχάς, που δεν υπάρχει. Βλέπει να της έρχεται ευρωπαϊκή "βοήθεια" άσχετη με τις ανάγκες της.

Ετσι, αυτός ο πλούσιος, από όλες τις απόψεις, νομός, στην καρδιά της Ρούμελης, έγινε ένας από τους πιο φτωχούς της Ελλάδας. Αλλά στο μικρό οδοιπορικό που κάναμε, είδαμε πως δεν έχουν χαθεί όλα. Οι άνθρωποί της αρχίζουν πάλι να κάνουν μικρά, αλλά σταθερά βήματα ενάντια στη ...θανατική ποινή που έχει επιβληθεί στον τόπο τους. Και αν κάτι ξέρουν πολύ καλά, είναι να αγωνίζονται...