Τρίτη 22 Απρίλη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Για τους εργαζόμενους η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση
  • Το κείμενο των 19 σημείων εκφράζει την πιο σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που έχει γνωρίσει ο λαός μας τα τελευταία 15 χρόνια
  • Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για ένα λαό, χωρίς κατακτήσεις, υποταγμένο και παραιτημένο από οράματα και προσδοκίες
  • Καλούμε τον ελληνικό λαό να αναπτύξει πολύμορφα μέτωπα πάλης

Το κείμενο των 19 σημείων - ενοτήτων του "κοινωνικού διαλόγου" εκφράζει την πιο σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που έχει γνωρίσει ο ελληνικός λαός τα τελευταία 15 χρόνια,υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα κατά τη διάρκεια της χτεσινής συνέντευξης Τύπου, όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για το κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση για τον "κοινωνικό διάλογο" και οι προτάσεις και οι στόχοι πάλης για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στον κύριο στόχο των κυβερνητικών επιδιώξεων, προχώρησε σε αναλυτική κριτική και των 19 σημείων του "κοινωνικού διαλόγου" και έδωσε στη δημοσιότητα τις θέσεις του ΚΚΕ για την κοινωνική ασφάλιση.

Συγκεκριμένα στην εισαγωγική της ομιλία τόνισε:

"Το κείμενο, που έχετε στα χέρια σας, χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο κάνουμε εκτιμήσεις, πολιτικού κυρίως χαρακτήρα, για το κείμενο της κυβέρνησης των 19 ενοτήτων και για τη διαδικασία του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Στο δεύτερο κεφάλαιο προσπαθούμε να κάνουμε μία συνοπτική κριτική ανάλυση των 19 σημείων - ενοτήτων.

Και στο τρίτο κεφάλαιο δίνουμε τις αναλυτικές όσο μπορούμε θέσεις και προτάσεις μας για την κοινωνική ασφάλιση, για την προστασία των ανέργων, γενικότερα για βασικά ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, που περιέχονται στο διάλογο ή και σκόπιμα μένουν απ' έξω, για να συζητηθούν σε δεύτερη δόση.

Η εκτίμησή μας είναι ότι το κείμενο των 19 σημείων - ενοτήτων εκφράζει την πιο σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που έχει γνωρίσει ο ελληνικός λαός τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτό φαίνεται μέσα απ' όλη τη φιλοσοφία του κειμένου και τους συγκεκριμένους άξονες που προβάλλει.

Δικτατορία των μονοπωλίων

Και επειδή και η μέρα το καλεί, πρέπει να πω ότι όλα δείχνουν πως σήμερα στη χώρα μας υπάρχει μια δικτατορία των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, της πλουτοκρατίας του τόπου, η οποία βεβαίως σήμερα δεν έχει ανάγκη να καταφεύγει σε στρατιωτικές χούντες. Νομιμοποιεί τις επιταγές της και τη δίψα του κέρδους και μέσα από το Κοινοβούλιο και μέσα από διαδικασίες τύπου "εθνικού κοινωνικού διαλόγου".

Αλλά η δικτατορία της δεν παύει να είναι δικτατορία, έστω και αν αλλάζει μορφές. Η κυβέρνηση λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν θυσίες, για να έχουμε μια ισχυρή Ελλάδα, ανταγωνιστική και με παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, αυτά τα συνθήματα και αυτές οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι ένοχες, αλλά έχει σημασία το συγκεκριμένο περιεχόμενο, ποιος το λέει και ποιος το υπαγορεύει και εναντίον ποιανού.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Σημίτη για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να εξασφαλίσει μία θέση στον ήλιο, μια καλή θέση για την ελληνική ολιγαρχία σ' αυτό τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, που πραγματοποιείται ανάμεσα στην Ευρώπη, με επικεφαλής την Ευρωπαϊκή Ενωση, και τα άλλα δύο καπιταλιστικά κέντρα, που ηγεμόνες έχουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία.

Ενδιαφέρεται για μια Ελλάδα ισχυρή, αλλά ισχυρή για την πλουτοκρατία και με ένα λαό χωρίς κατακτήσεις, υποταγμένο και παραιτημένο από οράματα και προσδοκίες, που χρόνια τώρα προβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στους αγώνες και στις δραστηριότητές του.

Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης. Ολα τα μέτρα που έχει το κείμενο, είναι μέτρα τα οποία διατάσσει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων και οι άλλοι φορείς του μεγάλου κεφαλαίου, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοκατασκευαστές και μεγαλοεργολάβοι και βεβαίως η κυβέρνηση με το αζημίωτο γίνεται ο πρόθυμος αντιπρόσωπος, εκπρόσωπος και μεσίτης αυτών των συμφερόντων.

Δεν είναι ούτε κοινωνικός, ούτε διάλογος

Οσον αφορά το ΚΚΕ, πρέπει να πω ότι εμείς υποστηρίζουμε τα κεκτημένα των εργαζομένων, όχι γιατί τα θεωρούμε σήμερα επαρκή. Ισα - ίσα θεωρούμε ότι πολλά απ' αυτά έχουν ξεπεραστεί και πρέπει να αντικατασταθούν με νέες πιο ουσιαστικές κατακτήσεις.

Υποστηρίζουμε όμως αυτά τα κεκτημένα, γιατί κάθε οπισθοχώρηση θα σημάνει μία ακόμα μεγαλύτερη επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Οσον αφορά το λεγόμενο εθνικό κοινωνικό διάλογο, πρέπει να πω ότι δεν έχει καμία σχέση με τους τυπικούς διαλόγους που έχει γνωρίσει ως τώρα το συνδικαλιστικό κίνημα, με τη μορφή π. χ. της συμμετοχής στη διαπραγμάτευση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και στις Κλαδικές Συμβάσεις ή με τη μορφή της έκθεσης των απόψεων των συνδικαλιστικών οργάνων είτε σε Κοινοβουλευτικές Επιτροπές, είτε ενώπιον διαφόρων υπουργών και επιτροπών υπουργείων.

Ηταν δύο μορφές διαπραγμάτευσης που έχει χρησιμοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Καλώς τις έχει χρησιμοποιήσει. Παράλληλα, βεβαίως, πάντα με την ανάπτυξη των αγώνων. Ο σημερινός "εθνικός κοινωνικός διάλογος" δεν έχει καμία σχέση μ' αυτά. Δεν είναι ούτε κοινωνικός, ούτε διάλογος.

Στην πραγματικότητα, ζητείται από τους εκπροσώπους των εργαζομένων, από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, να απεμπολήσει κάθε χαρακτηριστικό και ιδιότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, αν θέλετε να πάρει διαζύγιο με τον ίδιο το λόγο ύπαρξης των συνδικάτων.

Τα συνδικάτα, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, γιατί εμφανίστηκαν; Για να διεκδικούν, ανεξάρτητα από το πώς εκπλήρωναν αυτόν το ρόλο τους στη μία ή στην άλλη φάση. Εχουν το στοιχείο της διεκδίκησης. Σήμερα τι ζητείται από τα συνδικαλιστικά όργανα;

Να δεχτούν τους αιώνιους αντιπάλους τους σαν κοινωνικούς συμμάχους και φίλους, δηλαδή την ισχυρή εργοδοσία. Δεύτερον, να δεχτούν να νομιμοποιήσουν μία πολιτική που τους αφαιρεί κατακτημένα και που τους επιβάλλει νέες και πιο οξυμένες μορφές εκμετάλλευσης.

Τα συνδικαλιστικά όργανα, που θα προσέλθουν σ' αυτόν το λεγόμενο διάλογο, υποχρεώνονται να συζητήσουν πόσα από τα κεκτημένα θα παρθούν πίσω, πόσα νέα αντεργατικά μέτρα θα παρθούν. Το πολύ - πολύ από τα δέκα να δεχτούν τα εννιά και το ένα που θα μείνει, θα έρθει στο επόμενο πακέτο των αντεργατικών μέτρων.

Να μη νομιμοποιηθεί

Μ' αυτή την έννοια θεωρούμε ότι αυτός ο διάλογος δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί. Εάν θέλουν οι εργαζόμενοι να περισώσουν κάτι ή να κερδίσουν και χρόνο, πρέπει να παρεμποδίσουν αυτόν το διάλογο και ας αφήσουν την κυβέρνηση με την εργοδοσία να συνδιαλέγεται. Καμία νομιμοποίηση.

