Τα 50χρονα της θυσίας της Κούλας Ελευθεριάδου, που εκτελέστηκε μαζί με τον Γρηγόρη Ελευθεριάδη (απλή συνωνυμία) στις 6 Μάη 1947, τίμησε την Κυριακή 11 Μάη η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ.

Στην τιμητική εκδήλωση, που έγινε στον τάφο της στα εγκατελειμένα νεκροταφεία του Δήμου Αγίου Παύλου Θεσσαλονίκης, που κάποτε, πριν το Επταπύργιο, ήταν τόπος εκτέλεσης, παρέστησαν αντιπροσωπείες από την Αχτιδική, Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, του Συμβουλίου Πόλης της ΚΝΕ και της ΚΟΒ Αγίου Παύλου.

Η αγωνιστικότητα και η πίστη της Κούλας αναδεικνύεται μέσα από το γράμμα της που γράφτηκε στις φυλακές του Γεντί - Κουλέ, μία μέρα πριν την εκτέλεσή της, το οποίο και παραθέτουμε.

"Αγαπημένοι μου

Ο τέτοιος θάνατός μου ίσως να σας φανεί σαν ένα γερό χτύπημα. Ομως αν καλοσκεφτείτε θα βρείτε ότι καλύτερα που πεθαίνω για τα ιδανικά μου τίμια, που είναι και ιδανικά όλων των εργαζομένων, παρά να ζήσω άτιμη προδίνοντας το κόμμα μου, που στέκει πρωτοπόρο και καθοδηγεί το λαό μας στην πάλη του για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Λευτεριά. Είμαι περήφανη γιατί πεθαίνω σαν λαϊκή αγωνίστρια και μέσα από τις γραμμές του ηρωικού ΚΚΕ.

Στερνή μου επιθυμία για σας τους σπιτικούς μου είναι να πονέσετε, αγαπήσετε και δώσετε ό,τι μπορείτε στο Κόμμα που παλεύει για τα καθολικά λαϊκά συμφέροντα, στο Κόμμα που έλαχε σε μένα η τιμή να είμαι μέλος του.

Πέσ' τε σ' όλες τις γνωστές κομμουνίστριες, ΕΑΜίτισσες, ΕΠΟΝίτισσες και όλες τις Δημοκράτισσες που παλεύουν για τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση της Ελληνίδας, ότι τα φονικά βόλια του νεοφασισμού που τρύπησαν το στήθος μου, τους βάζουν καινούρια καθήκοντα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική απολύτρωση της Ελληνίδας.

Μην κλαίτε για το χαμό μου, δε χάθηκα. Επιτελώντας το εθνικό, λαϊκό, κομματικό μου καθήκον πότισα και εγώ με το λιγοστό μου αίμα το δέντρο της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Ενότητας και Λευτεριάς.

Εσύ Σοφία, ό,τι έκανες για μένα που δούλευα στο Κόμμα, να συνεχίσεις να προσφέρεις ό,τι μπορείς σ' αυτό με τη βεβαιότητα ότι εκπληρώνεις με τη σειρά σου το καθήκον για την πραγμάτωση των ιδανικών που μ' ανέβασαν στη μεγάλη τιμή, να πεθάνω γι' αυτά.

Εσύ, αγαπημένη μου αδελφούλα Εφη, στέριωσε γερά τα πόδια σου στο έδαφος που πατάς, ακολούθησε με συνέπεια το δρόμο που άνοιξαν χιλιάδες ήρωες, λαϊκοί αγωνιστές. Σου αφήνω το ρολόγι μου για να με θυμάσαι για πάντα.

Πολλά - Πολλά φιλιά.

Κούλα

5-5-1947".