Αναλυτικά οι θέσεις του ΚΚΕ για κάθε χωριστή θεματική ενότητα του κειμένου της κυβέρνησης για τον "κοινωνικό διάλογο" έχουν ως εξής:

Βασίζεται στη γνωστή θέση ότι η ελληνική οικονομία αντέχει μόνο τα υπερκέρδη των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών και των άλλων μεγαλοσχημόνων που επιδίδονται σε πολλαπλές οικονομικές δραστηριότητες. Δεν αντέχει, όμως, να διασφαλίσει ένα ανθρώπινο εισόδημα για την πλειοψηφία του λαού, που δημιουργεί τον πλούτο. Εξαγγέλλονται μισθοί και συντάξεις - φιλοδωρήματα, τύπου φιλόπτωχου ταμείου.

Αφορούν τις επενδύσεις που δημιουργούν υποδομή για τη δράση των πολυεθνικών στην Ελλάδα και κυρίως τη διακίνηση των εμπορευμάτων τους. Αφορά, επίσης, το πλαίσιο και τις υποδομές που διευκολύνουν Ελληνες επιχειρηματίες να βγάζουν τα κεφάλαιά τους προς τις χώρες της Βαλκανικής και αλλού, πράγμα που σημαίνει ότι παίρνουν την άδεια να στέλνουν όλο και περισσότερους εργάτες και εργάτριες στην ανεργία. Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ παραδέχτηκε ότι σήμερα ούτε η αύξηση του ΑΕΠ, ούτε η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων συνεπάγονται νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα, συνοδεύονται από τη μονιμοποίηση υψηλού δείκτη ανεργίας με συνεχή αυξητική τάση.

Το ΠΑΣΟΚ έχει και στο παρελθόν δώσει σοβαρά δείγματα γραφής για το πώς εννοεί τις δημόσιες επενδύσεις, αρκεί οι εργαζόμενοι να θυμηθούν το γνωστό σκάνδαλο της άρνησης δημιουργίας της ΕΛΒΗΛ, που αποτέλεσε το προανάκρουσμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ.

Τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση, με ιδιαίτερη χρέωση της κ. Παπανδρέου, επιδίδεται σε έντονη προσπάθεια να διασφαλίσει σε Ελληνες επιχειρηματίες - μεγιστάνες δυνατότητες να επενδύσουν στην αποκαλούμενη βαλκανική ενδοχώρα. Βεβαίως, οι εν λόγω επιχειρηματίες δεν επενδύουν εκτός Ελλάδας από φιλανθρωπικούς και αναπτυξιακούς λόγους, ούτε πολύ περισσότερο πρόκειται να παίξουν κανένα ρόλο για την ανάπτυξη της φιλίας και της συνεργασίας των λαών. Αυτό που θα κάνουν είναι το γνωστό πλιάτσικο, με τίμημα τις νέες δυσχέρειες σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών. Η κυβέρνηση διαπρέπει πραγματικά στο ρόλο του πλασιέ και μεσίτη, οπωσδήποτε με το αζημίωτο.

Η κυβέρνηση καλεί τα συνδικάτα να πείσουν τους εργαζόμενους να πουλούν ακόμα πιο φτηνά την εργατική τους δύναμη, να παραιτηθούν από μια σύγχρονη δημόσια δωρεάν παιδεία, να δεχτούν μια υποβαθμισμένη, ακριβή επαγγελματική ειδίκευση για απασχόληση μιας χρήσης.

Εξαγγελία νέων μέτρων που θα κάνουν το χρήμα πιο ακριβό για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, φθηνό για την πλουτοκρατία. Ταυτόχρονα θα επιχειρηθεί να υποβοηθηθεί η διαδικασία ενώσεων και συγχωνεύσεων των τραπεζών, ώστε ο χρηματοπιστωτικός τομέας να συγκεντρωθεί σε ακόμα λιγότερα χέρια, άρα η παρέμβασή του να γίνει πιο έντονη και καταλυτική. Οσο για τις λαϊκές καταθέσεις, θα γίνουν αντικείμενο ακόμα μεγαλύτερης κλοπής και ληστείας.

Η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση και της ΟΝΕ, θα βγάλει στο σφυρί τις απούλητες ως τώρα επιχειρήσεις που ανήκουν στο δημόσιο, θα τις πουλήσει σαν παλιοσίδερα, υποτιμημένα οικόπεδα.

Η ανεργία θα φουντώσει, οι συνέπειες αναμφισβήτητα είναι γενικότερες για την παραγωγική βάση της χώρας.

