Oι αλλαγές στη ζωή μας σημειώνονται καθημερινά, αλλά τις συνειδητοποιούμε αργότερα. Πολύ αργότερα. Πριν μερικά χρόνια, όταν ένα αυτοκίνητο έκλεινε το δρόμο ενός άλλου αυτοκινήτου ή ένας προφυλακτήρας "φιλούσε" τον μπροστινό του, έβλεπες μια μούντζα να τινάζεται με δύναμη από το ανοιχτό παράθυρο, άκουγες μια τούρκικη βρισιά και στη χειρότερη περίπτωση έπεφτε η απειλή, μόνον η απειλή μιας καρπαζιάς. Τώρα, μόνο και μόνο επειδή η φυσιογνωμία ενός οδηγού δεν αρέσει στον άλλο, γίνεται χαμός. Πέφτει ξύλο, πλανιούνται στον μολυσμένο αέρα χυδαίες βρισιές και χρειάζεται μεγάλο θάρρος από τους περαστικούς να μπουν στη μέση και να χωρίσουν αυτούς που στην ουσία δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Που, απλώς, αφορμή ζητούν για να εκτονωθούν.

Oι αλλαγές στη ζωή μας σημειώνονται καθημερινά, αλλά είδηση το παίρνουμε όταν είναι πια αργά. Πριν από μερικά χρόνια δεν ξέραμε πολλά για τις ένοπλες ληστείες, για τους εποχούμενους, τους "ξένοιαστους καβαλάρηδες", που σκορπίζουν τον τρόμο στις απλές γυναίκες. Που ξαφρίζουν την τσάντα. Πριν από μερικά χρόνια λίγα γνωρίζαμε για στυγερά εγκλήματα. Απλώς και μόνο γιατί δεν υπήρχαν στην "ημερησία διάταξη". Οι ληστείες κάθε πενήντα χρόνια γίνονταν. Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στους δεξιοτέχνες, τους "πορτοφολάδες" των λεωφορείων. Αυτοί πάντα έκαναν τη δουλιά τους "διακριτικά". Σιωπηλά και σεμνά θα λέγαμε... Οι φόνοι στα δάχτυλα μετρημένοι ήταν και άφηναν εποχή. Μια εποχή... Τώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, και μια ληστεία. Χωρίς αστεία. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή κινδυνεύει η ζωή σου χωρίς αιτία. Οι δολοφονίες πολλαπλασιάζονται με τρομερή ταχύτητα και σύνηθες το φαινόμενο κοντεύει να γίνει. Μα τι συνέβη αναρωτιόμαστε. Η ανθρώπινη φύση παραμορφώθηκε και μεταλλάχτηκε σε ζοφερή και δολοφονική σε λίγες μόνο δεκαετίες;

Oι αλλαγές έρχονται, αλλά δεν καταγράφονται αμέσως. Αργότερα περιγράφονται. Δυστυχώς. Οι σκληρές ταινίες με τα πολλά εγκλήματα είχαν πάντα ένα ηθικό δίδαγμα. Από τη μια ήταν ο έντιμος, ο καλός και από την άλλη ο κακός, που πάντα τον περίμενε η τιμωρία. Η τηλεόραση όμως, έφερε μια μεγάλη αλλαγή. Τη μεγαλύτερη. Την ατιμωρησία. Η τηλεόραση με όλη της τη βία και με όλη την ανοησία μπήκε στα σπίτια και άλωσε την ψυχή και το νου πολλών. Ο "Δούρειος ίππος" έχει μάτι πονηρό και ευρηματικό. Ενίοτε γίνεται και αηδιαστικό. Εκανε τον απεχθή πόλεμο να μεταμορφωθεί σε πολυθέαμα, τη δολοφονία σε θέαμα, τους ασήμαντους οικογενειακούς καβγάδες να παίρνουν διαστάσεις "ομηρικών". Η ειρήνη, η αρετή, η σοβαρότητα δεν πουλάνε, λένε. Με τη βοήθεια της λάμψης, της γοητείας, και της απατηλής δόξας που προσφέρει ο "αέρας" της πανούργας μικρής οθόνης, που με τα "παράθυρά" της και τα "σαλόνια" της φιλοξενούν όλα τα "καλά παιδιά", έκανε μεγάλη ζημιά. Εδωσε κακά παραδείγματα. Μετέτρεψε σε μικρούς ήρωες φύσεις εγκληματικές. Διότι, πάντα υπήρχαν κοντοί άνθρωποι, πάντα υπήρχαν κάποιοι γονείς που έδερναν ανηλεώς τα παιδιά τους, πάντα υπήρχαν άτομα που υπέφεραν με τα λεγόμενα ψυχικά παιδικά τραύματα. Τηλεόραση, όμως, δεν υπήρχε. Και έτσι, θύματα δε μετρούσαμε. Δεν πονούσαμε. Δε θρηνούσαμε. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.

Oι αλλαγές που θα σημειωθούν στη ζωή μας οφείλουν να την κάνουν καλύτερη. Ολοι πρέπει να βοηθήσουν σ' αυτό. Οι επιστήμονες, οι ερευνητές, οι κινηματογραφιστές, οι άνθρωποι του πνεύματος. Ολοι... Κυρίως, οι υπεύθυνοι των καναλιών πρέπει να βοηθήσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τον κόσμο σωστά. Αν θελήσουν όλοι να προσανατολιστούν σ' αυτήν την κατεύθυνση, το αποτέλεσμα θα είναι εντυπωσιακό. Θα μειωθεί η εγκληματικότητα, η σκληρότητα, η βία, η ανοησία, ο μιμητισμός.Θα αναρωτηθεί ίσως ο αναγνώστης: Για όλα φταίει η "Τι Βι"; Οχι βέβαια, όλοι φταίνε, μα η "εν πολλαίς αμαρτίες" περιπεσούσα τηλεόραση δε φαίνεται να μετανοεί για τα ανομήματά της. Και συνεχίζει να εγκληματεί εκ προμελέτης. Να "νιώθει θεός" με την κάμερα και να εκτελεί εν ψυχρώ.