"Η ΕΕ πρέπει να είναι μια ένωση για την επιχειρηματικότητα με την ευρύτερη έννοια της λέξης". Είναι φανερό ότι σε αυτή δεν έχουν θέση οι εργαζόμενοι.

Στη συνέχεια υιοθετείται η άποψη της Μπούντεσμπανκ και του Κολ ότι "πρωταρχική ευθύνη για συγκεκριμένη δράση κατά της ανεργίας θα ανήκει πάντα (!) στα κράτη - μέλη". Ετσι αποκλείεται να δοθεί έστω και ένα "ΕΥΡΩ" από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για την ανακούφιση των ανέργων.

Παράλληλα προειδοποιεί και προσγειώνει ότι "αν δημιουργηθούν εξωπραγματικές προσδοκίες σχετικά με τη δυνατότητα της Ενωσης να προσφέρει ευημερία και απασχόληση, αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη στάση των ανθρώπων απέναντι στην ευρωπαϊκή συνεργασία". Το μήνυμα είναι σαφές: Μην καλλιεργείτε φρούδες ελπίδες για την αντιμετώπιση της ανεργίας, γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Είναι χαρακτηριστικές και οι τοποθετήσεις για την ΟΝΕ και το Μάαστριχτ: "Η δημιουργία της ΟΝΕ θα συμβάλει ουσιαστικά στην επίτευξη των στόχων της ευημερίας, της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας". Πώς; "Η ΟΝΕ θα διευκολύνει τις επιχειρηματικές σχέσεις, δημιουργώντας έτσι νέο, ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις και απασχόληση". Και ακόμη: "Η προσπάθεια για περικοπή των δημοσίων δαπανών, που ξεκίνησε με τα κριτήρια του Μάαστριχτ, θα συμβάλει στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για τη δημιουργητικότητα και το επιχειρηματικό πνεύμα". Και τέλος: "Τα κριτήρια σύγκλισης του Μάαστριχτ είναι δείγμα υγιούς οικονομικής πολιτικής. Η τήρηση αυτών των κριτηρίων είναι αναγκαία να γίνει".