Στην ουσία πρόκειται για εξειδίκευση της γενικότερης πολιτικής για τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις. Η κυβέρνηση με τα χρήματα του λαού θα οργανώσει την κατάλληλη υποδομή για τους βιομηχάνους, την ίδια ώρα που διεκδικούν να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, να δίνουν μισθούς πείνας, να επωφελούνται των χρημάτων του ΟΑΕΔ, για να προσλαμβάνουν ευκαιριακά ανέργους. Οσα προνόμια και να δώσει η κυβέρνηση στους βιομηχάνους, αυτοί ποτέ δε θα είναι ευχαριστημένοι με τα κέρδη που βγάζουν. Πάντα θα είναι δυσαρεστημένοι, γιατί η δίψα του κέρδους δεν έχει κορεσμό. Οσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, θα έχουμε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και πάμπλουτους επιχειρηματίες.

Η γενική πολιτική της κυβέρνησης και τα κριτήρια της μαρτυρούν ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο του όρου αποτελεσματικότητα για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, της δημόσιας διοίκησης. Σίγουρα πρέπει να υπηρετεί τη συνολική πολιτική της αρπαγής των κατακτήσεων, της φορολογικής αφαίμαξης του λαού, των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και της ρουσφετολογίας και εξαγοράς, που καλά κρατεί με τα κλασικά, αλλά και τα σύγχρονα μέσα. Η όποια αποτελεσματικότητα επιτευχθεί, δεν πρόκειται να μπει στην υπηρεσία του λαού.

Είναι σαφής η πρόθεση να καθηλωθούν οι μισθοί, όπως και να μειωθούν οι αποδοχές. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν είναι γνωστό ότι η τάση συσσώρευσης του πλούτου είναι εμφανής.

Η καθήλωση αμοιβών, η σχετική και απόλυτη μείωσή τους επιτελείται με πολλούς τρόπους. Είναι εμφανής η σχέση τους με την κατάργηση, στην ουσία, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, τη μερική απασχόληση, γενικότερα δηλαδή με τη δημιουργία των όρων της "μαύρης εργασίας".

Οι κομψές και εξαιρετικά προσεκτικές εκφράσεις του κειμένου του "διαλόγου" δεν μπορούν να κρύψουν έναν από τους βασικούς στόχους του "διαλόγου", που μάλιστα αποτελεί και ένα είδος διαταγής των βιομηχάνων προς την κυβέρνηση και τους εργαζομένους, δηλαδή να ανατραπεί πλήρως το ωράριο απασχόλησης. Είναι μια από τις προϋποθέσεις, για να περάσει πιο εύκολα η μερική απασχόληση παντού, για να αυξομειώνεται ο χρόνος ανάλογα με τις ορέξεις της εργοδοσίας. Οι επιπτώσεις είναι πολύπλευρες. Αφορούν συνολικά τη ζωή της οικογένειας του εργαζομένου, οι προεκτάσεις τους είναι ευρύτερα κοινωνικές, πολιτιστικές.

Το φαινόμενο αυτό, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα και σε ολόκληρους κλάδους, είναι ήδη γενικευμένο. Σήμερα, γίνεται προσπάθεια να διευρυνθεί και στο δημόσιο. Πρόκειται για μια πολιτική που πετυχαίνει να κάνει πιο έντονη και βαθιά την εκμετάλλευση, αλλά και να χρησιμοποιηθεί για το μοίρασμα της ανεργίας. Στην ουσία διαμορφώνονται νέοι όροι, για να μετατραπούν εργαζόμενοι και άνεργοι σε ομήρους της εργοδοσίας και του κράτους. Η μερική απασχόληση έχει μεγάλο μερίδιο στη φτώχεια των ασφαλιστικών ταμείων, στην αύξηση των ελλειμμάτων. Η κυβέρνηση σε καμία από τις ενότητες δε δηλώνει ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο, όπως λέει ο λαός, τα νέα ελλείμματα που θα έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Θα χρησιμοποιηθεί, επίσης, ακόμα περισσότερο, για να διαδοθεί η γνωστή αντιδραστική αντίληψη ότι ο εργαζόμενος, γενικότερα το άτομο, έχει ατομική ευθύνη για την ασφάλιση και περίθαλψη.