Εμείς θεωρούμε ότι σήμερα υπάρχει λαϊκή πλειοψηφία, εργατική και γενικότερη, που μπορεί να βάλει φραγμό σ' αυτά τα σχέδια. Αν όχι σε όλα, σε πολλά απ' αυτά. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να υπολογίζει μόνο πόσοι πήραν μέρος στις απεργίες και στις διαδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις. Ηταν ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων.

Να πάρει υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι βαθύτατα δυσαρεστημένη από αυτήν την πολιτική, δεν την εγκρίνει, ανεξάρτητα πώς σήμερα συμπεριφέρεται. Και θα εκδικηθεί αυτή την πολιτική με πάρα πολλούς τρόπους.

Και δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση δίνει πολύ μεγάλο βάρος στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, διότι ξέρει ότι εκεί κινδυνεύει - και έτσι θα είναι - να εισπράξει μία μεγάλη καταδίκη στην πολιτική της. Και κινδυνεύει βεβαίως να ενισχυθεί εκείνος ο πόλος των λαϊκών δυνάμεων, που θέλει όχι κάποιες μικρολύσεις, αλλά βαθύτερες, πιο σίγουρες και βιώσιμες αλλαγές.

Μ' αυτή την έννοια εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό να αναπτύξει πολύμορφα μέτωπα πάλης, από τη γειτονιά και το εργοστάσιο και το γραφείο, μέχρι μέτωπα πάλης σε επίπεδο περιοχής και πανελλαδικής κλίμακας.

Και προοπτική σήμερα για τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, έξω από την προοπτική να διαφεντέψει ο ίδιος τη μοίρα του, να αναδείξει μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία. Μπορεί αυτό να θεωρείται κάτι μακρινό. Σημασία έχει ότι η πάλη του σήμερα, πρέπει να συνδεθεί με μια ουσιαστική προοπτική.

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αντικειμενικά, οι εργαζόμενοι καλούνται να αμυνθούν. Εμείς λέμε και να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει προτάσεις, έχει θέσεις. Και αυτές εμείς θα τις παλέψουμε, όπως κάνουμε χρόνια τώρα.

Κλείνω, λέγοντας ότι το πιο απατηλό από τα απατηλά επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι το επιχείρημα που λέει ότι υπάρχουν τρεις επιλογές. Η μία είναι η διαφύλαξη των κεκτημένων, η άλλη είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που τάχα δεν έχει η κυβέρνηση, και τρίτη είναι η δική της επιλογή, που συνδυάζει την παραγωγική - λέει - ανασυγκρότηση με την κοινωνική πολιτική. Πάντως όλοι ξέρουμε - ζούμε στην Ελλάδα, παρακολουθούμε τις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες εξελίξεις - ότι και οι σοσιαλδημοκρατικές και οι νεοφιλελεύθερες και κεντροαριστερές κυβερνήσεις - για να χρησιμοποιήσω τους όρους που οι ίδιοι χρησιμοποιούν - ακολουθούν την πεπατημένη, την πολιτική της υπηρέτησης των καπιταλιστικών κερδών των πολυεθνικών, είτε με τη μία μορφή, είτε με την άλλη μορφή διαχείρισης.

Οπως όλοι ξέρουμε ότι και στην Ευρώπη διογκώνεται η λαϊκή αγανάκτηση. Υπάρχει ένα λαϊκό ρεύμα, με αποχρώσεις βεβαίως μέσα στις γραμμές του. Οπωσδήποτε όμως ένα λαϊκό ρεύμα, που ξεκινάει από την απλή δυσανασχέτηση και δυσαρέσκεια μέχρι την προσπάθεια να προωθήσει μία ριζικά διαφορετική πολιτική απ' αυτήν που ζει πολλά χρόνια και ιδιαίτερα με μεγαλύτερη σφοδρότητα μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις ανατροπές που έγιναν στις σοσιαλιστικές χώρες".


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