Η ενότητα αυτή επιφυλάσσει προκλητικές απαλλαγές της εργοδοσίας από ασφαλιστικές και άλλες εισφορές, κατάργηση των όποιων θετικών μέτρων είχαν θεσπιστεί για τις γυναίκες και τους νέους που βασίζονται στα ιδιαίτερα βιολογικά ή ηλικιακά χαρακτηριστικά τους. Η αναφερόμενη επανένταξη μακροχρόνια ανέργων νέων και γυναικών γίνεται με όρους μαύρης εργασίας, πράγμα που θα οξύνει τις διακρίσεις σε βάρους τους.

Εξαγγέλλεται η καταγραφή των εργαζομένων, με στόχο, υποτίθεται, την κάλυψή τους. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση νομιμοποιεί σημαντικές μορφές της μαύρης εργασίας. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες η καταγραφή δε σημαίνει και επίλυση προβλημάτων, αφού τώρα πια η ανασφάλιστη ουσιαστικά δουλιά ισχύει και στις τυπικές μορφές απασχόλησης, συνεπώς δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιαστικά η κατάσταση για τις πιο αυθαίρετες, άρα και πιο χρήσιμες για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση, εδώ και χρόνια, διακηρύσσει ότι θέλει να βοηθήσει περιοχές με ειδικά προβλήματα. Βεβαίως, οι περιοχές αυτές δεν έχουν ειδικά προβλήματα. Το κλείσιμο επιχειρήσεων και η μεγάλη ανεργία πάνω από το μέσο όρο είναι το τοπικό αποτέλεσμα της πανελλαδικής πολιτικής. Αυτοί που ευθύνονται δεν είναι, φυσικά, σε θέση να σώσουν. Στην πραγματικότητα το φάρμακο που δίνει η κυβέρνηση είναι να διαμορφώσει τοπικά σκλαβοπάζαρα, υπολογίζοντας ότι ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Στην πραγματικότητα όμως θέλει να δημιουργήσει ένα μοντέλο που τελικά θα το επιβάλλει - έτσι τουλάχιστον νομίζει - πανελλαδικά.

Τα Εργατικά Κέντρα και οι άλλοι συνδικαλιστικοί φορείς θα σηκώσουν πολύ βαριά ευθύνη προσχωρώντας στην κυβερνητική λογική, που επιδιώκει να μετατρέψει τα συνδικαλιστικά όργανα σε εργοδότες των μελών τους.

Δε γίνονται γνωστές οι προθέσεις της κυβέρνησης μέσα από το συγκεκριμένο κείμενο. Το θέμα τίθεται, είτε για λόγους δημαγωγίας, είτε για να υποκαταστήσει το πιο σημαντικό θέμα των συντάξεων πείνας για τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων.

Πρόκειται για πολυδοκιμασμένο μέτρο εδώ και πολλά χρόνια στη δυτική Ευρώπη, που δεν απέδωσε για τους εργαζόμενους, δεδομένου ότι σήμερα η ανεργία αγκαλιάζει πτυχιούχους και γενικότερα καταρτισμένους και ειδικευμένους. Αυτοί που κυρίως ωφελήθηκαν είναι οι επιτήδειοι, που παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση της κατάρτισης και των διάφορων σεμιναρίων.

Από τη στιγμή που και στην Ελλάδα εξαπλώνεται και νομιμοποιείται η μαύρη εργασία, δεν έχουν ελπίδα οι ξένοι εργάτες για ίση μεταχείριση. Πολύ περισσότερο που τα μέτρα που ήδη έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση δεν καταργούν την ανισότητα σε βάρος των ξένων εργατών, χώρια τα πολλά παραθυράκια που υπάρχουν. Ενα επιχείρημα αρκεί: Οι επιθεωρήσεις εργασίας έχουν διαλυθεί, δε λειτουργούν για κανέναν, επόμενα δεν πρόκειται να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα για τον έλεγχο συνθηκών εργασίας των αλλοδαπών.

Η πιο χαρακτηριστική κατεύθυνση είναι η θέση για καθιέρωση διεθνών προτύπων εργασίας σε αντιστοιχία με την παγκόσμια συμφωνία διεθνούς εμπορίου. Η συμφωνία αυτή έχει ήδη οδηγήσει μεγάλα τμήματα των λαών της Γης σε μια απίστευτη φτώχεια, τα νέα πρότυπα που ως ένα σημείο δεν είναι και εντελώς νέα και αδοκίμαστα, δεν ξεφεύγουν από τα πρότυπα μιας εργασιακής ζούγκλας. Και μόνο η τελευταία ενότητα, αν παρθεί υπόψη, καταλαβαίνει ο κάθε εργαζόμενος για ποια πρότυπη ζωή του μιλάνε".